Groen!
Nieuwjaarstoespraak Vera Dua
2004 was voor Groen! een nogal bewogen jaar.
In de naweeën van de verkiezingen van 2003 heeft de partij zich met
volle kracht en enthousiasme herpakt, hebben we voluit campagne
gevoerd en het resultaat is dat we terug een plaats hebben in het
politieke landschap als progressieve, groene partij met
vertegenwoordigers in het Vlaamse, Europese en Brusselse parlement en
we mogen daar terecht blij om zijn.
Ik ben er mij zeer goed van bewust dat deze jaarwisseling anders is
dan alle andere die we ooit meegemaakt hebben.
Het jaareinde van 2004 zal voor altijd in ieders geheugen gebrand
blijven door de immense tragedie die zich heeft voorgedaan in ZO-Azie.
Bij dergelijke tragedies overheerst een immens gevoel van medeleven en
ook van onmacht.
Dit medeleven heeft zich in Vlaanderen omgezet in een grote golf van
solidariteit: overal hebben mensen zich ingezet om acties op touw te
zetten om fondsen te verzamelen, heel veel mensen hebben geld gestort,
iedereen leeft mee en wil een steentje bijdragen.
En we zouden natuurlijk een ganse reeks relativerende beschouwingen
kunnen formuleren: dat deze hulp niet structureel genoeg is, dat het
medeleven maar tijdelijk is, dat pas later de echte miserie zal
beginnen in de getroffen landen.
Maar ik wil echt niet meedoen aan dit soort relativisme.
Ik vind het ongelooflijk hartverwarmend dat een groot deel van de
Vlamingen niet dacht in termen van: het raakt mijn koude kleren niet
want mijn persoonlijk belang is niet geschaad.
Het signaal is dat er een groot gevoel van solidariteit aanwezig is.
Solidariteit dat de bouwsteen moet zijn van elke samenleving.
Solidariteit als tegenstroom tegen het individualistisch en rechts
discours dat meer en meer het politieke debat overheerst.
Dus wat in de voorbije dagen op gang gebracht werd in Vlaanderen was
inderdaad hartverwarmend
En ik zou zeggen, zeer goed Vlaanderen, proficiat!
De uitdaging zal zijn om deze golf van solidariteit blijvend vorm te
geven in onze eigen samenleving: ten aanzien van mensen die het minder
goed hebben bij ons, ten aanzien ook van mensen van vreemde afkomst
die hier dikwijls uit de boot vallen, ten aanzien van de enorme
armoede in grote delen van de wereld.
En voor de diverse regeringen moet het zeker een aanknopingspunt zijn
om op een meer gestructureerde manier hulp en ondersteuning te geven
via de verhoging van de budgetten voor ontwikkelingssamenwerking. De
0,7% ligt nog ver af maar daar moeten we geraken tegen 2010.
Wanneer we dan de Vlaamse, de Belgische politiek in de context van wat
de voorbije weken gebeurd is bekijken, krijgt alles toch wel een
andere dimensie.
Voorbije woensdag was er in het Vlaamse parlement het zoveelste
actualiteitsdebat over het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde, met vanuit
diverse hoeken heel wat verbaal tromgeroffel, zelfs met een
stakingsdreiging en een protestkaravaan van bestelwagens volgepropt
met eurobiljetten.
Om het met de woorden van mijn goede vriend Olivier Deleuze in een
recent interview te zeggen: "vanuit Afrika (ZO-Azië) gezien moet een
land wel erg gelukkig zijn als Brussel-Halle-Vilvoorde een staatszaak
is."
Dus als ik al een nieuwjaarswens mag uitspreken: ik hoop dat de
meerderheidspartijen dit dossier zo vlug mogelijk oplossen met een
goede portie gezond verstand. Dan kunnen we ons volop concentreren op
de echte uitdagingen waar we als samenleving voor staan.
Ik heb dit jaar 2 nieuwjaarsbrieven gekregen: eén van mijn metekind en
daarin werd mij veel geluk toegewenst en één van onze premier Guy
Verhofstadt die aan alle Vlamingen gericht was.
Daarin houdt de premier een pleidooi voor het stoppen van de ideologie
van de confrontatie.
Ik zou iets willen toevoegen aan de brief van de premier: laat ons in
de eerste plaats terug werk maken van de confrontatie van ideologieën,
laat ons terug het debat voeren over de basiswaarden waarvoor partijen
staan.
Geen korte-termijn-politiek meer maar wel aan de bevolking duidelijk
maken welke lange-termijn-oplossingen we willen voor de grote
maatschappelijke uitdagingen waar we voor staan.
En die uitdagingen zijn niet min:
* op welke manier gaan we als samenleving om met de sociale
verworvenheden waarvoor onze ouders en grootouders in het verleden
gestreden hebben?
* op welke manier gaan we onze economie heroriënteren zodanig dat we
de overleving van de aarde kunnen veilig stellen.? Als we de
klimaatsverandering blijven naast ons neer leggen dan zullen er
zich in de toekomst nog vele noodsituaties voordoen vooral in de
arme landen
* op welke manier gaan we het samenleven hier met mensen van vreemde
afkomst organiseren zodanig dat iedereen dezelfde rechten en
plichten en vooral dezelfde kansen krijgt op een goed leven?
Voor de Groenen zijn dit de grote uitdagingen voor de komende decennia
en over deze themas willen wij ook debatteren op ons inhoudelijk
congres in februari, vanuit de basispijlers van een groene partij, met
name.
* het veilig stellen van de toekomst ook op lange termijn
* solidariteit met mensen hier en in de rest van de wereld
* het erkennen dat er grenzen zijn aan wat mens en milieu kunnen
verdragen.
In het kader van deze uitdagingen wil ik een aantal actuele themas
aankaarten:
1. er is het sociaal overleg, dat nog volop bezig is.
Wij zijn als groenen verontrust over de wijze waarop de discussie over
dit nieuw sociaal akkoord gevoerd wordt.
De werkgevers willen een grotere arbeidsflexibiliteit, willen ook meer
middelen van de overheid, maar willen daar geen enkele voorwaarde aan
gekoppeld zien.
Ondertussen staat de werkgelegenheid onder druk zowel kwantitatief (de
werkloosheid is torenhoog) als kwalitatief (de arbeidsdruk neemt
alsmaar toe).
Ik hoop dat de sociale partners én de regering zich realiseren dat het
aanmoedigen van overuren nog nooit heeft gezorgd voor bijkomende
tewerkstelling, integendeel dit zal eerder arbeidsplaatsen
vernietigen.
Wanneer grotere flexibiliteit vertaald wordt in meer ploegenarbeid,
langer en meer werken zal de druk op de werknemers en op hun
levenskwaliteit alleen maar toenemen.
Als dit de weg is die men wil bewandelen, dan dreigt er heel wat
verloren te gaan van de sociale verworvenheden waarvoor men vroeger
strijd heeft gevoerd.
Dus, voor ons zijn levenskwaliteit en garanties voor bijkomende
tewerkstelling essentiële elementen van een goed sociaal akkoord.
2. de discussie over economie en ecologie
We stellen vast dat op dit vlak de klok op een verontrustende wijze
wordt teruggedraaid.
De Minister-president van Vlaanderen stelt openlijk Kyoto in vraag, we
hebben een minister van leefmilieu die vindt dat kernenergie terug
modieus is en die windenergie een tijdelijke hype noemt uitgevonden
door naïeve groenen.
Ondertussen wordt de begroting voor leefmilieu uitgekleed en worden
bossen in de uitverkoop gezet
Op vlak van milieu speelt deze regering met vuur!! Maar ik kan u
verzekeren dat de Vlaamse fractie dergelijk beleid met vuur zal
blijven bekampen in het parlement.
3. Tenslotte is er het multicultureel samenleven
In Vlaanderen leven mensen van verschillende afkomst en verschillende
culturen met en naast mekaar, dit is een feit en dit zal in de
toekomst niet veranderen.
Wij willen ons als groenen uitdrukkelijk afzetten tegen de sfeer van
onverdraagzaamheid die nu zo gemakkelijk gepropageerd wordt. En wij
willen ons ook uitdrukkelijk afzetten tegen partijen die van deze
houding hun waarmerk maken. Elke vorm van racisme blijft voor ons
onaanvaardbaar.
Respect voor elkaar, het in dialoog zoeken naar oplossingen voor de
samenlevingsproblemen die er zijn en het wegwerken van elke vorm van
discriminatie dit zijn voor ons de uitgangspunten waarop een solidaire
samenleving gebouwd wordt en wij zullen dit op deze wijze ook altijd
politiek blijven vertalen.
Wij zullen ook in 2005 onze rol als progressieve groene partij ten
volle opnemen als antwoord op de toenemende politieke verrechtsing in
Vlaanderen.
2005 belooft in elk geval een boeiend jaar te worden: we zullen ons
volop kunnen concentreren op de uitbouw van de partij, op het
verdiepen van ons inhoudelijk project o.m. via de Groene Academie en
ondertussen kunnen we ook onze aanloop nemen naar de lokale
verkiezingen van 2006.
In tegenstelling tot bepaalde partijvoorzitters zal ik mij niet
richten tot mensen die hier niet zijn, maar wel tot degenen die hier
wel zijn.
Vooreerst om een aantal mensen te bedanken: Groen!Brussel, Groen!plus
en het personeel.
En tenslotte wil ik jullie het allerbeste toewensen voor het jaar dat
komt: veel geluk, veel liefde, veel vriendschap, veel werkkracht want
we zullen het ook dit jaar keihard nodig hebben, veel politiek inzicht
en veel politieke inzet want ook dit zullen we zeker nodig hebben.
Vermits ik zelf geen nieuwjaarsbrief heb geschreven, ga ik besluiten
zoals mijn metekind dit deed in haar nieuwjaarsbrief aan mij.
Vera Dua, voorzitter