Verslag feest Assadaaka 17 december 2004
Op 17 december jl. was er weer een feest bij Assadaaka, ditmaal in het teken van de vrijwilligers die zich het afgelopen jaar altijd zo hebben ingezet voor Assadaaka.
Ahmed El Mesri begon met het volgende:
"Beste vrijwilligers van Assadaaka,
Namens de Multiculturele Vereniging Vriendschap Assadaaka heet ik u allen van harte welkom op deze avond, en dan in het bijzonder de vrijwilligerster Saskia Bogaart, die ons vandaag gaat verlaten. Ze heeft al die jaren dat zij bij ons werkt veel werk verricht. Daarom vraag ik dan ook eerst of je even naar voren wilt komen, Saskia.
Wij willen je heel hartelijk bedanken voor al je inspanningen voor Assadaaka. We hebben onze samenwerking met jou altijd als heel prettig ervaren en wij wensen je veel succes met je baan en de nieuwe omgeving waar je naartoe verhuisd bent."
Saskia kreeg als dank voor de jaren die ze Nederlandse taalles gegeven heeft een oorkonde overhandigd, evenals een fles wijn en een kleine Assadaaka-fotocollage.
Daarna ging Ahmed verder:
".Deze bijeenkomst is een gelegenheid waarbij vrijwilligers elkaar op een wat andere manier dan gebruikelijk kunnen ontmoeten. Ik wil mij dan ook aan het begin van dit feest niet alleen beperken tot een welkom, maar ook kort een paar dingen bespreken die te maken hebben met Assadaaka van het afgelopen jaar, zoals de werksfeer binnen Assadaaka, het multiculturele karakter en de stimulans tot maatschappelijke deelname.
Vandaag sluiten wij het jaar 2004 af: een periode van vele, goedbezochte activiteiten. Wij willen iedereen, alle vrijwilligers en alle anderen die geholpen hebben, heel erg bedanken voor jullie inzet en betrokkenheid.
Ook dit jaar was er weer reden tot tevredenheid: Assadaaka is een organisatie met veel activiteiten en veel mensen, waar in een prettige sfeer wordt gewerkt en samengewerkt.
Er wordt in Nederland veel geklaagd dat immigranten slecht aansluiting vinden met de multiculturele samenleving. Assadaaka is bewust opgericht als een multiculturele vereniging, waar mensen van allerlei nationaliteiten op een leuke en vanzelfsprekende manier met elkaar omgaan. Er is hier een goede sfeer, waarin iedereen zonder dwang van buiten geheel op zijn eigen manier kan deelnemen aan de Nederlandse multiculturele samenleving. Iedereen is welkom en voelt zich hier thuis.
Nu er steeds minder allochtone Nederlanders op latere leeftijd naar hun land van herkomst terugkeren maar in Nederland blijven, wordt het steeds belangrijker dat er voor de ouderen passende activiteiten buitenhuis worden georganiseerd. Assadaaka zal zich daarvoor blijven inzetten.
Wij hebben gedurende de jaren een goed netwerk opgebouwd van contacten met andere organisaties en instellingen. We weten elkaar steeds gemakkelijker te vinden als er voor onze belangen opgekomen moet worden. Het gaat goed met Assadaaka!"
Jan Grijpma hield ook nog een toespraak:
"Beste mensen,
Voor wie mij niet kent: Ik ben Jan Grijpma, de klusjesman van Assadaaka. Vroeger was ik projectmanager bij uitgeverij Elsevier: tienstappenplannen, who, what, where, when, why, how. En nu ben ik dus klusjesman: wat moet er gebeuren, wie heeft er een idee, kun je even helpen?
Er wordt hier wat improviserend en soms impulsief gewerkt aan dingen die met name de integratie van allochtonen helpen bevorderen, dus inburgering.
Dat vraagt, zoals jullie weten, om twee handen: de zoekende hand van de allochtoon, en de helpende hand van degene die hier al thuis is. Die zoekende hand weet soms niet wàt hij moet zoeken. Zoals we in de kranten kunnen lezen, op TV kunnen zien en in de Javastraat kunnen meemaken, zijn met name jongeren soms agressief. Ze eisen respect. En als ze dat niet krijgen, dwingen ze dat af. In het uiterste geval met moord en doodslag, zoals vorige maand gebeurde met de provocateur Theo van Gogh.
Wat moeten we daar aan doen? Bij mij komen twee trefwoorden naar voren: relativeren en zelfrespect.
Relativeren:
Wie is autochtoon en wie is allochtoon; wie heeft blond haar en wie heeft zwart haar? Ik denk dat we dichter bij elkaar staan dan we wel eens denken. Ik ben zelf ook een soort allochtoon: ik heb een Friese naam: Grijpma, maar ik heb bruine ogen i.p.v. de Friese blauwe ogen, ik ben niet geboren in Friesland maar in Doetinchem (de Achterhoek), en ik woon in Amsterdam.
Respect en zelfrespect:
Na de moord op Theo van Gogh was hier in de Meevaart een discussie-avond. Veel mensen hebben toen hun mening gegeven en verteld over hun ervaringen in onze samenleving;
Mij is bijgebleven het verhaal van een Nederlander met een Marokkaanse achtergrond. Hij heeft hier zijn leven lang gewoond, heeft een goede opleiding en een goede baan. En toch wordt hij hier en daar geweerd uit bepaalde gelegenheden in Amsterdam, omdat hij zwart haar heeft. Het was een pijnlijk verhaal, want hij bràcht het zo treurig. Hij vroeg om respect. Maar had hij voldoende zelfrespect?
Toen ik terugfietste naar huis die avond, moest ik hieraan blijven denken. En toen kwam het idee: zelfrespect krijg je als je lid wordt van de ZHPN, de Zwarte Haren Partij Nederland!
Wat kunnen wij hier doen: relativeren en zelfrespect bevorderen. Dat geeft een duwtje in de richting van saamhorigheid; een gevoel, over en weer, van vrede, vriendschap en vertrouwen."
Na deze woorden van Jan Grijpma werden de vrijwilligers naar voren gevraagd en kregen zij allen een cadeautje om hen te bedanken voor hun inzet dit jaar. Natuurlijk was het daarna tijd voor een groepsfoto.
En toen kon het feest beginnen: een mooie afsluiting van het jaar 2004.
---- --