D66
Nijkerk 21 mei 2004
Gesproken tekst geldig!
Democraten,
Allereerst heel hartelijk dank voor het in mij gestelde vertrouwen! Ik
ben werkelijk zeer vereerd dat u vindt dat ik de komende tijd
voorzitter mag zijn van deze bijzondere vereniging. Wij hebben als
partij een groot aantal uitdagingen voor ons staan. De komende
gemeenteraadsverkiezingen, de tweede kamer verkiezingen, de discussies
rond het pamflet van Boris, onze verjaardag. En daarnaast nog een
aantal, dat ook extra aandacht vragen zoals het vergroten van de
betrokkenheid en invloed van de Jonge democraten. Het zorgen dat het
Europa-gevoel zich echt tussen onze oren nestelt. En,last but not
least, het vergroten van de dienstverlening door het landelijke
secretariaat.
Waar ben ik aan begonnen? Om eerlijk te zijn, heb ik dat de afgelopen
dagen weleens gedacht. En een goede kennis van mij zei: ik weet echt
niet wat ik je moet wensen voor a.s. zaterdag. Maar als ik zulke
momenten had, hoefde ik maar even met wat D66ers te praten om weer
helemaal opgeladen te worden. Wij bevinden ons als partij in een
bijzondere positie. Even een aantal zegeningen tellen.
We hebben een tweede kamer fractie dat voortdurend de aandacht op zich
weet te vestigen. Het zijn er maar 6 maar blijkbaar wel allemaal met
een tweeling broer of zus. Anders is toch niet te verklaren hoe ze dat
allemaal voor elkaar krijgen? Kwaliteit en keihard werken: 2
succes-factoren om te koesteren.
We hebben een 1e kamer fractie dat minder de publiciteit krijgt dan
waar zij recht op hebben. Maar wel boordevol deskundigheid en daardoor
gezag. Weer succes-factoren.
we hebben een voorbeeld vertegenwoordiger in het Europese parlement
die bruist van energie en creativiteit. Als alle individuele leden van
het parlement net zoveel publiciteit zouden krijgen als zij, dan waren
de kranten 10x zo dik en het journaal 5x zo lang. Weer succesfactoren.
We hebben ontzettend veel vreselijk hard werkende regionale en lokale
bestuurders. Commissarissen, burgemeesters, gedeputeerden, wethouders,
gemeenteraadsleden, fractieassistenten, bestuursleden. Allemaal bezig
D66 de agenda te laten bepalen. Allemaal bezig D66 herkenbaar voor de
inwoners van hun provincie, stad of dorp neer te zetten. Allemaal,
iedereen, succesfactoren.
We hebben ook nog de stille kracht. De talloze leden die meedenken,
mee praten, die mee doen als er weer iets moet gebeuren. Zij hebben
naar buiten toe niet zon grote mond maar laten zich van hun beste kant
zien achter de schermen. Onmisbaar en van onschatbare waarde. Stuk
voor stuk succes-factoren.
- we hebben een landelijk secretariaat dat vol enthousiasme de komende
uitdagingen wil
aanpakken met gemotiveerde mensen die ook vandaag weer een geweldige
prestatie hebben geleverd. Succes-factor ter ondersteuning.
En een landelijk bestuur met haar commissies. Allemaal vrijwilligers
die uren beschikbaar stellen gewoon omdat ze een beetje gek zijn van
D66. Stuk voor stuk in staat om succes-factoren te laten ontstaan.
Als je dit rustig op je laat inwerken, vallen je dan 2 dingen op. Met
zoveel potentieel, waar zijn wij bang voor? En, met zoveel
succes-factoren, waarom hebben wij dan schijnbaar zo weinig succes? De
verklaring bestaat, zoals zo vaak, uit meerdere elementen.
Ik ben van mening dat het ons nog steeds niet goed lukt om de partij
goed te organiseren. We weten de problemen en de oplossingen niet te
combineren. We hebben ontzettend veel in huis maar weten dat niet en
gebruiken dat dus niet. Jarenlang vonden we het gebrekkige
organisatieniveau juist heel ontwapenend. Het werd steeds goedgepraat.
Dat hoort bij ons, werd er dan gezegd. Het is nooit wat geweest en dat
weet je. En dus werd het nooit echt fundamenteel aangepakt. Nu is dat
onze valkuil geworden. Onze zwakke plek. Zonder verwijten te maken,
want we hebben er allemaal bij gestaan en er naar gekeken en niets
gedaan, is het nu tijd om echt werk te maken van de vereniging. Als
het schip niet zeewaardig is, kun je niet op wereldreis!
En dat brengt me op een tweede factor. We zijn te redelijk. We zijn te
bescheiden. We zijn te grijs. Als je de opsomming van net op je laat
inwerken, hebben we een potentie waar anderen jaloers op zijn. Maar
waar zijn we? We reageren op wat anderen zeggen. Of we reageren
helemaal niet. We zeggen niet zo gauw dat we van D66 zijn. Wie heeft
op zijn/haar werkkamer iets van D66 staan zodat mensen zien dat je
D66er bent? Natuurlijk, voordat u het podium bestormt om mij nu meteen
weer af te zetten, de goeden niet te na gesproken. Maar waar is de
pit? Waar is de durf? Wanneer bepalen wij de agenda zodat anderen op
ons moeten reageren in plaats van wij op hun? Robert Kennedy zei dat
als hij een idee kreeg of hoorde hij zich consequent niet de vraag
stelde: waarom? maar zich dwong om de vraag te stellen: waarom niet?
We praten ons suf . Maar we praten over ons. En om eerlijk te zijn, is
de kiezer daar niet in geïnteresseerd. En levert het ook geen nieuwe
ideeën op. Laten we de tijd dat we besteden om irritaties uit te
spreken op een andere manier gebruiken. Laten we de tijd gebruiken om,
samen met de burgers, nieuwe oplossingen te bedenken voor de problemen
van nu. Laten we de tijd gebruiken om de agenda te bepalen. Laten we
de tijd gebruiken om samen D66 weer een rol van betekenis te geven. Er
is niet veel tijd meer. Dus laten we de tijd optimaal gebruiken.
Ik ga ervoor! Met uw steun. En U gaat ervoor! Met mijn steun. Het is
de tijd van D66!
Waarom niet?!
21-5-2005 17:01