Lijst Pim Fortuyn
Toespraak Joost Eerdmans tijdens de uitreiking van de Pim
Fortuyn-Award op donderdagavond 19 februari 2004, Rotterdam
Op 5 mei 2002 reed ik door de regen naar de oprichtingsvergadering van
LPF-Den Haag. Er werd verteld dat er een bijzondere spreker langs zou
komen. Het was Pim Fortuyn. Hij hield een vlammend betoog tussen de
keuze voor verandering (de LPF) of de rust van het kerkhof (het
establishment). Bij zijn vertrek vroeg Pim mij nog: Wil je voor mij
uitzoeken wat ik moet doen als we de grootste zijn geworden. Moet ik
dan naar de Koningin of naar de Kamervoorzitter? Ik zei tegen hem dat
ik dat de volgende dag voor hem allemaal op een rij zou zetten. Maar,
waarschuwde hij: Ik wil geen lappen tekst, ik wil het op 1 A4!. Een
dag later op 6 mei 2002 werd onze lijsttrekker en grote inspiratiebron
vermoord. En vier dagen later stond ik, samen met velen van u, hier in
deze kerk op 10 mei toen Pim ten grave werd gedragen en ik salueerde
naar de kist waarin hij lag.
Voor Pim zelf werd het dus bitter genoeg en tegen alle verwachtingen
in, niet het premierschap maar de rust van het kerkhof. Gelukkig
hebben we kunnen bereiken dat er tot in lengte van dagen in de Tweede
Kamer een zaal met zijn foto en tekst naar hem is vernoemd; de Pim
Fortuyn-zaal. Maar vraag mij niet hoeveel oude politiek ons daarbij
heeft tegengewerkt. Voor ons, Fortuynisten, is het de plicht en de
taak om de veranderingen te brengen die Pim Fortuyn voor ogen stonden.
Het is aan ons: wordt het de verandering, de revolutie of wordt het
meer van het zelfde en dus de rust van het kerkhof?
Ik geloof dat Nederland geen behoefte heeft aan meer van
hetzelfde. Dat is de grote les van 2002. Kiezers willen geen
politici meer die om de hete brei heendraaien, geen
arrogante onverschilligheid en geen laffe standpunten. Ze
willen daadkracht, lef en ook wat spektakel. Dat zijn woorden
die bij Pim Fortuyn passen. En die woorden passen ook bij
mijn mede-genomineerden Ronald Sørensen en Michiel Smit,
en ook Geert Wilders en Ayaan Hirsi Ali die binnen de VVD
als zeldzame parels hun nek uitsteken boven de middelmaat.
Want hoewel de Nederlandse politiek, met mijnheer Van
Aartsen voorop, nu van de daken schreeuwt hoe belangrijk
Pim Fortuyn is geweest en alle lessen zo fantastisch zijn
geleerd, blijkt het politieke bedrijf nog steeds bedolven onder
de Puinhopen van Paars. De veenbrand is niet uitgeblust,
sterker, hij brandt nog en het bluswater is op. Het is wachten
op de volgende klap.
Want Nederland is nog steeds een land van voor u zonder u. Harry Groen
wordt na 2 declaratieschandalen in Almere en Amsterdam gewoon door
zijn vriend Johan Remkes benoemd tot burgemeester in Noordwijk. En
Geert Dales, de oud-wethouder van Amsterdam, wordt geparachuteerd in
Leeuwarden. Leeuwarden blij met komst Dales, kopte de krant in
Friesland. Ik vroeg me af, wie is er blij? Dat blijken de regenten op
het Stadhuis te zijn, maar in elk geval niet de inwoners. Want zij
stonden buiten spel. Die gekozen burgemeester komt er, maar als het
aan CDA, PvdA en VVD ligt niet voor 2010. Ze verzetten zich met hand
en tand en voeren allerlei procedures aan. Tja, het is ook niet leuk
als je elke dag 3 burgemeesters, aan de lijn hebt die bang zijn om hun
baantje te verliezen. Op zulke momenten schaam ik me als
volksvertegenwoordiger.. Want weet u hoe het ook zou kunnen? Zoals in
Zwitserland. Daar telt de stem van het volk wel mee. Vorige week heeft
men daar een voorstel aangenomen om zware misdadigers onvoorwaardelijk
levenslang op te kunnen leggen, dus zonder de mogelijkheid om
vervroegd vrij te komen. Het was ingebracht door de moeder van een
verkracht meisje. Tegen het advies van de gevestigde partijen, stemden
de Zwitsers voor.
In Nederland rollen we echter van het ene naar het andere
fraude-schandaal. Meneer Joustra van het UWV-kantoor, de man van 10
miljoen zeg maar, vecht zijn ontslag aan want hij vindt dat hij
oneerlijk wordt behandeld. Minister De Geus moet de hulp van de
landsadvocaat inroepen om de geldverspillende UWV-top te kunnen
ontslaan. Ambtenaren kunnen in ons land nauwelijks op prestaties
worden afgerekend, laat staan worden ontslagen bij disfunctioneren. En
zodra je aan hun rechtspositie komt, is daar natuurlijk nog de
speciale Ambtenarenrechter die alles nog eens overdoet. Ziet u dat al
voor zich bij Unilever of Shell? Is het niet eens tijd om het
Ambtenarenregelement uit 1929 op de helling te zetten? In mijn
Aanvalsplan tegen Bureaucratie heb ik daarvoor gepleit. Het wordt tijd
dat we ambtenaren gaan beoordelen als normale werknemers die vallen
onder Burgerlijk Recht zoals in het bedrijfsleven. Dán kunnen we met
wanprestaties afrekenen en resultaten belonen. Als we het lef hebben
om de ambtelijke status af te schaffen in dit land, kan de overheid
eindelijk worden wat ze in wezen allang had moeten zijn: een kleiner,
probleemoplossend apparaat met gemotiveerde werknemers.
Dames en heren, ik maak mij zorgen om Nederland. Om onze identiteit en
onze culturele waarden en normen. De Nederlandse identiteit staat
onder zware druk. De islamisering van Nederland is in volle gang. Over
20 jaar zijn er in de grote steden meer moslimjongeren dan autochtone
jongeren. En dan hoor ik op een bijeenkomst iemand roepen: Wacht maar,
wij nemen dit land straks over. De steden zijn al van ons. En dan
schrik ik. Dan kunnen mensen zeggen: het is maar een enkeling die
zoiets roept. Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. In grote
groepen binnen onze samenleving heerst een volstrekt anti-Westerse
mentaliteit. Imams roepen op om vrouwen te slaan mits dat geen blauwe
plekken veroorzaakt, homos zijn minder dan varkens en de joden moeten
aan het gas. We zullen hard en stevig moeten ingrijpen voor het
werkelijk te laat is. Wat mij betreft betekent dat een quotum op
gezinsvorming en hereniging van buiten Nederland. Tegelijk zullen de
vreemdelingen binnen onze grenzen zich moeten aanpassen aan de
Nederlande dominante cultuur. En dat betekent voor alles een absolute
scheiding van kerk en staat zoals wij die sinds de Verlichting kennen.
Geen hoofddoekjes in de rechtszaal. Geen hoofddoekjes in het openbaar
onderwijs. Daarom zal ik binnenkort in de Kamer het voorstel doen om
net als in Frankrijk het recht op een seculiere staat in de Grondwet
op te nemen.
Dames en heren, terwijl de moordenaar van onze Pim over 11 lentes weer
buiten rondloopt, zitten wij als Fortuynisten nog steeds met grote
vragen rond de moord op onze voorman. In september vorig jaar
presenteerde ik het Zwartboek Beveiliging Pim Fortuyn. Tot op heden
weet ik nóg niet waarom de nacht van 6 op 7 mei het huis van Pim
doorzocht moest worden, weet ik nóg niet wie de 200 bestanden dezelfde
nacht van de computer van de moordenaar wiste en is het nog steeds
volstrekt onduidelijk waarom er uitgeprinte plattegronden van de
huizen van twee andere LPF-kandidaten op de bijrijdersstoel in de auto
van de moordenaar lagen. Ook is het in mijn ogen onvoorstelbaar dat de
moord op Chris van de Werken in Nunspeet nog steeds niet heropend is,
terwijl het politieteam dat deze moordzaak onderzocht overtuigd is van
de betrokkenheid van Volkert van der G. Ik zal niet rusten voordat
deze vragen zijn beantwoord. Maar nog erger is misschien wel dat noch
de politieke haatzaaiers noch de ambtenaren die Pim hadden moeten
beveiligen zijn aangepakt. Na de moord is zelfs binnen de AIVD
iedereen gewoon op zijn plek blijven zitten. On-voor-stélbaar. En het
griezeligste is misschien wel, dat er ook ná 6 mei 2002 niets is
veranderd aan de beveiliging en bewaking van lijsttrekkers. Ik
ontdekte dat vorige week tijdens een werkbezoek aan de AIVD. Een
nieuwe Pim is opnieuw aan zijn lot overgelaten, omdat hij niet valt
binnen het rijksdomein, alleen het woord al. Alleen de vrienden van de
Staat ontvangen dus rijksbescherming. Ook hier zijn we volledig de weg
kwijt en jammerlijk terug bij af.
Als Justitie-woordvoerder heb ik mij samen met de fractie in 2003 ook
ingezet om de straffen in dit land te verhogen. De straffen op
terrorisme zijn mede op initiatief van de LPF-fractie verhoogd. Ik wil
hogere straffen op wapenbezit en ik wil minimumstraffen op moord,
doodslag, verkrachting en mishandeling. Minister Donner kan wel zeggen
dat er steeds strenger wordt gestraft, maar het is niet waar. Er wordt
wel méér gestraft, maar niet langer. Voor moord wordt in ons land
gemiddeld 8 jaar opgelegd. Onze rechters zijn losgezongen van de
samenleving en bekommeren zich vooral om de daders, niet om de
maatschappij. Iemand die doelbewust een ander van het leven berooft
moet minimaal 10 jaar opgesloten worden. Geen zielige praatjes van de
advocaat over de moeilijke jeugd van de dader, nee: wégwezen.
Opgeruimd staat netjes. We zijn in dit land nog steeds veel te soft en
te slap. De criminelen lachen ons uit, maar de slachtoffers hebben
levenslang verdriet. Dus stop die gevangenen gewoon met 3 of 4 op een
cel. Ik heb mezelf bij wijze van proef in januari vrijwillig een week
laten opsluiten met 2 op 1 cel en ik kan zeggen: experiment geslaagd!
Daar heb ik geen maandenlange onderzoek van burerau Twijnstra en Gudde
voor nodig!
Dames en heren, het is een grote eer voor mij om vandaag de Pim
Fortuyn Award 2003 in ontvangst te mogen nemen en ik dank degenen die
op mij gestemd hebben. Ik doe dat in de stad waar Pim Fortuyn zijn
eerste overwinning vierde. Leefbaar Rotterdam en vervolgens de Lijst
Pim Fortuyn hebben aangetoond dat de gevestigde orde niet om ons heen
kan. En Pim zou vandaag op zijn verjaardag inderdaad trots zijn. Toen
wij met de LPF-fractie afgelopen maandag door de stad liepen tijdens
ons werkbezoek, zag je het gewoon: deze stad begint veilig te worden.
Ik ben ervan overtuigd dat we bij de volgende verkiezingen de strijd
tegen het establishment als Fortuynisten gezamenlijk moeten voeren.
Leefbaar Rotterdam & LPF, we zijn brothers in arms, oftewel 2 zonen
van dezelfde vader, zoals Ronald Sörensen het prima zei. Ik zal daarom
niet snel vergeten wat Pim ons vertelde in de Kubus op één van de
laatste zaterdagmiddagen toen er weer eens een incident opspeelde:
Jullie kunnen me maar één kado geven en dat is eenheid, eenheid,
eenheid!.
Dat is wat we aan Pim Fortuyn verschuldigd zijn. Zolang ik in de
politiek mag zitten onder zijn naam, zal ik mij daar samen met mijn
fractiegenoten met al mijn energie voor blijven inzetten.
Dank u wel.