PERSBERICHT NR 4
SAMARKAND
17 MEI 2005
Door de woestijnvlakten van oezbekistan
Vorige week doorkruiste de Renault Trucks expeditie Turkmenistan en kwam terecht in Oezbekistan. De stoet hield korte tijd halt in Bukhara, het vroegere religieuze centrum van het land, alvorens de woestijn te doorkruisen op weg naar de mythische stad Samarkand. De deelnemers stonden voor een spectaculair landschap en ongebruikelijk terrein: hobbelige karrensporen naar een immens meer waarboven een rotsplateau torende met daarachter zandduinen zo ver als het oog reikte. Dan, een paar kilometer verder, uitgestrekte grasvlakten doorsneden door waterstromen. De uiteenlopende terreinomstandigheden deden een beroep op verschillende vaardigheden van de Kerax-bestuurders. Zij genoten met name van de rit door de Kizilcumwoestijn omdat ze hier met veel verschillende uitdagingen werden geconfronteerd, van rotshellingen met een hellinghoek van meer dan 35 graden tot een laaggelegen rivierbed waarin 50 cm water stond. Het modderige en heel instabiele weggetje begaf het zelfs onder de derde truck. Het hele team moest er hard tegenaan om de weg met handkracht te herstellen voordat de vrachtwagen kon worden ontzet. Het konvooi legde in 3 dagen bijna 600 km langs de zijderoute af. Gelukkig bleef het lekker weer.
BANDEN, DE OPLOSSING VOOR WIE DOOR ZAND WIL RIJDEN
Om vooruit te kunnen komen in los zand, bijvoorbeeld de duinen in het noordoosten van Oezbekistan, moest de Kerax worden uitgerust met speciale apparatuur. Een instrument dat op elke band werd gemonteerd en dat door de bestuurder werd bediend, kon op bevel lucht in en uit de banden laten lopen. Want er is maar één geheim recept om niet in het zand te blijven steken: laat je banden leeglopen. Slappere banden kunnen beter grip op het wegdek krijgen en daardoor meer trekkracht leveren. De chauffeurs lieten zich verrassen aan de oever van Chor Koeul, een groot meer van 100 km2 waar het hele gezelschap drie dagen zou kamperen. De grond leek hard en droog, maar bleek erg zacht te zijn. Hetzelfde gebeurde enige tijd later in duinen van bijzonder fijn zand. De wielen zonken bijna tot de rand in het poeder . De standaard bandenspanning is 4 of 4,5 bar, maar de bestuurders lieten de banden van de Kerax leeglopen tot 3 of zelfs 2 bar om makkelijker te kunnen rijden in zand of modder. Een van hen moest zelfs zakken tot 1,5 bar om zijn Kerax uit de modder te trekken en niet te blijven steken. In de cabine gaf een speciale meter op het dashboard de bandenspanning en de positie van elk wiel aan. Het instrument bleek van onschatbare waarde.
ENIGE VROUW ACHTER HET STUUR
Catherine Blohorn werkt bij Renault Trucks. Zij voegde zich in Iran bij het konvooi, niet als toeschouwer maar om achter het stuur plaats te nemen. Ze heeft een groot rijbewijs en is van plan een van de Keraxen helemaal naar Peking te rijden. Ondanks de grote vermoeidheid doet ze het goed. Haar gaat het op de zijderoute, net als Jules Verne, om het ontdekken van verre landen die moeilijk toegankelijk zijn: Het is een mysterieus avontuur! Ik heb weinig ervaring met dit soort reizen en kon niet echt inschatten hoe zwaar het zou worden. t Is pittig& en ik zal het nog even moeten volhouden. We rijden dwars door het land en moeten behoorlijk snel gaan. Ik ben vastbesloten om op schema te blijven. Ik moet dus wel goed voor mezelf blijven zorgen, want er is nog een lange weg te gaan. Ik heb nog veel te leren over de technische kanten en hoop dat ik na 10.000 km achter het stuur van de Kerax al zijn geheimen ken. Daar gaat het voor mij om bij dit avontuur! Geen vakantie, maar een goed voorbeeld dat werk en plezier echt samen kunnen gaan heel inspirerend.
TOT ZIENS IN SAMARKAND
Het schema kan alleen worden gehaald als iedereen voor zonsopgang uit de veren is, zo tussen 5 en 6, en als er 300 km per dag wordt gereden. Ondanks deze barre omstandigheden vindt het team toch tijd om lokale stammen te ontmoeten zoals de inwoners van vissersdorpen aan de oever van het Kizilcummeer en nomaden die in tenten van huiden woonden, die hen met open armen begroetten en het weinige dat zij hadden met het team deelden. De ultieme luxe voor de bestuurders was dat zij een paar uur konden doorbrengen in Samarkand, al sinds de zesde eeuw een van de belangrijkste etappeplaatsen aan de zijderoute. De stad dankt haar schatten de Bibi Khanoum-moskee, de madrasas aan het Reghistanplein en de bekende blauwe koepels en tegels waar de hele wereld jaloers op is aan Tamerlan, een veertiende-eeuwse verlichte despoot. Tot in de zestiende eeuw was Samarkand een welvarende Centraal-Aziatische stad, een plaats van handel en uitwisseling. Die tijd is nu grotendeels voorbij, maar de stad bevat nog altijd een aantal weelderige overblijfselen van toen, die de expeditieleden vol ontzag hebben bekeken alvorens hun weg te vervolgen naar Kazachstan.
Rosanne van Poelvoorde
Fleishman - Hillard Amsterdam
Prof. W.H. Keesomlaan 4
1183 DJ AMSTELVEEN
PO Box 546
1180 AM AMSTELVEEN
P: +31 (0)20 406 59 30
F: +31 (0)20 406 59 40