16-03-2004
Toespraak Tjeerd Herrema, stadsdeelvoorzitter Zeeburg ter gelegenheid
van opening tentoonstelling Mijn Wereld, Loods 6, 13 maart 2004.
Het boek Mijn wereld en de tentoonstelling laten de wereld zien door
kinderogen en nemen ons mee in hun wereld die te vroeg verbonden is
met de grote mensen problemen van onze tijd. Het project slaat een
brug tussen kinderen onderling maar ook een brug tussen de harde
wereld van asielzoekers van ontheemding en onzekerheid met de wereld
van andere Amsterdammers. Hun wereld is ook onze wereld. Ik dank de
initiatiefnemers voor dit belangrijke project. Deze stad heeft
behoefte aan bruggenbouwers zoals jullie.
Het project komt vlak na de discussie over het uitzettingsbeleid van
Minister Verdonk. Aan de oproep van velen in de maatschappij om een
ruimer pardon te krijgen voor de 26.000 personen die onder de oude
vreemdelingenwet hun asielaanvraag hebben ingediend is maar heel
beperkt gehoor gegeven. De BBC formuleerde de uitkomst zelfs als "de
grootste massadeportatie sinds de Tweede Wereldoorlog". Binnenkort
wordt dit beleid voor de eerste 3000 afgewezen asielzoekers keiharde
werkelijkheid, waaronder ongetwijfeld ook bewoners van Amsterdam. Onze
bewoners. Om hoeveel het in Amsterdam zal gaan is op dit moment
onduidelijk. De oproep om een ruimer pardon mag na de beslissing niet
gaan verstillen. Als stadsdeelbestuur zullen we morele en politieke
steun blijven geven voor een ruimer pardon, maar dat kan ook via de
uitvoering nu een ruimer pardon vooral via de uitvoering van het
beleid moeten worden bevochten. Want van veel van de beloften van
Minister Verdonk is onhelder hoe die uitgewerkt gaan worden. Ik noem
met name 3 groepen.
In de eerste plaats de gezinnen. Het is natuurlijk onvoorstelbaar en
in strijd met mensenrechten dat gezinnen door het uitzettingsbeleid
uit elkaar worden getrokken. Er is beloofd dat er geen gezin
gescheiden uitgezet gaat worden. Betekent dit dat als er een gezinslid
een verblijfstitel heeft dat het hele gezin kan blijven of als een
uitgezet kan worden het hele gezin mee moet. In een humaan en
ruimhartig beleid zou voor deze groep de regeling 1 gezinslid een
titel iedereen een titel moeten gelden.
De tweede groep betreft de groep die buiten hun schuld niet naar hun
moederland terug kunnen. Minister Verdonk heeft aan Burgemeester Cohen
de garantie gegeven dat deze groep dan alsnog mag blijven. Als dit zo
is dan moet een verblijfsvergunning volgen en niet de straat. Want wat
moet je als je land niet meewerkt aan identiteitspapieren, zoals
Azerbeidjan of Ethiopie in veel gevallen of wanneer er geen verdrag
tussen staten afgesloten is.
Een derde groep waarvoor ik blijf pleiten is de groep die door de
jarenlange procedures rond de oude asielwetgeving en de onmacht om
terugkeer mogelijk te maken inmiddels zo ingeburgerd is in onze
samenleving dat bij de afweging tussen uitzetting en
verblijfsvergunning toch om humanitaire redenen een vergunning gegund
zou moeten worden. Temeer daar het hier gaat om een af te bakenen
groep zonder dat de nieuwe wetgeving ouderuit wordt gehaald.
In de uitvoering van het beleid zal het humane gezicht van dit
kabinetsbeleid blijken. De bewijslast ligt dus bij Minister Verdonk.
Met burgemeester Cohen willen we binnenkort afspraken maken over de
wijze waarop we politieke druk houden op het beleid en zicht krijgen
op de uitvoering van dit beleid in Amsterdam met name voor de 3
groepen die ik net genoemd heb. Want het zijn geen vreemdelingen
waarover we praten maar onze Amsterdammers.
Tot slot nog een enkele opmerking over Europa. We staan aan de
vooravond van de Europese Verkiezingen die in juni plaatsvinden. Op
grond van het Verdrag van Amsterdam wordt er naar harmonisatie van het
asiel-en vreemdelingenbeleid gestreefd in Europa. Op zich is dit
zinvol maar in het huidige politieke klimaat in Europa lijkt het
eerder te leiden naar het nog meer optrekken van de muur rond Europa.
Het fort Europa waar we de muren voor Poolse arbeiders zo lang
mogelijk willen optrekken. Het fort Europa dat maar mondjesmaat
bijdraagt aan het nijpende vluchtelingenprobleem in de wereld. Het
fort Europa is momenteel bang voor de wereld. Laten we hopen maar ook
kiezen in juni voor een Europa die ondanks al haar eigen sores een
goede plek tijdelijk en permanent kan bieden aan wereldbewoners die
door politiek en oorlogsgeweld in de verdrukking zijn gekomen.
Laat uit dit project daarom vooral de oproep klinken: Hun wereld is
onze wereld!!!!
Tjeerd Herrema
Partij van de Arbeid