ID&T
Sensation White interviews
Ferry Corsten
Met L.E.F. geslaagd: Ferry Corsten
Dj en producer Ferry Corsten, van origineel Hollandse snit, sleepte in
zijn zeventienjarige carrière zo ongeveer elke award binnen die er in
de wereld der dance maar te vinden is. Dat hij zijn status als
gerespecteerd dance icoon nog altijd waardig is zal hij 1 juli tijdens
Sensation White op zijn Ferrys bewijzen. Maar vooralsnog gaat hij
vriend en vijand verrassen met zijn nieuwe concept en gelijknamige
artiestenalbum Loud, Electronic, Ferocious, waarmee hij zijn
trance-imago definitief van zich afschudt. Creëer je eigen weg, blijf
jezelf en streef ernaar het verschil te maken: Ferry Corsten aan het
woord.
Er worden tegenwoordig hele marketingconcepten om artiesten heen
gebouwd; ook jij wordt in principe als product gelanceerd. Stoort dat
je wel eens?
(lacht) Tandpasta ben ik! Nee, ik vind het niet erg, het is een soort
automatisme. Uiteindelijk doe je er zelf net zo hard aan mee: zodra je
gaat groeien word je een bedrijf.
Vertel eens wat over L.E.F., je nieuwe concept.
L.E.F. staat voor Loud, Electronic, Ferocious, het is eigenlijk een
beetje de omschrijving van de sound waarmee ik nu bezig ben. Ik heb
jarenlang trance gedaan, maar daarvoor ben ik al zoveel breder bezig
geweest; van ambient tot gabber en alles wat daartussen zit. Met mijn
eerste artiestenalbum, Right of Way, heb ik al een begin gemaakt.
L.E.F. is daar eigenlijk uit voortgekomen: een verfijning van de stap
die ik genomen heb. Er staat een tour gepland door onder andere
Amerika, Oost Europa en Azië.
Wij willen natuurlijk alles weten over je samenwerking met Simon Le
Bon, waarmee je de track Fire maakte. Vertel!
Ik kreeg Serious van Duran Duran te horen, en hoorde Simon zingen: Oh
woman, you make me feel like Im on fire, en dacht: dit is gaaf! Ik heb
dat stukje gesampled en een demo opgestuurd naar zijn management. Na
overleg met de band kreeg ik een positief bericht terug. Helemaal te
gek, ze wilden eraan meewerken. In LA hebben ze toen de originele
opname opgegraven, de spinnenwebben eraf gestoft, daar de vocalen
vanaf gehaald en opgestuurd.
Je hebt niet daadwerkelijk met hem in de studio gezeten?
Nee. Ik heb hem wel een paar maanden geleden ontmoet en uitgebreid
over de track gepraat. Hij vertelde dat hij op Ibiza in de Space was.
Op een gegeven moment werd Fire gedraaid en de hele tent ging los. Dat
vond hij geweldig.
Hoe is het om met zon jeugdheld samen te werken, waar jij vroeger
posters van aan de muur had hangen?
Heel apart. Mensen van de jongere generatie weten bijvoorbeeld niet
wie Howard Jones is; een andere een held uit de jaren tachtig waar ik
mee heb samengewerkt. Maar ik ben daarmee opgegroeid. Zelfde verhaal
met Simon Le Bon natuurlijk: ik zat vroeger als klein jochie aan de tv
gekluisterd bij de videoclip van Wild Boys.
Is het niet eng om je helden van vroeger te ontmoeten?
Ik vind het meer een uitdaging om met zo iemand samen te werken en
daarmee mijn fans, de nieuwe generatie zeg maar, kennis te laten maken
met iemand waar ik tegenop kijk, of heb gekeken.
Is dat je missie: jouw doelgroep kennis te laten maken met die muziek?
Missie klinkt misschien wat zwaar, maar het kan geen kwaad om je
muzikale horizon te verbreden. Mensen hebben soms een beetje
oogkleppen op.
Het album is in muzikaal opzicht heel divers: is dat misschien ook een
beetje omdat trance over zijn hoogste punt heen is?
Ik weet niet of dat zo is, maar de trance zoals we die kennen is wel
zeker aan het veranderen. Ik krijg veel muziek opgestuurd, en ik merk
gewoon dat het allemaal erg hetzelfde klinkt. Het zijn geen echte
uitspattingen naar links of rechts. Dat was voor mij ook de aanleiding
om wat meer te gaan experimenteren. Maar ik merk dat ik niet de enige
ben die verder kijkt: dat doen ook andere artiesten die ooit begonnen
zijn als pure trance jongens.
Ga je zelf wel eens naar een underground feestje, om te kijken wat
daar allemaal speelt?
Daar heb ik jammer genoeg te weinig tijd voor. Maar toevallig was ik
een tijdje geleden in Detroit, en de club waar ik draaide ging om drie
uur dicht. We zijn toen naar een afterclub gegaan, The Works, een of
andere bunker met één stroboscoop waar de vetste techno werd gedraaid.
Dat was wel heel tof, dat opent weer even je ogen, zeg maar.
Je staat dit jaar voor de tweede keer op Sensation White. Kun je het
gevoel omschrijven dat je hebt als je in die dj-booth staat?
Dat is ongekend. Ik heb op heel wat grote feesten gedraaid, maar
Sensation betekent 35.000 man om je heen, in het wit. Dat is sowieso
al heel apart. Het eerste wat je bij Sensation overvalt is het
formaat, het is enorm. Overal waar je kijkt staan mensen. Dat is echt:
WOW! En de kick die je ervan krijgt als je een plaat draait waarop
iedereen finaal los gaat; je hoort dat gejuich opkomen, dat is een
soort denderende trein. Waanzinnig. En vooral als het je eigen plaat
is!
www.ferrycorsten.com
http://sensation.id-t.com/sensation2006/white
Geplaatst op: 02-06-2006