Psychiatrische diagnoses basis schending mensenrechten
NEDERLAND, 20031209 -- Het Nederlands Comité voor de Rechten van de Mens vraagt op de Dag van de Mensenrechten aandacht voor Nederlandse psychiatrische patiënten waarvan de meest basale rechten worden geschonden nadat ze gediagnosticeerd zijn met een geestelijke stoornis.De problemen ontstaan op het moment dat er een psychiatrische diagnose wordt gesteld. Vanaf dat moment kan elke ontkenning en elk protest tegen deze diagnose worden uitgelegd als symptoom van de stoornis. Het weigeren van medicatie, een wettelijk recht van de patiënt, kan gezien worden als gebrek aan ziekte-inzicht of als opstandigheid, beide redenen om een gedwongen opname te verlengen omdat de persoon zijn beoordelingsvermogen niet in orde is en hij tegen zichzelf beschermd moet worden.
Het NCRM krijgt veel klachten over gedwongen opnamen. De rechter en de door de overheid toegevoegde advocaten gaan meestal uit van de deskundigheid van de psychiater en van de door hem gestelde diagnose. Dit betekent dat er van een normale rechtsspraak met een aanklager, een verdediger en een oordelende rechter geen sprake meer is. Psychiatrische rapportages en diagnoses worden binnen ons juridische systeem onvoldoende getoetst op feiten en op wetenschappelijke validiteit.
Om de mensenrechten van psychiatrische patiënten veilig te stellen moet de macht van de subjectieve en niet-wetenschappelijke psychiatrische diagnoses gebroken worden. Het Diagnostisch Handboek van de psychiatrie (DSM IV) bevat 374 "stoornissen". Het zijn lijsten met symptomen die door een stemming in de American Psychiatric Association tot een stoornis worden uitgeroepen. Elke menselijke emotie is in de DSM terug te vinden; de verlatingsangststoornis, de opstandigheidsstoornis, de depressie, hyperactiviteit, het levensfaseprobleem etc.
In Nederland vormt de DSM de basis voor het verstrekken van overheidssubsidies en voor het uitbetalen van verzekeringen. Beleidsmakers en volksvertegenwoordigers zouden voor alle 374 stoornissen in de DSM een wetenschappelijke onderbouwing moeten eisen. Het gaat immers om miljarden aan gemeenschapsgeld. Tot de noodzakelijke wetenschappelijke onderbouwing gerealiseerd is zou er uiterst kritisch gekeken moeten worden naar de inzet van financiën en naar de verantwoording van deze middelen in keiharde resultaten. Hoeveel mensen kunnen capabel en energiek hun leven weer oppakken, gaan weer aan het werk en voelen zich beter na een behandeling of opname? Het verbeteren van de geestelijke gezondheid zou het criterium moeten zijn, niet het aantal patiënten dat volgens de nieuwste richtlijnen met een recept naar huis wordt gestuurd.
Het NCRM stelt: "De wetgeving rond gedwongen opnamen wordt een autoritair instrument als patiënten zich niet kunnen verdedigen tegen het oordeel van een psychiater. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens lijkt een droom, een illusie naast de ervaringen van gedwongen opgenomen patiënten in Nederland."
Ingezonden persbericht