Ex-marinier Paul S. wegens viervoudige moord veroordeeld tot twintig jaar en TBS

Bron: Rechtbank Maastricht

Datum actualiteit: 23-07-2004

De rechtbank Maatsricht heeft op 22 juli 2004 de 38 jarige Paul S. veroordeeld tot de hoogst mogelijke tijdelijke gevangenisstraf - 20 jaar - en de maatregel van terbeschikkingstelling (TBS) met dwangverpleging.

De rechtbank acht de moord op ex-vriendin Daniela Vromen, haar broer Patrick en haar ouders L.J. Vromen en J.A.E.M. Vromen-Heuts bewezen.

Uit de gang van zaken, voorafgaand aan het doden van de slachtoffers, blijkt naar het oordeel van de rechtbank dat de verdachte voldoende tijd en gelegenheid heeft gehad zich te beraden op het door hem genomen besluit om bij de familie Vromen verhaal te halen en vervolgens bewapend, hen op 2 verschillende locaties te gaan opzoeken, zodat de gelegenheid heeft bestaan dat hij over betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad heeft nagedacht en zich daarvan rekenschap heeft gegeven. Er is derhalve sprake van voorbedachte raad.

De rechtbank neemt de conclusie van het Pieter Baan Centrum over. Dat betekent dat de rechtbank van oordeel is dat verdachte ten tijde van het plegen van de hem ten laste gelegde feiten lijdende was aan een zodanige gebrekkige ontwikkeling en ziekelijke stoornis van zijn geestesvermogens, dat de gepleegde feiten hem slechts in sterk verminderde mate kunnen worden toegerekend.

Bij het bepalen van de straf neemt de rechtbank in het bijzonder in aanmerking dat aan de slachtoffers op brute en volstrekt zinloze wijze hun kostbaarste bezit, het leven, is ontnomen, dat deze moorden een zeer grote schok hebben veroorzaakt in de maatschappij, terwijl bovendien onherstelbaar leed is toegebracht aan de nabestaanden.

Anders dan de officier heeft geeist en ondanks de ernst van de feiten legt de rechtbank aan verdachte geen levenslange gevangenisstraf op. Ten aanzien van de duur van de op te leggen straf overweegt de rechtbank als volgt.

De rechtbank is het eens met de door de verdediging genoemde rechtspraak dat in de praktijk van de straftoemeting ook bij de ernstige misdrijven betekenis toekomt aan het inzicht dat de pleger van die misdrijven vanuit overwegingen van humaniteit in beginsel perspectief moet worden geboden dat hij op enig moment weer in de samenleving zal kunnen terugkeren; het is om die reden dat in ons land de grootste terughoudendheid bij het opleggen van een levenslange gevangenisstraf wordt betracht. Ook ter zake van levensdelicten dient volgens de rechtbank dit inzicht uitgangspunt te zijn. Er dient, ook al is dat op zeer lange termijn, ook voor de plegers van levensdelicten in beginsel perspectief op terugkeer in de samenleving te zijn.

De rechtbank verwerpt de stelling van het openbaar ministerie dat de kans op een succesvolle behandeling nihil is en dat dus de maatschappij op geen andere wijze kan worden beschermd dan middels het opleggen van een dergelijke straf, omdat die stelling wordt weersproken door het advies van de deskundigen, die naar het oordeel van de rechtbank niet tot een behandeladvies zouden zijn gekomen, indien zij de verdachte onbehandelbaar zouden hebben geacht. Ook overigens is de rechtbank niet gebleken dat behandeling van verdachte uitzichtloos is.