CORDAID
haarhuis en eltingh:verbroedering op het sportveld van de dood
(Tav de mediaredactie)
The Baseline of Rwanda, RTL5, 29 juni 22.45 uur
Haarhuis en Eltingh: Verbroedering op het sportveld van de dood
Paul Haarhuis en Jacco Eltingh trekken jaarlijks als ambassadeurs van
Memisa naar een
ontwikkelingsland, waar Memisa actief is. RTL5 brengt de reisavonturen
van het beroemde
tennisduo - dat duidelijk een nieuwe missie heeft gevonden - inmiddels
al weer voor het derde
jaar op televisie.
Na Oeganda en Zuid-Afrika trokken de twee nu naar Rwanda.
Voor 'The Baseline of Rwanda' reden Haarhuis en Eltingh in een krap
schommelbusje van Kigali
naar Cyangugu, prachtig gelegen aan het zuidelijke puntje van het
Kivu-meer, aan de grens
met Congo.
Paul Haarhuis: 'Ik heb thuis een vrouw en drie kinderen. Toen ik zei
dat ik een film in Rwanda
ging maken, riep iedereen: Ben jij gek geworden? Kun je geen ander
land uitzoeken?' Logisch,
er zijn tien jaar geleden 800.000 mensen afgeslacht, een ongekend
afschuwelijke genocide met
hakbijlen en kapmessen. Maar dat was toen. Het Rwanda van nu is een
frisgroen Afrikaans land,
waar de vijanden van destijds, de Hutu' s en Tutsi' s, nu in vrede
proberen samen te leven.
Omdat dat moet. Maar ook, geloof ik ècht, omdat ze dat werkelijk
willen...'
Eltingh: ']Wat meteen opvalt, wanneer je door Rwanda reist, is de
samenstelling van de
bevolking; 49% van de mensen is 15 of jonger, dan is er een groep weg,
de rest is bejaard. Die
jonge generatie staat nu op het punt seksueel actief te worden. En dan
komt de grote zorg:
aids.'
Haarhuis: '20% van de Rwandese bevolking is met het HIV-virus besmet,
er dreigt
een
tweede genocide. Een van de belangrijkste actiepunten is nu:
voorlichten! Al die jongeren moeten
weten wat aids is, wat het met je doet. Vandaar dat we op het
sportveld van Cyangugu hebben
meegedaan aan een tennismiddag en een voetbalwedstrijd: het
Memisa-team tegen het Anti
Aids-team. Prachtig. Het ging niet van Hutu' s tegen Tutsi' s; die
speelden in beide teams met
elkaar, mooi als je ziet hoe sport verbroedert.'
Eltingh: 'Het was zo' n veldje met muurtjes eromheen. Na de wedstrijd
werd ons
verteld: 'Tien jaar geleden was dit 'het sportveld van de dood': 800
mensen zijn er tussen de
muurtjes bijeengedreven, handgranaten ertussen en boem! Wat daarna nog
bewoog werd met
kapmessen afgemaakt'.'
Haarhuis: 'We hebben veel ellendige verhalen gehoord.'
Eltingh: 'De een verloor z'n vader of moeder, in een ander dorpje
werden alle leraren vermoord,
de eigenaar van een hotelletje; 't waren voornamelijk de wat
intellectuelere, meer ondernemende
mensen, die zijn rigoureus en systematisch uitgeroeid. We hebben de
moordenaars van toen ook
gezien, in roze pakjes liepen ze langs de weg bij de gevangenis. We
mochten niet met hen praten.'
Haarhuis: 'Je voelt dat de wonden nog lang niet zijn geheeld, dat er
maar weinig nodig is om
de haatgevoelens te doen herleven. Iedereen zegt: 'We vergeven wel,
maar vergeten nooit'.'
Eltingh: 'Daarom is iedere actie, die tot verbroedering leidt van het
grootste belang. Samen
sporten, maar ook samen knokken voor een kraakhelder en goed lopend
kliniekje. Memisa-
verpleegkundige Freya Grapendaal, een Nederlandse die nu een aantal
jaren in Rwanda woont,
werkt met een schitterend systeem: beloning naar prestatie. Zij
bemiddelt in financiële steun
voor het lokale ziekenhuis, dat door lokale mensen wordt gerund. Die
financiële steun krijgen
ze pas wanneer de kliniek goed functioneert en veel mensen helpt. Dus
iedereen doet razend
zijn best.'
Haarhuis: 'Ondanks wat er is gebeurd, ben ik optimistisch ten aanzien
van de toekomst van
Rwanda. Hoewel er duizenden gevoeligheden sluimeren zijn de mensen van
goede wil, 't is
ook geen land met hoge criminaliteitscijfers. Vorig jaar organiseerden
Jacco en ik een speciale
veiling tijdens ons Alex Classics Tennistoernooi. Die leverde 150.000
euro voor Zuid-Afrikaanse
aidspatiënten op. We gaan dit kunstje herhalen voor Rwanda en we hopen
de tv-kijkers op 29
juni net zo enthousiast voor Memisa te maken als wij zijn.'