CDA Rotterdam
Bijdragen
28 april 2005
Vrijwilligerswerk in een ander Perspectief ?
Speech van Alaattin Erdal over het vrijwilligerswerk binnen de
Turkse gemeenschap
Dames en Heren,
In het jaar 1994, heeft ondergetekende, uit handen van de Wethouder
een aanmoediging vrijwilligersprijs van de Gemeente Rotterdam mogen
ontvangen.
De jaar daarna, in het jaar 1995, werd ondergetekende, met heel
veel stemmen van de Rotterdammers, uitgeroepen tot Rotterdammer van
het jaar.
Een gerenommeerde prijs, dat al, een jaar of 20, wordt uitgegeven
aan mensen die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de stad en
voor de bewoners van deze stad.
Weer een jaar later, in het jaar 1996, in het kader van het 100
jarige viering van het Witte Huis, (ooit het hoogste flat van heel
Europa en het symbool van Rotterdam), werden een aantal
kunstwerken/objecten van bekende Rotterdamse kunstenaars
overhandigd -met heel veel publiciteit eromheen- aan
ondergetekende, omdat men vond dat ondergetekende (een vrijwilliger
die zich inzet voor de welvaart en welzijn van anderen) een goed
voorbeeld was voor de vele andere Rotterdammers.
Wie voor de derde keert scoort, heeft de smaak te pakken en wil nog
meer...
Uit hebzucht? of een leuke, positief/constructieve inzet om de
medemens in nood, te helpen hun persoonlijke situatie te
vergemakkelijken en of aangenamer te maken?
Nogmaals, maar dan voor de laatste keer en wel in het jaar 1997,
werd de organisatie dat werd geleidt door ondergetekende, nl.
Schoolinternaat Het Centrum, door de NOV (Nederlandse Organisatie
voor het Vrijwilligerswerk) kandidaat gesteld voor een landelijke
vrijwilligersprijs.
Nadat de ondergetekende in het jaar 1998, tijdens de lokale
verkiezingen, met een record aantal voorkeursstemmen gekozen werd
in de Gemeenteraad van Rotterdam, vond ik en was het een
verplichting om iets terug te doen voor de samenleving...
Mede door het initiatief van ondergetekende heeft de Raad van
Rotterdam, unaniem besloten een jaarlijks, terugkomende,
vrijwilligersontbijt te organiseren in de Burgerzaal van Rotterdam
voor de vele vrijwilligers die wij gelukkig hebben in de stad...
Het is nu een Rotterdamse traditie geworden, een traditie van
waardering en motivering richting al deze mensen....
Wat wil ik hiermee zeggen?
Waarom werd ondergetekende zo actief in dit veld?
Wat was en is de drijfveer voor individueen en groepen om zich zo
in te zetten voor de anderen?
Het antwoord is per persoon en per geval anders, maar de rode draad
in het geheel is de zorg en de bezorgdheid om de soms erbarmelijke
omstandigheden van de ander te verbeteren...
Ook deze mensen hebben niet zelf gevraagd om te leven zoals ze nu
leven, te zijn zoals ze nu zijn... soms gaat het om fysieke
beperkingen, soms bepaalde achterstanden die ingelopen moeten
worden en soms familieleden die vragen om hulp en genegenheid,
aandacht en liefde.
Niemand kan ontkennen en ook niet de garantie geven: ook wij,
diegenen die het nu wel goed hebben, gezond zijn, morgen opeens
niet in een situatie belanden die vergelijkbaar is en kan zijn met
mensen die ik zojuist heb genoemd?
Wat dan?
Wie geen oog heeft voor de ander, kan en heeft ook, geen recht om
van de ander hulp en aandacht te verwachten?
Het moderne, hedendaagse stadsleven heeft naast de vele
verworvenheden, ook de vele ziektes met zich meegebracht, dan
bedoel ik niet zo zeer de ziektes vanuit de medische optiek,
terwijl ook dit waar is...
Maar, ik bedoel daarmee te zeggen, de individueen die dag in en dag
uit op pad zijn om te werken, de jonge gezinnen/twee verdieners die
geen tijd hebben voor hun kroost, een opvoeding die is uitbesteed
aan derden/professionals; die het ouderlijke instinct en liefde
niet kunnen vervangen, buren die geen enkel contact hebben met
elkaar, laat staan je bekommeren om de slechte omstandigheden
waarin je buurman/vrouw in verkeert.....
Zorg en aandacht zijn geinstitutionaliseerd, zelfs zorg binnen de
familie; de zogenaamde 'mantelzorg', wordt tegen een vergoeding in
een sjabloon van 'voor niets gaat de zon op' ingekaderd.
Voor de een is dit een vanzelfsprekendheid, de tijd is veranderd en
wij gaan met de tijd mee....
Voor de ander is juist dit een reden om beter en sterker dan
voorheen, terug te gaan naar de roots, van de intermenselijke
contacten.
Vanaf het begin van de schepping, heeft de mens geleefd, samen met
de anderen, in een collectief....
Zonder Eva, was er geen Adam.
Adam samen met Eva en zijn nakomelingen hebben zich pas na een
collectief, over de hele wereld heen kunnen verplaatsen en
vestigen.
Het collectief was en is mijnsinziens nog steeds de rode draad in
onze contacten.
Niet de individueen, in hun uppie... de Don Quichots; maar, mensen
met vrienden/bondgenoten/allianties hebben de wereld opgebouwd.....
Mijnsinziens, de vergeten idealen, de drijfveer achter de
zogenoemde goede samaritaan, en het morele noodzaak zoals het nemen
van eigen verantwoordelijkheid, rechten en plichten, zorg en
respect voor de medemens, de positieve grondhouding jegens elke
vorm van ras, kleur en religie, vinden hun bron in dat collectief.
Willen we mensen opnieuw stimuleren, motiveren om zich in te
zetten, als vrijwilliger, voor de samenleving; lijkt mij anno 2005,
een nieuw perspectief, een nieuw concept, in het kader van de
bovengenoemd insteek, noodzakelijk...
Zoals de grote Soefi Mevlana, die al eerder, -8 eeuwen geleden al-,
zo mooi heeft gezegd:
'Ik hou van de mens, de schepping, jegens en enkel door de liefde
van de schepper zelf'.
Niet voor geld en niet voor roem en aanzien, en-, of what ever?...…
Wie de bron heeft, heeft alles....
Wie dat inziet, gaat voor meer.....en wie voor meer gaat, wordt
letterlijk en figuurlijk zoals de ondergetekende het al heeft
ervaren, beloond voor zijn/haar inzet....DusÂ…?
Alaattin Erdal