Begrotingsspeech 2005
Op een tram zag ik onlangs met grote letters geschreven staan:
Rotterdam MOET schoon, Heel en Veilig! Waarom? Daarom!
Eenvoudiger kan het werkelijk niet. Maar het laat precies zien waar
het bij de zogenaamde Fortuyn-revolte om gaat. Luisteren naar de
burgers, luisteren naar de burgers en nog een keer luisteren naar de
burgers! Dat het moet is eigenlijk voor iedereen vanzelfsprekend.
Dit college verliest zich gelukkig niet in hoe het dan zo heeft kunnen
komen, waarom er dan niet eerder iets aan gedaan is. Neen, dit college
doet het gewoon op zn Rotterdams: mouwen opstropen en aan het werk.
Niet lullen, maar poetsen. Waarom? Daarom!
Ook uit deze begroting blijkt weer dat ons college precies die houding
heeft.
Het college is voortvarend bezig! Ze zegt dit overigens zelf ook en ik
doe mee met de rituele dans om voor de zoveelste keer deze periode te
zeggen dat Leefbaar Rotterdam achter dit college staat.
In die woorden waarom/daarom gaat trouwens de oplossing van het
dreigende failliet van de politiek schuil. Het voor de burger
vanzelfsprekende moet gewoon gebeuren, daar hoeven we het helemaal
niet over te hebben.
Dat dreigende failliet is voor een groot deel ook het gevolg van het
politieke bestel. Burgers hebben veel te weinig zeggenschap over
relatief kleine zaken die zich in hun eigen buurt afspelen. Wie
zeggenschap heeft over zn eigen omgeving voelt zich bij zn omgeving
betrokken en zal zich verantwoordelijk voor die omgeving gaan
gedragen. Geef de burger daarom die verantwoordelijkheid!
Het gaat erom dat mensen weer weten dat zij er toe doen, dat hun stem
een merkbaar verschil uitmaakt. Dit college geeft velen weer hoop en
we zien de veranderingen, waar een derde van de Rotterdammers twee
jaar geleden zo nadrukkelijk om vroeg, steeds helderder vorm krijgen.
De stad is echt schoner, heler en veiliger aan het worden! Dit college
schrijft geschiedenis. Maar pas op! Er zijn ook krachten bezig met
geschiedvervalsing.
Pas kreeg ik een Straatkrant in handen en mijn oog viel op een artikel
over een tentoonstelling in het Historisch Museum. Een historisch
overzicht van politiek geëngageerde Rotterdamse dwarsliggers. Ik heb
zelf meegeholpen aan de van de tentoonstelling omdat onze Pim als
laatste dwarsligger er een belangrijke plaats heeft. Op de
tentoonstelling, die ik u kan aanbevelen, staan enkele beeldschermen
met reportages over Pim, zijn kleren, zijn fiets, maar belangrijker is
het korte overzicht van zijn gedachtegoed. Waarom viel het artikel in
de Straatkrant mij nu op? Omdat het als subkop heeft: Dissidenten in
Rotterdam Van den Akker tot en met dominee Visser.
Fortuyn wordt genegeerd! Er staan helemaal geen beeldschermen en er is
helemaal geen monument voor datzelfde historisch museum! Hij heeft
gewoon helemaal niet bestaan, er is geen Fortuyn-revolte geweest en er
is helemaal niet een van de leden van onze raad vermoord! Alles wat
wij ons herinneren is slechts een niemendalletje dat het beschrijven
zelfs niet waard is. Dat wil de schrijver van dit artikel ons laten
weten en deze vorm van geschiedvervalsing is nu exact wat mijn fractie
motiveert.
Leefbaar Rotterdam zal ervoor zorgen dat Fortuyn niet als een
niemendalletje in de geschiedenis wordt bijgeschreven en wij zien het
als onze plicht om zijn gedachtegoed, zoals dat voor een groot deel is
vastgelegd in het coalitieakkoord, in de praktijk te brengen. Wij
zullen er naar blijven streven de politiek terug te brengen naar de
mensen en de besluitvorming over belangrijke zaken niet meer te laten
plaatsvinden door slechts die fractie van de bevolking die lid is van
een politieke partij.
Wij zullen er voor blijven zorgen dat alles wat de Rotterdammer
bezighoudt bespreekbaar blijft! Dat is onze politieke taak en het
college wijdt zich ondertussen aan haar taak, het verwezenlijken van
haar coalitieprogramma. En voor de geschiedschrijvers onder u: het aan
Fortuyn opgedragen collegeprogramma!
Er is nog een lange weg te gaan en wij zijn een partij van doeners,
dus het kan ons ook nooit te snel gaan. Het is natuurlijk de kunst om
als het puin eenmaal geruimd is, de zaken zo te regelen dat nieuwe
troep geen kans meer krijgt. Dat is uiteindelijk de moeilijkste slag,
want na een enorme extra inzet op het gebied van Veilig, Schoon en
Heel, moet er dan een mentaliteitsomslag plaatsvinden, moeten burgers,
diensten en maatschappelijke organisaties en het bedrijfsleven hun
verantwoordelijkheid nemen.
Die mentaliteitsomslag kan er op den duur komen, daar geloven wij
heilig in, want Rotterdammers kopen niks voor mooie praatjes, ze
willen eerst zien en dan geloven. En na twee jaar LR zijn die
veranderingen, zoals ik al zei, al heel goed te zien. Toch snapt
iedereen dat je niet tot in de eeuwigheid geld kan blijven pompen in
het schoonvegen van straten, of blikken agenten kan blijven
opentrekken om het schorem van de straten te vegen. Uiteindelijk zijn
het de Rotterdammers zelf die het zullen moeten doen, die de klus die
LR is begonnen zullen moeten afmaken.
Wat betreft die mentaliteitsomslag zijn er zijn bij onze fractie ook
zorgen over dat geen wat tot nog toe bereikt is. Als het over ROTS
gaat, wordt ons geduld wel heel erg zwaar op de proef gesteld.
Natuurlijk, het introduceren van een nieuw dienstverleningsconcept is
een goede zaak, dat was de hoogste tijd. Maar daarmee zijn we er nog
niet, we moeten blijven kijken naar het functioneren van de
verschillende diensten, we moeten de stroperigheid daar wegnemen, we
moeten de kleine koninkrijkjes daar elimineren. Het college is
relatief machteloos ten aanzien van de rechtspositie ambtenaren, neem
bijvoorbeeld de Dienst Openbaar Onderwijs. Toch zou Leefbaar Rotterdam
wat dat betreft graag wat toch meer doortastendheid van het college
zien. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, beter nu de veren
opschudden en grote schoonmaak, dan tot in de eeuwigheid veel te hoge
kosten hebben en daar veel te weinig voor terugkrijgen.
Natuurlijk, de commissie Middelkoop is hard aan het werk, maar het
duurt wel weer erg lang, de motie Dorsman die vroeg om te komen tot
transparante subsidieverstrekking en uiteindelijk leidde tot het
instellen van die commissie is alweer twee jaar geleden ingediend. En
nu kunnen we er zelfs bij deze begroting nog niets mee beginnen.
Onze stad is nog steeds vergeven van stichtingen, instellingen en
verenigingen die zich op velerlei maatschappelijk gebied bewegen,
laten we zeggen op het gebied tussen politiek en bevolking. Deze
organisaties werken voornamelijk met subsidie, die zowel door de
gemeente zelf, als door de diverse diensten zoals het OBR, de GGD, DSO
en SoZaWe worden verstrekt. Deze instellingen verstrekken vaak weer
subsidie aan aan hen gelieerde instellingen. Kortom het is een wirwar
van vaak ondoorzichtige subsidiestromen.
Op het terrein van hulpverlening aan verslaafden en daklozen hebben we
er al meer dan 60 geteld! Voeg daarbij de hulp die wordt geboden in de
vorm van huurverlaging en dergelijke en de ondoorgrondelijkheid van
het hele systeem dringt zich op. Hier moet en zal helderheid in komen
omdat het gaat om gemeenschapsgeld. Leefbaar Rotterdam vindt het
onbegrijpelijk dat er nog steeds geen totaaloverzicht van alle
subsidies is en ik kondig nu al een motie aan om daartoe te komen.
We kunnen niet genoeg benadrukken dat iedere subsidie die ten gunste
komt van slechts één of enkele groepen in de Rotterdamse samenleving
tegen het licht moet worden gehouden en eventueel moet worden
afgeschaft.
Dadendrang en ongeduld is kenmerkend voor onze fractie, maar we
blijven maar niet begrijpen waarom een en ander zo vreselijk lang moet
duren. Neem bijvoorbeeld de afdoening van moties en dan zwijg ik maar
over Metro-poortjes.
Naast ROTS is Rotterdam Zet Door een absoluut speerpunt voor LR en we
zijn trots op de landelijke erkenning van de Rotterdamse problemen en
de creatieve wijze waarop ermee wordt omgegaan.
Tot je 23e naar school en niet direct naar de hangmat van SoZaWe is
een schitterend project waar we resultaten mee zullen gaan boeken. Het
mes snijdt aan diverse kanten: minder lanterfanten op straat betekent
minder criminaliteit, een betere scholing betekent dat meer vacatures
kunnen worden opgevuld en individuen zich beter kunnen ontplooien. Het
zou in dit verband goed zijn als er zwaarder ingezet zou worden op het
aantrekkelijker maken van het werken in de haven. Voor iedere
rechtgeaarde Rotterdammer is het niet te geloven, maar werken in de
haven is niet populair meer. Rotterdam is geen stad van havenarbeiders
meer, maar is een stad aan het worden van computerspelletjesspelers.
Over de 120% inkomenseis en woonvergunningen is voldoende gezegd en
het lijkt mij duidelijk dat wij de limitering tot enkele buurten te
weinig vinden. We hopen dat er een flexibel systeem komt dat aan onze
wens tegemoet komt.
Nog even een paar woorden over zaken die ons het komende jaar te
wachten staan.
Allereerst iets over de vermeende garantiestellingen door de heer
Scholten. Ook wij zijn ons kapot geschrokken, dat moge duidelijk zijn.
In de cultuur die in de loop der jaren is ontstaan kon het blijkbaar
gebeuren dat hij dacht zich dit te kunnen permitteren. De les die we
hieruit moeten trekken is dat de ons-kent-ons- en de
ouwejongenskrentenbroodcultuur moet worden doorbroken. Deze les zal
ook bij andere gemeentelijke diensten en aan de gemeente gelieerde
instellingen moeten worden toegepast. Leefbaar Rotterdam is blij dat
het eerste onderzoek zo voortvarend is uitgevoerd en dat de gemeente
direct de juridische aanval heeft gekozen en we zijn er ook blij mee
dat er op dit moment een uitstekende kapitein achter het roer staat.
Dan iets over ID-banen.
Aanvankelijk, toen wethouder Van Sluis na een herverdeling van de
portefeuilles het ID-banendossier erbij kreeg, leek het wel of velen
stiekem dachten: Daar gaat hij straks over struikelen. In de pers werd
hij afgeschilderd als een bruut met weinig tot geen sociaal gevoel,
als een olifant in de bekende porseleinkast. Inmiddels heeft hij zich
ontpopt als een wethouder met wel degelijk een sociaal gezicht. En
maakt hij nadrukkelijk de keuze om nu eindelijk eens van Instroom naar
Doorstroom te komen. Het is pas echt sociaal om mensen met een ID-baan
niet af te schrijven, maar te laten doorstromen naar betaald werk. En
het is pas echt sociaal om de middelen die bedoeld zijn voor
reïntegratie niet alleen ten goede te laten komen aan mensen met
gesubsidieerd werk, maar aan een zo groot mogelijke groep.
Wij stemmen in grote lijnen in met het nieuwe kunstenplan, maar we
zullen de nadere invulling ervan kritisch blijven volgen. Toen in 2002
Leefbaar Rotterdam aan de macht kwam waren de protesten niet van de
lucht omdat men vreesde dat deze cultuurbarbaren de stad ten gronde
zouden richten. Niets is minder waar gebleken, de stad leeft, ondanks
de economische terugval, als nooit te voren. Een voorbeeld: voor de
cultuurplanperiode 2005-2008 is er ongeveer 35 miljoen uitgetrokken en
dit bedrag is gelijk aan de vorige periode en dus is er geen sprake
een verschraling, hoe graag de oppositie en de instellingen ons dat
ook willen doen geloven.
Over Rotterdam als Europese Sporthoofdstad volstaat één woord: trots!
De Pauluskerk staat weer eens ter discussie, maar wat ons betreft
kort. De opvang op die plek moet zo snel mogelijk dicht en de
hulpverlening moet buiten of aan de rand van de stad door
professionals worden gegeven. Wat ons betreft onder auspiciën van
slechts één orgaan, de GGD, die op haar beurt slechts hulp inroept van
ten hoogste vijf andere gespecialiseerde instellingen. De fractie van
leefbaar Rotterdam heeft de stellige indruk dat het geld dat is
bedoeld voor degenen die het in onze samenleving het moeilijkst hebben
vooral gaat naar het hoger- en middenkader van de begeleidende
instanties.
Ten slotte nog iets over de verzelfstandiging van de RET.
Eigenlijk zijn wij daar tegen, punt uit. Maar als het onontkoombaar
is, dan zijn er een aantal zaken waar bij speciale aandacht voor
vragen. Onze stad moet optimaal bereikbaar zijn. Het openbaar vervoer
moet betaalbaar blijven en het dienstenniveau moet op peil blijven.
Wij zijn tegen het opdelen van de RET in aparte ondernemingen voor de
bus, de tram en de metro.
Aan het begin van mijn betoog heb ik gesteld dat wij de enige
overgebleven Fortuynistische politieke groepering in ons land zijn.
Dat brengt een zware verantwoordelijkheid met zich mee. Wij realiseren
ons dat zoals de laatste jaren gebleken is er veel aandacht met name
van de media op ons gericht is en dat de verkiezingscampagnes al op 7
maart 2002 zijn begonnen. Er is er velen zowel binnen de media, de
wetenschap en politieke instituties veel aan gelegen om dit laatste
overblijfsel van het Fortuynisme te slechten. De strijd zal altijd
ongelijk zijn omdat wij als lokale partij niet kunnen rekenen op hulp
van wetenschappelijke bureaus of landelijke verkiezingsbudgetten. Wij
zijn niet bang om deze ongelijke strijd aan te gaan, want als we
worden afgerekend op onze resultaten, dan komt het wel goed.
En er gloort ook hoop! Want we zijn natuurlijk heel erg blij dat bij
de PvdA inmiddels het inzicht is doorgedrongen dat het goed zou zijn
de deelgemeentes af te schaffen. Nog even een uiting van mijn
beroepsdeformatie als docent, als u mij toestaat. Het is als met een
moeilijk lerende leerling, als docent ben je op een gegeven moment de
wanhoop nabij, want je hebt al op duizend verschillende manieren
geprobeerd iets uit te leggen en het kwartje wil maar niet vallen,
terwijl alle andere leerlingen het al lang snappen en al een hoofdstuk
verder zijn. Als die leerling het eindelijk snapt, maar wel
schaamteloos van anderen zit af te kijken, vind je dan niet eens meer
zo erg, je bent allang blij dat het eindelijk tot zn verstand is
doorgedrongen.
Soms moet je de dingen wel eens heel hard zeggen voordat ze
doordringen. Zo heeft LR dus anderhalf jaar geleden luid en duidelijk,
heel ongenuanceerd, geroepen dat de doelstelling om met het
deelgemeentebestel de politiek dichter bij de burger te brengen op
geen enkele manier is gehaald, dus: afschaffen die deelgemeentes. Ook
al heeft het dus anderhalf jaar geduurd, het heeft de PvdA
uiteindelijk tot een nieuw inzicht gebracht.
Het lijkt wel of de sociaaldemocraten zich als het ware salonfähig
willen maken, alsof ze denken if you cant beat them, join them. Alsof
ze denken: als we dit nu niet roepen, dan komen we nooit meer terug op
het pluche.
Helaas dames en heren, zo simpel werkt het niet. Sterker nog misschien
mag ik nog s een keer iets heel hard en ongenuanceerd zeggen en nog
een keer een tip aan de wijze mannen en vrouwen binnen de PvdA geven.
Het is een achterhoedegevecht, accepteer uw nederlaag: de PvdA heeft
geen bestaansrecht meer, de Rotterdamse burgers voelen zich niet meer
door u vertegenwoordigd, er is een nieuwe partij van het volk en dat
is LR, PvdA u doet er het beste aan uw energie niet langer te
verspillen en uzelf op te heffen. Het zou mooi zijn als ook dit besef
binnen anderhalf jaar doordringt in de PvdA-gelederen!
Ronald Sorensen
Leefbaar Rotterdam