Unicef



Kenia: dagboekaantekeningen over de droogte 28 maart 2006 -

David Bull, directeur van Unicef Groot-Brittannië, in Kenia. Foto: Unicef Kenia/2006/Quinn
David Bull, directeur van Unicef Groot-Brittannië, in Kenia. Foto: Unicef Kenia/2006/Quinn

David Bull, directeur van Unicef Groot-Brittannië, is naar de Turkana-regio in het noordoosten van Kenia geweest. Hij hield een dagboek bij, waarin hij vertelt over hoe zwaar de aanhoudende droogte de bevolking treft.

Eweet met haar dochter Akai. Foto: Unicef Kenia/2006/Bull Eweet met haar dochter Akai. Foto: Unicef Kenia/2006/Bull

Dag 1: Eweet's lange reis naar een beter leven

Lokichogio, 12 maart 2006

Stel je voor dat je door het droge land van Noord-Kenia trekt, waar het elke dag bloedheet is. Het enige vee dat hier kan gedijen - geiten en ezels - ben je kwijt. De afgelopen twee jaar - of is het nog langer? - heeft het zelfs niet maar een klein beetje geregend. En stel je nu voor dat je op het punt van bevallen staat. Je hebt al twee kleine kinderen en je bent zelf pas 22 jaar oud. Denk je nu eens in dat je reis maar liefst twintig dagen duurt!

Ik hoef niet zoveel moeite te doen om me dit alles voor te stellen. Zojuist heb ik namelijk kennisgemaakt met Eweet, een jonge Turkana-moeder. Haar heroïsche reis is voorbij en ze heeft haar dochter Akai ter wereld gebracht, die nu drie maanden oud is. Eweet, haar drie kinderen en haar grootmoeder Eyepan hoorden bij de dertig families die deze trektocht hebben gemaakt. Uiteindelijk belandden ze in het provisorisch ontstane dorp Kaichakar, aan de rand van Loki.

Helaas moet Eweet nog steeds lopen. Elke dag is ze een uur onderweg om 20 liter water voor haar familie te halen. In de brandende zon staat ze urenlang bij de pomp in de rij en daarna loopt ze met haar zware last weer terug naar huis. Maar daar blijft het niet bij. Bandieten trotserend gaat ze dagelijks op pad om hout te sprokkelen, dat ze in Loki verkoopt om wat geld te verdienen voor haar gezin.

In dit land lijdt eenderde van de kinderen jonger dan vijf jaar onder ondervoeding. Minder dan 1 op de 5 meisjes gaat naar school. En scholen gaan dicht, omdat er geen genoeg water is. Ongeveer 73.000 kinderen en 7200 vrouwen die borstvoeding geven hebben dringend aanvullende en therapeutische voeding nodig. Helaas hebben 50.000 van hen door geldgebrek nog steeds geen hulp gekregen.

Maar er is hoop. De Verenigde Naties zullen begin april opnieuw de wereld om hulp vragen. En de crisis in de Hoorn van Afrika, waaronder nu vijf landen lijden, begint zo nu en dan de aandacht van de media te trekken. Unicef wil in deze regio vijf nieuwe waterputten slaan, met door zonne-energie aangedreven pompen. Er komt er ook een in het dorp van Eweet. Als die pomp er is, hoeft Eweet niet meer zoveel te lopen en hoeft haar dochter Akai straks ook geen water te halen bij een verre bron. Ze kan dan gewoon naar school.

Michael Eporon wilde zó graag naar school, dat hij van huis is weggelopen. Foto: Unicef Kenia/2006/Bull
Michael Eporon wilde zó graag naar school, dat hij van huis is weggelopen. Foto: Unicef Kenia/2006/Bull

Dag 2: De honger naar voedsel en onderwijs wordt gestild

Lodwar, 13 maart 2006

De ernstige droogte in het noorden van Kenia en vier buurlanden biedt ook mogelijkheden. Dat blijkt als we Michael Eporon ontmoeten. Hij weet niet hoe oud hij precies is, maar hij moet ongeveer 12 jaar zijn. Zijn familie woonde in Kerio, het deel van Turkana dat het zwaarst door de droogte is getroffen. Een keer liep hij van huis weg naar de dichtstbijzijnde basisschool, maar hij moest weer terug naar huis, het vee hoeden. Nu zijn de dieren door de droogte dood en Michael heeft besloten dat hem nu niets meer in de weg staat om naar school te gaan.

Hij vertelt over zijn 'enorme honger naar onderwijs'. Zonder eten en met maar vijf liter water heeft hij drie dagen gelopen om de basisschool in Lodwar te bereiken. De school probeert zijn familie op te sporen, maar de schoolleiding hoopt dat zijn ouders hem nu wél laten blijven. Bijna de helft van de 2500 leerlingen verblijft intern op de school, omdat hun ouders nomaden zijn. Bovendien is het onderwijs gratis, sinds Kenia een paar jaar geleden het schoolgeld heeft afgeschaft.

Op school krijgen de kinderen maaltijden. Er zijn hierdoor zestig nieuwe leerlingen aangemeld; hun ouders voeren een ware overlevingsstrijd nu hun vee dood is en hier zijn hun kinderen onder dak. In een ziekenhuis zag ik kinderen die ernstig ondervoed zijn weer langzaam aansterken met behulp van therapeutische voeding van Unicef. Deze kinderen zijn te jong om naar school te gaan en dat werkt in hun nadeel. De oudere kinderen redden het dankzij de schoolmaaltijden.

De kleine Lomeyana krijgt aanvullende voeding in de medische post Kangagetei. Foto: Unicef Kenia/2006/Bull De kleine Lomeyana krijgt aanvullende voeding in de medische post Kangagetei. Foto: Unicef Kenia/2006/Bull

Dag 3: Er is geld nodig

Turkana, 14 maart 2006

"Unicef mag niet moe worden," zegt een van de leden van een vrouwengroep, die ik vanmorgen ontmoet. Ik hoop dat wij haar niet in de steek hoeven te laten en dat onze donoren het belang inzien van de hulp die we in Noord-Kenia geven.

Er is een flinke discussie geweest over het boren van waterputten en ik zie wat er kan gebeuren als dat niet goed wordt gedaan. De bronnen worden niet onderhouden en raken buiten gebruik. Een van de taken van Unicef is om deze slapende bronnen weer tot leven te wekken, de leden van de vrouwengroep te leren hoe ze de pomp moeten onderhouden, hen voorlichting te geven over goede hyiëne en te zorgen voor filters, zodat hun kinderen schoon water kunnen drinken en niet ziek worden. De vrouwen kunnen het water ook gebruiken om hun kleine moestuinen te irrigeren, zodat ze voedsel voor hun gezinnen en voor de markt kunnen verbouwen. Nu bereiken we hiermee 5000 huishoudens, maar het moeten er 50.000 worden. Dit langetermijnwerk gaat door, naast de noodhulp die we geven aan de slachtoffers van de droogte.

Twee uur lang rijden we door het droogste, heetste en meest verdorde land dat je je kunt voorstellen. We komen aan bij de medische post Kangagetei in Kerio. Je kunt je bijna niet voorstellen dat iemand hier kan overleven, maar toch zijn hier mensen. Ze brengen hun kinderen naar de post om hen onder meer te laten onderzoeken op ondervoeding. Er wordt gemeten en gewogen. Als kinderen minder dan 70 procent wegen dan het gewicht dat bij hun lengte hoort, horen ze thuis in categorie 'ernstig ondervoed'. Ze krijgen dan therapeutische voeding om aan te sterken. Wegen ze tussen de 70 en 80 procent van hun normale gewicht, dan zijn ze 'gemiddeld' ondervoed en worden ze door vrijwilligers uit de gemeenschap in de gaten gehouden totdat ze weer naar het ziekenhuis moeten voor een nieuwe controle.

Ongeveer de helft van de kinderen die vandaag in de medische post gewogen worden, is gemiddeld ondervoed. Ze zullen waarschijnlijk binnen twee weken afglijden naar ernstige ondervoeding, als ze geen bijvoeding krijgen. Helaas kan lang niet elk kind die deze voeding nodig heeft, worden bereikt.

Morgen ga ik terug naar Groot-Brittannië. Ik ben vastbesloten om thuis aandacht te vragen voor de crisis die hier heerst. En ik zal mijn uiterste best doen om geld bijeen te sprokkelen voor de hulp die hier zo verschrikkelijk hard nodig is.

David Bull