Groen!

Brussel, 24 november 2005

Deze Vlaamse regering kiest niet voor een duurzame toekomst!

Deze Vlaamse regering slaagt er wel in mooie begrotingscijfers te tonen maar ze slaagt er niet in de juiste keuzes te maken. Dat stelt Groen! na een analyse van de voorgelegde begroting 2006 en de beleidsbrieven van de Vlaamse ministers. Deze regering draait op heel wat domeinen de klok terug. Deze regering ontpopt zich in de cijfers tot de regering van het milieuafbraakbeleid. Foute keuzes veranderen de Vlaamse welzijnszorg in één grote wachtlijst. Maar deze regering schiet vooral te kort op het vlak van het werkgelegenheidsbeleid. Het Vlaamse werkgelegenheidsbeleid is in hetzelfde bedje ziek als het federale Generatiepact. Een rijke Vlaamse regering moet veel ambitieuzer durven kiezen voor de creatie van jobs voor jongeren en allochtonen; moet toekomstgericht durven kiezen voor meer en betere jobs voor iedereen. Deze Vlaamse regering doet dat niet, integendeel. Ze belooft belastingverlagingen voor ondernemingen maar verwijst het tijdskrediet naar de prullenmand. Groen! roept deze regering op het roer alsnog om te gooien en te kiezen voor een duurzame toekomst. Gisteren nog raakte bekend dat het geld er wel degelijk is. Nu nog de politieke wil

Tijdens de jongste septemberverklaring stelde Groen! dat deze Vlaamse regering foute keuzes maakt. De Vlaamse begroting 2006 herbevestigt die analyse: de Vlaamse regering kiest voor de korte termijn, zonder oog voor solidariteit, zonder te aanvaarden dat er grenzen zijn aan wat mens en milieu kunnen verdragen. Kortom, deze Vlaamse regering kiest niet voor een duurzame toekomst. Deze regering draait de klok terug, getuige het beleid inzake welzijn, inburgering en stedelijke vernieuwing en is in hetzelfde bedje ziek als de federale regering wat betreft de aanpak van het werkgelegenheidsbeleid. Net als het Generatiepact focust het Vlaamse werkgelegenheidsbeleid eenzijdig op de (werkzoekende) 50plusser, versterkt het de doorholeconomie voor de (twee)verdieners; heeft het onvoldoende oog voor jobs voor jongeren en allochtonen en is er geen duidelijke keuze voor een duurzame economie.

De Vlaamse regering kiest niet voor duurzame oplossingen. In zake milieu is de beleidsbrief duidelijk. Deze regering zet het door minister Peeters uitgetekende milieuafbraakbeleid voort. Zo blijft het budget voor natuur en bos onder het vriespunt en wordt onder het mom van vereenvoudiging van de milieuwetgeving in de feiten gewoon een versoepeling doorgevoerd. Het nieuwe beleid inzake milieuhandhaving zet de poort open voor een bijna straffeloosheid voor milieudelicten. Wanneer deze minister zijn zin krijgt dan wordt een zwaar milieudelict straks minder zwaar bestraft dan een kleine winkeldiefstal! Op gebied van openbare werken gaat het van kwaad naar erger. Deze Vlaamse regering noemt zichzelf een investeringsregering maar is in de feiten een betonregering. Minister Peeters wil niets anders dan zowat alle wegen die in de jaren zeventig ooit op een gewestplan werden ingekleurd maar nooit werden gerealiseerd, nu toch bouwen. In Antwerpen wil hij de Oosterweelverbinding ondanks de serieus hogere kost (300miljoen meer!) zo snel mogelijk realiseren. Intussen worden de nieuwe tramlijnen en fietspaden wel op de lange baan geschoven. Onder het mom van een gedeeltelijke herziening van het Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen zet de minister voor ruimtelijke ordening bovendien de poort open voor nog meer beton (de missing links), voor meer industrie, verkavelingen en KMO-zones en voor minder handhaving. Kortom, minister Van Mechelen soupeert de schaarse ruimte in Vlaanderen aan een hoog tempo op.

De Vlaamse regering draait de klok terug. Met de nieuwe voorstellen voor inburgering wil minister Keulen werkende nieuwkomers niet langer verplichten Nederlands te leren. Hij draait hiermee de klok terug naar de jaren 60. Toen de eerste generatie Marokkaanse en Turkse gastarbeiders hier kwamen werken vond men het ook niet nodig hen goed te onthalen of Nederlands te leren. De gevolgen hiervan kennen we ondertussen. Met het schrappen van het stadsvernieuwingsfonds zet minister Keulen een forse stap terug. Vindt de minister dat de steden dit extra geld niet meer nodig hebben of acht deze Vlaamse regering de steden niet belangrijk genoeg om hen extra middelen toe te stoppen? Met het in de feiten schrappen van het persoonsgebonden budget in de gehandicaptenzorg zet minister Vervotte de klok terug van een zorg op maat van de aanvrager naar een instellingsgestuurde zorg. In plaats van meer zelfbeschikking en keuzevrijheid voor de gebruikers kiest minister Vervotte voor een beleid waar de aanvrager zich maar moet aanpassen aan het aanbod dat de zorgsector levert. De welzijnssector verwordt onder deze regering tot één grote wachtkamer. Enkel al in Antwerpen wachten 900 jongeren op een plaats in de bijzondere jeugdzorg. Maar in de meerjarenbegroting blijkt ook voor de volgende vier jaar geen enkel krediet ingeschreven voor de uitbreiding van die sector Het Vlaamse werkgelegenheidsbeleid is in hetzelfde bedje ziek als het federale Generatiepact. Voor Groen! is het federale Generatiepact meer dan een gemiste kans omdat
* dit pact de generaties tegen elkaar opzet, steeds meer druk legt op de tussengeneratie en ontspannen loopbanen ondermijnt,
* geen prioriteit geeft aan jobs voor (werkloze) jongeren en allochtonen,

* geen duurzame financiering van de sociale zekerheid garandeert
* en niet kiest voor investeringen in een innovatieve en duurzame economie.

De Vlaamse regering maakt ten aanzien van een Vlaams werkgelegenheidsbeleid dezelfde fouten als de federale regering met het Generatiepact. De druk op de tussengeneratie wordt steeds groter: samen met het federale tijdskrediet bouwt de Vlaamse regering de Vlaamse aanmoedigingspremies af. Dienstencheques dienen niet om zieke kinderen op te vangen, ouders moeten de kans krijgen om zieke kinderen zelf thuis op te vangen in plaats van ze uit te besteden. Een loopbaan wordt steeds meer een sloopbaan, werkbaar werk of een ontspannen loopbaan is verder dan ooit. De Vlaamse regering zou veel beter werk maken van zorgverlof voor ouders met kinderen en voor werknemers met zorgbehoevende ouders. In plaats van het kopen van diensten moeten deze mensen de kans krijgen tijd te kopen voor opvoeding, voor zorg en ja ook voor zichzelf. Minister Vandenbroucke is eenzijdig gefixeerd op werkzoekenden 50plussers. Deze mensen die vaak na meer dan dertig jaar beroepscarrière omwille van herstructureringen werkloos worden, worden bovenop de maatregelen van het federale generatiepact door minister Vandenbroucke nog extra geviseerd met extra premies, loonsubsidies en VDAB opleiding en vorming. Beter zou deze regering echt werk maken van een werkgelegenheidsbeleid voor jongeren en allochtonen. Extra stageplaatsen voor deeltijds lerende jongeren, extra maatregelen voor doelgroepjongeren in de Vlaamse centrumsteden zijn op zich goede maatregelen, maar ze zijn toch zo beperkt in ambitie en (financiële) omvang. Een rijke investeringsregering als de Vlaamse regering moet veel meer middelen uittrekken voor een echt doelgroepenbeleid inzake werkgelegenheid én inzake onderwijs. Zo moet minister Vandenbroucke nu eindelijk werk maken van een onderwijsbeleid waar leerlingen voor het secundair onderwijs positieve studiekeuzes kunnen maken: meer allochtonen naar het algemeen vormend secundair onderwijs en een herwaardering van het technisch en beroepsonderwijs in plaats van het versterken van het watervalsysteem. Samen met het federale generatiepact legt het Vlaamse werkgelegenheidsbeleid werknemers steeds meer verplichtingen op (afbouw tijdskrediet en aanmoedigingspremies, verplichte deelname aan tewerkstellingscellen en vorming en opleiding na herstructureringen in bedrijven, langer werken en minder kans op brugpensioen). Ook krijgen de werkgevers steeds meer lastenverlagingen en andere tegemoetkomingen, maar nergens vraagt de Vlaamse regering garanties van de werkgevers. Zij hebben ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid ten aanzien van allochtonen, jongeren en 50plussers. Deze regering belooft extra tegemoetkomingen en lastenverlagingen voor werkgevers maar legt geen verplichtingen op. Groen! blijft ijveren voor verplichte en uitgevoerde diversiteitsplannen en voor quota voor allochtonen. Dit ontzettend grote maatschappelijke probleem vraagt extra en stringente maatregelen.

Kortom, de Vlaamse regering investeert in oplossingen van het verleden (meer beton voor wegen, steeds meer opsouperen van de open ruimte en laisser faire inzake milieu), heeft geen toekomstgericht beleid en houdt het bij een weinig ambitieus werkgelegenheidsbeleid met veel te weinig aandacht voor jongeren en allochtonen.