Introductie nieuw boekengenre
ROTTERDAM, 20060823 -- Een nieuw genre doet zijn intrede in de boekenwereld. Heftige, grensverleggende boeken met in de hoofdrol brutale, sexy chicks. Heleen van Royen, Saskia Noort en Judith Visser schuwen niet te schrijven over zaken die de traditionele, zoetsappige chicklit-fan zullen shockeren. De populaire site ChickLit.nl introduceert nu speciaal voor dit genre een nieuwe categorie: "Brutale ChickLit". Het officiele persbericht van ChickLit.nl vindt u hieronder.
Brutale chicks
Hoewel de meeste van hen in interviews aangeven dat ze persé geen chicklit schrijven, zijn de boeken van deze schrijfsters stuk voor stuk op ChickLit.nl terecht gekomen. Waarom? De boeken van deze vrouwen gaan over typisch Nederlandse vrouwen, herkenbare vrouwen, vrouwen van rond de dertig, zoekend naar meer, zoekend naar geluk. De boeken zijn in de ik-vorm geschreven, gaan over liefde (en dan meestal de grenzen er van). Ze bevatten humor (grof), zelfreflectie (keihard) en gaan over het echte leven (een stuk realistischer dan het gemiddelde Jill Mansell-verhaal). Er zijn zoveel overeenkomsten met chicklit, dat deze boeken en hun schrijfsters zonder twijfel thuishoren op ChickLit.nl.
Veel vrouwen lezen hun boeken graag. Natuurlijk is de stijl van Heleen van Royen mijlenver verwijderd van die van Jill Mansell. Maar ook de boeken van Jill zijn geen echte chicklit. In de praktijk is dan ook duidelijk te zien dat beide soorten boeken twee doelgroepen hebben die elkaar nauwelijks overlappen. Jill Mansell-fans houden niet van grove humor, vloeken en extremen. Zij zijn blij als alles netjes op z'n pootjes terecht komt aan het eind van het boek. Fans van Heleen van Royen of Saskia Noort zijn juist beledigd als een boek in een zoetsappig eind vervalt, als er clichés uit de kast getrokken worden, of als een ruzie niet op z'n minst twee bladzijden voor irritatie blijft zorgen, uitgepraat of niet. De "Brutale chicklit" en de "Romantische chicklit" trekken verschillende vrouwen aan. De "Echte chicklit" zit ergens in het midden. Bridget Jones heeft haar grove, eerlijke, genante momenten, maar haar dagboeken eindigen altijd heerlijk, zoetsappig happy.
Noem het "Brutale chicklit" of Bitchlit. Noem het Reviaanse chicklit. Noem het grof, walgelijk, grensverleggend, shockerend, fel-realistisch, erotisch of provocerend. Hoe je het ook noemt, dit genre is in opmars: Chicklit die recht ingaat tegen het zoetsappige imago van boeken die volgens een vaste formule geschreven zijn. Buitenechtelijke relaties zijn vaker wel dan niet een onderdeel van het verhaal, moeder zijn is geen pretje en moeder worden al helemaal niet, een happy end is geen zekerheid. En het opmerkelijkste: Het lijkt een Nederlands product!
Heleen van Royen is ermee begonnen, Saskia Noort deed het ook, maar dan spannend. Inmiddels heeft ook Esther Verhoef een bestseller geschreven. Zou het cultuurafhankelijk zijn? Of worden de buitenlandse boeken in dit genre (nog) niet vertaald? Er is nog geen vertaalde chicklit geweest waarin de hoofdpersoon het bed en tapijt van haar liefje-voor-één-nacht onderkotst of waarin de hoofdpersoon haar kinderen van school haalt terwijl het zaad van haar minnaar nog tussen haar benen kleeft. Typisch Hollands. Kennelijk.
Volgende maand verschijnt "Tegengif", het debuut van Judith Visser. Haar boek valt in het genre "Brutale chicklit".
Op ChickLit.nl zal er vanaf nu een categorie "Brutale chicklit" zijn. Waarschijnlijk met een heel eigen doelgroep.
JudithVisser.nl