Ministerie van Justitie

Persbericht

Wettelijke bewaarplicht voor verkeersgegevens telefonie en internet

21 juni 2005
Het bewaren van verkeersgegevens van telefonie en internet kan een belangrijke bijdrage leveren aan opsporingsonderzoeken. Dit blijkt uit een onderzoek van de Erasmus Universiteit te Rotterdam. De onderzoekers pleiten voor een wettelijke regeling met een bewaarplicht van één jaar om opsporingsambtenaren efficiënter in staat te stellen bewijsmateriaal te verzamelen en criminele netwerken in kaart te brengen. Minister Donner van Justitie heeft het rapport 'Wie wat bewaart, heeft wat' vandaag aangeboden aan de Tweede Kamer.

Bij het bewaren van verkeersgegevens gaat het bijvoorbeeld om informatie over wie contact heeft gehad met wie, wanneer dit heeft plaats gevonden en hoe lang het contact heeft geduurd. Het gaat nadrukkelijk niet om de inhoud van het contact. Het afluisteren is immers alleen mogelijk met een gerichte tap op de verbinding.

Door de historische verkeersgegevens te betrekken in een opsporingsonderzoek kan in kaart gebracht worden met wie een verdachte contact heeft gezocht voorafgaand en na het delict. Aan de hand van tientallen dossiers hebben de onderzoekers vastgesteld dat deze verkeersgegevens in de betreffende zaken een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de opsporing. Zo kunnen bij kinderpornozaken netwerken van pedofielen opgerold worden, kan bij een bedreiging het internetadres en zo mogelijk het woonadres getraceerd worden en kunnen bij een mogelijke terroristische actie andere verdachten in beeld worden gebracht.

De onderzoekers pleiten voor een wettelijke bewaarplicht van één jaar. Het komt immers voor dat in een onderzoek nieuwe verdachten in beeld komen waarvan de verkeersgegevens opgevraagd moeten worden. Dit is het geval bij het in kaart brengen van een criminele organisatie. Met name in grootschalige onderzoeken, bij zware delicten en in onderzoeken met een internationaal karakter blijkt de reguliere termijn van drie maanden onvoldoende.