Projecten
Tegenlicht: Normen en "bejaarden"
Zondag 12 juni 21.00 uur Net-3
(Herhaling zaterdag 18 juni omstreeks 14.40 uur, Net-3)
Help ons het draagvlak in de samenleving te versterken in plaats van
verpleeghuizen door verscherpt toezicht en verwijten tot instituten
van verdriet en ellende te maken, schrijft Thed van Kempen, directeur
van het Hoogeveense verpleeghuis Weidesteyn aan staatssecretaris Ross
van VWS, als hij na jaren stroomlijnen, maar ook afbouwen van de
verzorging in zijn verpleeghuis besluit een brief te schrijven.
Tegenlicht volgt de manmoedige pogingen van een burgemeester in
oorlogstijd om zijn verpleeghuis op verantwoorde wijze draaiende te
houden.
Publiciteit in kranten en op TV hebben de zaak geen goed gedaan: het
beeld van verpleeghuizen is dat van de bovengenoemde instituten van
verdriet en ellende geworden, het is de schuld van de managers,
iedereen heeft genoeg van doorligwonden en volle luiers, en het
regerende deel van de politiek blijft zeggen, dat de problemen niet
structureel zijn en dat meer geld de oplossing niet is.
Van Kempen legt uit hoe de spoeling ieder jaar dunner is geworden, dat
uit alles blijkt dat managers het helemaal niet slecht doen, en dat
hij ieder jaar de bezuinigingen weer als een uitdaging aan zijn
personeel moet verkopen omdat anders de hele tent bij de pakken neer
gaat zitten. En hij laat ook zien waarom het nog steeds niet gillend
misgaat: personeel is ondanks alles gemotiveerd, en een groot deel van
de zorg is overgenomen door vrijwilligers.
Maar dat neemt niet weg dat Van Kempen zich, met zijn collega's, in de
steek gelaten voelt door de politiek en daar ook helemaal niets meer
van verwacht. En dus houden ze de kiezen op elkaar, snijden nu eens
hier en dan eens daar, gaan in zee met lager opgeleid en dus goedkoper
personeel, soebatten met het zorgkantoor over het budget en delen
schouderklopjes aan de vrijwilligers uit in de hoop dat ze niet
weglopen.
De overheid heeft gekozen voor de meest magere zorg die maar mogelijk
is, en de samenleving gaat ermee akkoord. Dat is het makkelijke deel
van de boodschap. Het moeilijke deel van de boodschap is dat een
overheid die oude zieke mensen als kostenpost beschouwt, niet kan
inzien dat meer geld tot een beter resultaat leidt. Betrokkenheid,
beroepstrots en veerkracht maken dat het allemaal nog nèt goed gaat.
Bij de brief stuurt Van Kempen gefilmde ontmoetingen mee van zijn
bewoners zodat tussen de alinea's duidelijk blijft waar het ook alweer
om te doen is: terechte zorg voor mensen die waardevol waren en het
ook nu nog zijn. Oude mensen bij wie het licht nog niet gedoofd is:
vrolijk, wijs, ontroerend, doorleefd. Het zijn, in alle eenvoud, de
momenten die laten zien waar Van Kempen en zijn mensen het voor doen
en waarmee hij een beroep doet op de beschaving van de Haagse
bestuurders.
Regie: Eugene Paashuis
Research: Hanneke Bouwsema
Productie: Karin Spiegel, Madeleine Somer
Eindredactie: Doke Romeijn, Frank Wiering
ANBO