Erasmus MC
26-08-2005: Tijdbom in bloedvaten
Mogelijke verklaring voor falen veelbelovende middelen tegen
hartinfarct
Publicaties in Nature Clinical Practice Cardiovascular Medicine:
Mogelijke verklaring voor falen veelbelovende middelen tegen
hartinfarct
De bloedstroom zelf blijkt van grote invloed op het ontstaan van
aderverkalking en daarmee op het ontstaan van een hersen- of
hartinfarct. Onderzoekers van het Thoraxcentrum in het Erasmus MC en
Pathologie van het AMC beschrijven een nieuwe visie in twee
publicaties in het gezaghebbende internationale tijdschrift Nature
Clinical Practice Cardiovascular Medicine.
Het eerste artikel1 beschrijft hoe vetten lange tijd slechts op
bepaalde locaties en alleen aan één zijde in de wand van slagaderen op
kunnen stapelen zonder de bloedstroom te belemmeren. Zo ontstaan
ongemerkt lokale 'tijdbommen'. Als één van deze als een grote puist
openspringt volgt stolselvorming met mogelijk een bloedvatafsluiting
die leidt tot weefselafsterving: een infarct. In het tweede artikel2
wordt uitgelegd hoe de bloedstroom een dergelijke tijdbom op scherp
kan stellen. Dit gebeurt als de zich uitbreidende puist het bloedvat
gaat vernauwen. In de vernauwing komt dan wat drukval, een hogere
bloedstroomsnelheid en meer vloeistofwrijving aan de wand.
Weefselkapjes die de puist aanvankelijk min of meer afdekken ondergaan
hierdoor biologische veranderingen en worden dunner waardoor het
risico op openbarsten toeneemt. Uiteindelijk scheurt het verzwakte
kapje open bij een te grote bloeddrukstijging of een te grote drukval
over de vernauwing.
Deze nieuwe mechanobiologische visie, die bloedstroommechanica koppelt
aan vaatwandbiologie, heeft belangrijke consequenties voor therapie.
Zij biedt mogelijke verklaringen voor het recente falen van enkele
veelbelovende en in grote studies grondig geteste nieuwe therapieën
die een hartinfarct hadden moeten voorkomen. Starten met het toedienen
van sommige middelen die normaal gesproken voor bescherming van de
vaatwand tegen het ontstaan van vetophopingen werken, lijkt het risico
op barsten van de 'tijdbom' juist te kunnen vergroten nadat de
vetophopingen al een zeker stadium zijn gepasseerd. Verder blijkt dat
de mechanobiologie nieuwe aanknopingspunten biedt voor het mogelijk
verfijnen van de diagnostiek om gevaarlijke vetophopingen eerder op te
kunnen sporen en voor het ontwikkelen en kiezen van meer kansvolle
methodes voor preventie en behandeling.
1: http://dx.doi.org/10.1038/ncpcardio0274
2: http://dx.doi.org/10.1038/ncpcardio0298