Ingezonden persbericht


PERSBERICHT NR. 3
BOECHARA (OeZBEKISTAN)
10 MEI 2005

WOESTIJNRIJDEN: EEN VAK APART
Na het vertrek uit Isfahan begon de Renault Trucks expeditie aan een driedaagse tocht dwars door de op één na grootste woestijn van Iran, de Lut. De okerkleurige zandduinen bedekken de oostelijke grensstreek van het land en vormen al zolang de zijderoute bestaat de thuisstreek van nomaden en bandieten. De uitdaging voor de Kerax bestond uit het beklimmen van duinen en het doorkruisen van droge rivierbeddingen (wadi s) in dichte stofwolken. Gérard en Kiki hadden een speciale tactiek bedacht waarmee de bestuurders het zand de baas konden worden: twee aan twee rijden met een constant toerental van 1600-1800 rpm en recht op de duinen afgaan, nooit in een hoek. Eenmaal op de top moesten ze het toerental opvoeren tot 2000-2200 rpm, overschakelen op voorwielaandrijving en ontkoppelen voordat de achterwielen begonnen te draaien. De wagens stopten bovenaan en lieten zich uitrollen over de top en aan de andere kant naar beneden. Het is heel belangrijk dat je geen gas geeft als je over een duintop gaat , legde Kiki uit, omdat de aarde gewoon onder je wegglijdt. Je moet ook echt langzaam rijden. De derde versnelling is goed. Als je langzaam gaat is het een fluitje van een cent: de truck surft als het ware op het zand in plaats van erin weg te zakken. Alle acht bestuurders hebben dit advies goed opgevolgd, hielden hun toerental hoog en gingen recht op de duinen af. En als ze voelden dat ze de top niet zouden halen, was de aanbeveling helder: achteruit en opnieuw beginnen!

GEEN RUST
Aan de overkant van de Lutwoestijn kwam het konvooi Renault Trucks aan in Mashad, een van de heilige plaatsen voor sjiitische moslims. Velen van hen maken de bedevaartstocht naar het reusachtige en verbazingwekkende heiligdom dat de laatste rustplaats van imam Reza is. Weinig rust was er voor de bestuurders, die hier werden vervangen door zes nieuwe rijders, allen medewerkers van Renault Trucks. Onder hen Victor, een Spanjaard die nog maar een jaar van zijn pensioen verwijderd was: Voor mij is het deelnemen aan dit avontuur echt een geschenk alsof ik de loterij heb gewonnen. Ik ga volgend jaar met pensioen en dit is mijn gouden handdruk na veertig jaar trouwe dienst bij Renault Trucks. Dan was er Patrice, een zeer ervaren chauffeur: De zijderoute is voor mij meer dan het rijden van trucks naar Peking. Het is een kans om landen te leren kennen waar we weinig van afweten, mensen te ontmoeten. Laten we niet vergeten wat het doel van deze onderneming is en niet alleen de wagens van A naar B brengen. En Philippe, die twee keer heeft meegedaan aan Parijs-Dakar, maar ook Ali en Daniël en niet te vergeten Catherine, de enige vrouwelijke bestuurder: Ik was bang dat ze zouden zeggen als een vrouw het kan zal het wel te makkelijk zijn en dat de anderen daardoor minder geloofwaardig zouden worden. Maar gelukkig staat dit mysterieuze konvooi zijn mannetje!

AVONTUUR BESTAAT NOG
Het nieuwe team was nauwelijks gearriveerd of het moest op weg naar Turkmenistan. Dit moest heel vroeg gebeuren omdat er een lange wachttijd bij de grens werd verwacht. Het Renault Trucks Silk Road gezelschap moest vier uur wachten in de brandende hitte voordat het de bergpas van Iran naar Turkmenistan op mocht. Eén vrachtwagen moest zelfs een dag langer wachten omdat er een document ontbrak. Deze wagen voegde zich later weer bij de rest van het konvooi in Asjchabad, de hoofdstad van Turkmenistan. Daar werd kort gestopt voor een bezoek aan een boerderij waar de akal teke wordt gefokt, het nationale volbloedpaard met een schitterende goudkleurige vacht, en om de Kerax schoon te maken voor de volgende etappe. Die leidde naar de Karakum, een woestijn die jarenlang verboden gebied is geweest, voor een bivak van drie dagen. Nadat het kamp op de eerste avond was opgeslagen, werd het konvooi midden in de nacht verrast door een zeer hevige storm. Met windstoten van 100 km/u die tenten van de grond bliezen en de twee staande lampen vernietigden die de kampverlichting verzorgden, waren de omstandigheden slechter dan ze sinds mensenheugenis in de Dakar-rally waren geweest. In de stromende regen en het wervelende zand moest het team hard werken om de rest van de uitrusting vast te zetten. De volgende ochtend stond Mouss, de kok, ondanks de korte nacht extra vroeg op om alles schoon te maken en het team een zandvrij ontbijt te bezorgen! Een snelle kop koffie en een chocoladebroodje daarna kropen de chauffeurs weer achter het stuur, klaar om op weg te gaan.

DOOR DE KARAKUM
Met alle obstakels in de vorm van duinen, wadi s, moddermoerassen en diepe greppels, is er lef nodig om deze 500 km woestijn in twee dagen te doorkruisen. Volgens expeditiefotograaf Serge leek dit gedeelte meer op specials in Parijs-Dakar dan op de legendarische weg van Kayes naar Tambacounda . Je moet niet alleen erg alert zijn om de trucks door zulk moeilijk begaanbaar terrein te loodsen, je hebt ook fysieke kracht nodig om het stuurwiel te blijven vasthouden terwijl dat wordt geteisterd door schokken en trillingen. In delen van de Karakum was de grond zo ongelijk dat je soms elke 30 meter moest schakelen meer dan 30 keer per kilometer! De snelheid van het konvooi varieerde enorm, van 5 km/u bij de beklimming van hellingen van 35% tot 130 km/u op het plattere, hardere zand. De bemanning wist toch nog te genieten van het fantastische landschap en de prachtige wilde dieren: woestijnratten, slangen, grote grijze hagedissen, dromedarissen en mongoesten. De dagen waren zo gevuld dat er weinig tijd overbleef voor rust of ontspanning. Maar het goede nieuws is dat de equipe nog altijd op schema ligt.

Rosanne van Poelvoorde
Fleishman - Hillard Amsterdam
Prof. W.H. Keesomlaan 4
1183 DJ AMSTELVEEN

PO Box 546
1180 AM AMSTELVEEN
P: +31 (0)20 406 59 30
F: +31 (0)20 406 59 40