Nieuw-Vlaamse Alliantie
Over welke solidariteit hebben we het? (19/04/04)
Nog enkele weken scheiden ons van de uitbreiding van de Europese Unie
met tien nieuwe lidstaten. Uit een recente rondvraag bleek dat de
Vlaming niet afkerig staat van die expansie naar Oost-Europa, maar dat
hij zich wel vragen stelt. Vragen omtrent criminaliteit,
werkgelegenheid en welvaart. Maar door de band genomen acht hij het de
historische plicht van de EU de satellietlanden van de voormalige
Sovjetunie op te nemen in de Europese familie. De Vlaming weet ook dat
deze stap in de verdere uitbouw van Europa nieuwe eisen aan de
solidariteit zal stellen. Voortaan zullen vele subsidiegelden richting
Polen, Litouwen, Malta en andere landen vloeien.
De Vlaming is bereid ook financieel zijn steentje bij te dragen, als
hij weet dat hierdoor het welvaartspeil van de landen in kwestie
opgetrokken wordt. We hebben positieve ervaringen met Europese
solidariteit. Ierland, Spanje, Griekenland en Portugal, tot voor
enkele jaren economische woestijnen, draaien nu op eigen kracht mee in
de Europese molen dankzij projectsubsidies vanuit Europa. Eentje
organiseert nu zelfs de Olympische Spelen, aan Spanje wijdde het
Amerikaanse weekblad Time enkele weken geleden nog een speciaal nummer
om de economische, culturele en sportieve opbloei van het land in het
zonnetje te zetten.
Alleen, solidariteit moet resultaten opleveren. De N-VA, zoals Geert
van Istendael in De Standaard suggereerde, is inderdaad niet langer
bereid geld in Wallonië te pompen zolang het luik van
verantwoordelijkheid daaraan niet gekoppeld wordt. Steeds meer
Vlamingen zien in dat de Vlaamse solidariteit met Wallonië teniet
wordt gedaan door een aantal structurele tekortkomingen zoals het
unitaire loonnormbeleid en de ondoorzichtige geldstromen via de
financiële verdeelsleutels. Als ik via een ngo een waterput sponsor in
Afrika, wil ik dat die werkt. Zo simpel is dat. Vroeg of laat wordt
iedereen het moe een bodemloos vat te blijven vullen. De N-VA wil dus
heel zeker solidariteit opbrengen, en niet enkel onder de kerktoren
van ons eigen landje, zoals Van Istendael verdedigt, maar ook veel
verder, met gans Europa en de hele wereld. Zoals gezegd dient die
solidariteit doorzichtig te zijn. Want op dit moment is Vlaanderen
niet solidair met Wallonië. Als je bestolen wordt, kan je immers
moeilijk stellen dat je solidair bent. Alle respect voor de
dichterlijke vrijheid, maar laten we een kat een kat noemen.
Voorts suggereert Van Istendael dat de N-VA heel dicht tegen het Blok
aanschurkt. Mocht dat zo zijn, waarom hebben mensen als hijzelf dan
een cordon sanitaire rond die laatste partij opgetrokken, een
schutskring waar naar ik veronderstel hij nog steeds achterstaat?
Wijst dat cordon dan niet op de idee dat voor hen een grens werd
overschreden waarop geen compromissen meer gesloten worden? Rond de
N-VA bestaat geen cordon, wat erop wijst dat zij die vermeende grens
hier niet overschreden achten. Toch? Of is ook dat niet meer dan een
brouwsel uit de politiek-correcte taalmachine; een brouwsel dat
geregeld van kleur verandert?
Auteur:
Jongerenorganisatie Ronduit N-VA!
Laurens De Vos, woordvoerder
Meer informatie:
Contactpersoon: Laurens De Vos
E-post: laurens.devos@n-va.be
Url: www.ronduitnva.be