Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid
`s -Gravenhage, 17 oktober 2003
Directie Sociale Verzekeringen
Nr. SV/F&W/2003/71018
Nader rapport inzake het voorstel van wet tot
wijziging van de Werkloosheidswet in verband
met de afschaffing van de vervolguitkering.
Blijkens de mededeling van de Directeur van Uw Kabinet van
13 augustus 2003, nr. 03.003266, machtigde Uwe Majesteit de Raad
van State zijn advies inzake het bovenvermelde voorstel van wet
rechtstreeks aan mij te doen toekomen. Dit advies gedateerd, 3
september 2003, nr. W12.03.0339/IV bied ik U hierbij aan.
Volledigheidshalve is ook het advies gedateerd 11 juni 2003,
nr. W12.03.0112/IV toegevoegd over het wetsvoorstel
nr. 03.001416, waarin in meer algemene zin is ingegaan op de
motivering van de voorgestelde maatregel tegen de achtergrond van
structurele en conjuncturele aspecten van de arbeidsmarkt.
1.
In het advies van 11 juni 2003 werd geadviseerd in te gaan op het
moment van indiening tegen de achtergrond van de huidige
conjuncturele situatie. De toelichting is op dit punt aangepast.
In de memorie van toelichting is niet nader uiteen gezet hoe de
doelstelling voor een 95% sluitende aanpak in 2004 wordt ge-
realiseerd. In de tekst staat reeds opgenomen dat hierover prestatie-
afspraken met het UWV zijn gemaakt. De prestatie-indicatoren
worden vastgelegd in het jaarplan van het UWV en via kwartaal-
rapportages legt het UWV hierover verantwoording af.
2.
In de memorie van toelichting is aandacht besteed aan de positie van
gedeeltelijk arbeidsongeschikten en hun reïntegratiekansen. Ook is
nader ingegaan op de noodzaak tot tijdige (her- en bij-) scholing van
oudere werknemers teneinde werkloosheid op grond van verouderde
kennis en vaardigheden te voorkomen.
Aan de Koningin
---
3.
Mede op basis van het advies van de Raad van State van 11 juni
2003 en zijn advisering om het overgangsregime aan te passen is
besloten tot ingrijpende wijziging van het wetsvoorstel. De Raad geeft
in zijn advies van 3 september 2003 aan geen bezwaar te zien tegen
het overgangsrecht met betrekking tot de "materiële terugwerkende
kracht", zoals dat nu in het wetsvoorstel is neergelegd.
a. Naar aanleiding van het advies van 11 juni 2003 is in de
gewijzigde versie van het wetsvoorstel het besparingsverlies genoemd.
Naar aanleiding van het advies van 3 september 2003 is in de
memorie van toelichting nader ingegaan op berekening en
achterliggende veronderstellingen bij de besparingsverliezen oplopend
tot 86 miljoen euro tot en met 2007.
b. De Raad vraagt in zijn advies van 3 september 2003 aandacht
voor de positie van die werknemers voor wie al voor 11 augustus
2003 een ontslagprocedure in gang was gezet, maar voor wie de
procedure nog niet voor die datum kon worden afgerond. De Raad
geeft in overweging voor deze categorie te voorzien in eerbiedigende
werking door hen uit te zonderen van (materieel) terugwerkende
kracht.
Het overgangsrecht is op basis van het advies van de Raad van State
aangepast. Indien de eerste werkloosheidsdag van de werknemer op
11 augustus 2003 of later ligt, maar de aanzeggingsdatum van de
opzegging of de ontbindingsbeschikking van de kantonrechter is
gelegen voor 11 augustus 2003, heeft de werknemer alsnog recht op
een vervolguitkering.
4. De redactionele kanttekening van de Raad van State is
overgenomen.
Van de gelegenheid is tevens gebruik gemaakt om in de wettekst en
de memorie van toelichting een aantal redactionele correcties aan te
brengen.
---
Ik moge U verzoeken het hierbij gevoegde gewijzigde voorstel van
wet en de gewijzigde memorie van toelichting aan de Tweede Kamer
der Staten-Generaal te zenden.
De Minister van Sociale Zaken
en Werkgelegenheid,
(A.J. de Geus)
Wijziging van de Werkloosheidswet in verband met
afschaffing van de vervolguitkering
VOORSTEL VAN WET
Allen, die deze zullen zien of horen lezen, saluut! doen te weten:
Alzo Wij in overweging genomen hebben, dat het wenselijk is om de
werkloosheidslasten terug te dringen en mitsdien de vervolguitkering af te
schaffen;
Zo is het dat Wij, de Raad van State gehoord, en met gemeen overleg der Staten-
Generaal, hebben goedgevonden en verstaan, gelijk Wij goedvinden en verstaan
bij deze:
Artikel I. Wijziging Werkloosheidswet
De Werkloosheidswet wordt als volgt gewijzigd:
---
In het opschrift van Hoofdstuk IIA, in het opschrift van Afdeling I, paragrafen 1
en 2, van dat hoofdstuk alsmede in de artikelen 15, 52b, eerste lid, en 52d, derde
en vijfde lid, vervalt: en vervolguitkering.
---
In het opschrift van Hoofdstuk IIA, Afdeling I, paragraaf 3, vervalt: en van de
vervolguitkering.
---
Artikel 35c komt als volgt te luiden:
Artikel 35c
Indien tegelijkertijd recht bestaat op meer kortdurende uitkeringen en de som van
de bedragen die aan deze uitkeringen zou moeten worden betaald groter is dan
70% van het minimumloon, wordt van elk van deze uitkeringen 70% van het
minimumloon betaald, vermenigvuldigd met het aantal arbeidsuren terzake
waarvan het betrokken recht bestaat gedeeld door het aantal arbeidsuren terzake
waarvan recht op kortdurende uitkering bestaat.
---
Hoofdstuk IIA, Afdeling III, vervalt.
---
Artikel 52b, derde lid, wordt als volgt gewijzigd:
1. Na de eerste zin wordt een zin toegevoegd luidende:
Indien de resterende duur van het recht op uitkering op grond van hoofdstuk IIa bij
herleving korter is dan zes maanden, ontstaat, nadat de geldende duur van die
uitkering is verstreken en met inachtneming van de overige voorwaarden daarvoor,
recht op uitkering voor het aantal arbeidsuren waarover het recht op uitkering op
grond van hoofdstuk IIa is geëindigd, en bedraagt de duur van die uitkering zes
maanden verminderd met de duur van de herleefde uitkering op grond van hoofdstuk
IIa.
2. In de nieuwe derde zin wordt "Tevens ontstaat geen recht op uitkering indien, na
toepassing van de vorige volzin" vervangen door: Geen recht op uitkering ontstaat
indien, na toepassing van de eerste of tweede zin.
---
In artikel 52d, vierde lid, vervalt: of vervolguitkering.
---
Aan hoofdstuk XB wordt een artikel waarvan de nummering aansluit op het
laatste artikel van dat hoofdstuk toegevoegd, luidende:
1. Hoofdstuk IIA, Afdeling III, zoals dat luidde op de dag voor inwerkingtreding
van de wet van (datum) tot wijziging van de Werkloosheidswet in verband met
afschaffing van de vervolguitkering (Stb.........), blijft van toepassing op een
recht op uitkering:
a. waarvan de eerste werkloosheidsdag is gelegen voor 11 augustus 2003;
b. ontstaan als gevolg van eindiging van de dienstbetrekking door opzegging,
indien de aanzegging van de opzegging heeft plaatsgevonden voor de in onderdeel
a genoemde datum;
c. ontstaan als gevolg van ontbinding door de rechter van de dienstbetrekking,
indien de datum waarop de ontbinding is uitgesproken is gelegen voor de in
onderdeel a genoemde datum.
2. De artikelen 48, 51 en 52, zoals die luidden op de dag voor inwerkingtreding
van de in het eerste lid genoemde wet, blijven van toepassing op de persoon:
a. die voor 11 augustus 2003 recht op uitkering op grond van deze wet had, welk
recht eindigt of is geëindigd op grond van het verrichten van werkzaamheden als
werknemer, en die terzake van de verrichte werkzaamheden op of na 11 augustus
2003 een nieuw recht op uitkering krijgt, tot aan het moment waarop dat eerste
recht zonder toepassing van de artikelen 43 en 50 zou hebben geduurd;
b. op wie het eerste lid, onderdeel b of c van toepassing is, en wiens recht als
bedoeld in dat lid eindigt of is geëindigd op grond van het verrichten van
werkzaamheden als werknemer, en die terzake van de verrichte werkzaamheden
op of na 11 augustus 2003 een nieuw recht op uitkering krijgt, tot aan het moment
waarop dat eerste recht zonder toepassing van de artikelen 43 en 50 zou hebben
geduurd.
3. De artikelen 15, 35c, 52b, derde lid, en 52d, derde tot en met vijfde lid, zoals
die luidden op de dag voor inwerkingtreding van de in het eerste lid genoemde
wet, blijven van toepassing op de in het eerste en tweede lid bedoelde rechten
respectievelijk personen.
4. Met opzegging als bedoeld in het eerste lid, onderdeel b, wordt gelijkgesteld,
ontslag als bedoeld in de artikelen 93 en 94 van het Algemeen
Rijksambtenarenreglement of een overeenkomstige bepaling van een soortgelijke
regeling.
Artikel II. Wijziging van de Tijdelijke wet beperking inkomensgevolgen
arbeidsongeschiktheidscriteria
De Tijdelijke wet beperking inkomensgevolgen arbeidsongeschiktheidscriteria
wordt als volgt gewijzigd:
---
In artikel 3, vierde lid, wordt "vervolguitkering" vervangen door: uitkering.
---
In artikel 5 vervallen het vierde en vijfde lid.
---
Na artikel 5 worden twee artikelen ingevoegd, luidende:
Artikel 5a
1. De uitkering bedraagt per dag 70% van het minimumloon.
2. Voor de werknemer die bij het ontstaan van zijn recht op uitkering zijn
arbeidsuren, bedoeld in artikel 16 van de Werkloosheidswet, uit de
dienstbetrekking waaruit hij werkloos werd niet volledig heeft verloren of wiens
verlies van arbeidsuren tijdens de duur van de uitkering wijziging ondergaat,
bedraagt de uitkering 70% van het minimumloon, vermenigvuldigd met het aantal
uren werkloosheid per kalenderweek, gedeeld door het aantal arbeidsuren
voorafgaande aan het intreden van het verlies van arbeidsuren waarnaar zijn recht
is berekend. Het aantal arbeidsuren voorafgaande aan het verlies van arbeidsuren
wordt bepaald met toepassing van artikel 16 van de Werkloosheidswet.
3. Voor de werknemer, die naast een uitkering op grond van deze wet een
uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering, de Wet
arbeidsongeschiktheidsverzekering zelfstandigen of de Wet
arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten ontvangt, bedraagt de
uitkering per dag 70% van een percentage van het minimumloon. Dat percentage
is gelijk aan het verschil tussen 100 en het midden van de
arbeidsongeschiktheidsklasse, waarin de werknemer is ingedeeld.
4. Op de herziening van de uitkering als gevolg van een wijziging van het
minimumloon zijn de artikelen 3:41 en 3:45 van de Algemene wet bestuursrecht
niet van toepassing.
5. De hoogte van de uitkering, bedoeld in artikel 4, derde en vierde lid, wordt niet
anders vastgesteld dan dat deze na de eerste toepassing, bedoeld in artikel 2,
eerste, tweede of derde lid, is vastgesteld of zou zijn vastgesteld indien de
werkloze persoon geen arbeid had verricht, tenzij de werkloze persoon als gevolg
van een volgende toepassing als bedoeld in artikel 2, eerste, tweede, of derde lid,
in een andere arbeidsongeschiktheidsklasse wordt ingedeeld.
Artikel 5b
1. Indien de uitkering op grond van Hoofdstuk IIA, afdeling II, van de
Werkloosheidswet berekend was naar een dagloon lager dan het minimumloon,
bedraagt de uitkering per dag 70% van het dagloon.
2. De artikelen 45 en 46 van de Werkloosheidswet en de daarop berustende
bepalingen zijn van overeenkomstige toepassing.
3. Artikel 5a, tweede lid, is van toepassing, met dien verstande dat in plaats van
het minimumloon het dagloon in aanmerking wordt genomen. De eerste zin vindt
geen toepassing voorzover bij de vaststelling respectievelijk herziening van het
dagloon met de omstandigheden, bedoeld in artikel 5a, tweede lid, rekening is
gehouden.
---
In artikel 10, eerste en tweede lid, wordt "artikel 5, vierde lid" vervangen door:
de artikelen 5a en 5b.
Artikel III. Wijziging van de Wet inkomensvoorziening oudere en
gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze werknemers
In artikel 2, onderdeel a, ten tweede, van de Wet inkomensvoorziening oudere en
gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze werknemers vervalt: doch voor het
bereiken van de leeftijd van 57,5 jaar.
Artikel IV. Inwerkingtreding
De artikelen van deze wet treden in werking op een bij koninklijk besluit te
bepalen tijdstip. In dat besluit wordt zo nodig toepassing gegeven aan artikel 16
van de Tijdelijke referendumwet.
Lasten en bevelen dat deze in het Staatsblad zal worden geplaatst en dat alle
ministeries, autoriteiten, colleges en ambtenaren wie zulks aangaat, aan de
nauwkeurige uitvoering de hand zullen houden.
De Minister van Sociale Zaken
en Werkgelegenheid,
(A.J. de Geus)
MEMORIE VAN TOELICHTING
ALGEMEEN
1. Inleiding
De regering wil meer mensen aan het werk, groei van het nationale inkomen en beheersing van de
staatsschuld om de lasten van de vergrijzing te kunnen betalen. Het wordt niet gemakkelijk dit alles
te realiseren. Nederland verkeert niet alleen in een recessie, maar heeft ook ten opzichte van andere
landen structurele achterstanden opgelopen. Niets doen tot het weer beter gaat is geen serieuze
optie. De regering zet dan ook in op vernieuwing en versterking van de economie. Onderdeel
daarvan is een meer activerend stelsel van sociale verzekeringen.
Als gevolg van de voorziene toename van de werkloosheid zal het beroep op de Werkloosheidswet
(WW) zonder nader beleid stijgen van 160.000 uitkeringsjaren in 2002 tot 340.000 uitkeringsjaren
in 2007. De regering is zeer verontrust over deze ontwikkeling. Alle inspanningen moeten dan ook
gericht zijn op herstel van de werkgelegenheid en beperking van de werkloosheid. Om dit te
bereiken moet, in aanvulling op loonkostenmatiging, de regering zelf ook maatregelen treffen om de
stijging van de collectieve lasten te beperken. Beperking van de collectieve lasten verbetert immers
de structuur van de Nederlandse economie en verbetert daarmee voor iedereen het perspectief op
werk.
De regering ontkomt er daarom niet aan om juist in een tijd waarin meer mensen op een uitkering zijn
aangewezen maatregelen te treffen die het beroep op de WW beperken. Een van de maatregelen die wordt
voorgesteld is het afschaffen van de vervolguitkering in de WW voor werknemers die werkloos worden op of na
11 augustus 2003.
2. Algemeen
Na afloop van de loongerelateerde WW-uitkering heeft de werknemer bij voortdurende
werkloosheid recht op een vervolguitkering ter hoogte van maximaal 70% van het wettelijk
minimumloon. De duur van de vervolguitkering is 2 jaar. Voor werknemers die op de eerste dag van
werkloosheid 57,5 jaar of ouder zijn is de duur van de vervolguitkering maximaal 3,5 jaar.
De vervolguitkering is in de WW geïntroduceerd bij de stelselherziening van 1987. De ratio achter
de introductie van de vervolguitkering was gelegen in het streven naar een verdergaande
individualisering van uitkeringsrechten. De vervolguitkering kent immers geen toetsing aan het
inkomen van de partner. De vervolguitkering, die destijds de duur van een jaar had, had mede ten
doel, "een vloeiende overgang te bereiken tussen de regelingen op grond van de loondervingsfunctie
en die op grond van de minimumbehoeftefunctie, door uitstel van toepassing van de inkomenstoets
op de volledige uitkering".1
Bij de keuze voor maatregelen waarmee de werkloosheidslasten kunnen worden beperkt en het
activerende karakter van de WW kan worden versterkt, zijn verschillende modaliteiten denkbaar.
1 Kamerstukken II 1985/86, 19 261, nr. 3
Geplaatst voor de noodzaak tot het maken van keuzes ziet de regering in de wens tot
individualisering van uitkeringsrechten onvoldoende aanleiding om de vervolguitkering in stand te
laten.
Werknemers die voldoen aan de wekeneis en de arbeidsverledeneis, hebben recht op een WW-uitkering van
minimaal 2,5 jaar en maximaal 7,5 jaar. De verhoudingsgewijs lange duur van de WW-uitkering (loongerelateerde
én vervolguitkering) staat op gespannen voet met de gewenste activering in het stelsel van sociale zekerheid. Uit
onderzoek is gebleken dat werklozen anticiperen op een eventuele verlaging van hun uitkering in die zin dat
werklozen die een verlaging te wachten staat, sneller uitstromen dan andere werklozen.2 De afschaffing van de
vervolguitkering versterkt dus de prikkel tot werkhervatting en daarmee het activerende karakter van de WW. Als
gevolg hiervan wordt de arbeidsparticipatie bevorderd. De werkloosheid zal structureel op een lager niveau
uitkomen.
Het afschaffen van de vervolguitkering leidt ertoe dat werknemers bij voortdurende werkloosheid eerder
aangewezen kunnen zijn op een bijstandsuitkering of een uitkering op grond van de Wet inkomensvoorziening
oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze werknemers (IOAW) indien het oudere of gedeeltelijk
arbeidsongeschikte werknemers betreft. Door werkhervatting in de loongerelateerde fase van de uitkering kan de
werknemer dit gevolg echter ontlopen. De verslechterde economische omstandigheden en de toenemende
werkloosheid kunnen de werkhervattingkansen negatief beïnvloeden. De WW kent echter nu ook meer
reïntegratie-instrumenten waardoor werknemers meer ondersteuning op dit gebied krijgen en snellere reïntegratie
verwacht kan worden. De WW-gerechtigde die niet in staat is zelf de weg naar de arbeidsmarkt te vinden, krijgt
binnen één jaar een traject of instrument aangeboden dat gericht is op het verkleinen of opheffen van de afstand
tot de arbeidsmarkt (sluitende aanpak). Doel van dit beleid is het voorkomen van langdurige werkloosheid.
Uit de evaluatie van de sluitende aanpak WW begin 2003 is gebleken dat 93% van de uitkeringsgerechtigden die
onder de doelgroepdefinitie vallen, binnen één jaar na de eerste werkloosheidsdag werk hebben gevonden of een
traject is aangeboden. Het doel blijft om op termijn een 100% sluitende aanpak te realiseren.
Om dit beleid verder te optimaliseren zijn prestatieafspraken gemaakt over de volgende onderwerpen: het streven
naar sluitende aanpak, de mate van uitstroom en een snelle start van reïntegratietrajecten. Zo is in het jaarplan van
het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (UWV) opgenomen dat er in 2004 een sluitende aanpak WW
van 95% moet zijn, dat 50% van de trajecten moet leiden tot duurzame uitstroom (dus minimaal een dienstverband
van 6 maanden) en dat 85% van de reïntegratietrajecten binnen vier weken na vaststelling van de afstand tot de
arbeidsmarkt aangemeld moet zijn bij een reïntegratiebedrijf. Deze afspraak is gemaakt omdat gebleken is dat een
snelle en korte interventie veelal het meeste succes geeft bij de reïntegratie van WW-gerechtigden.
De soms gecompliceerde problematiek waar (gedeeltelijk) arbeidsongeschikten mee te maken krijgen bij het vinden
van een baan vergt een andere aanpak dan de reïntegratie van werklozen. Werklozen die gedeeltelijk
arbeidsongeschikt zijn, hebben met betrekking tot reïntegratie dan ook de beschikking over het instrumentarium
uit de Wet op de (re)integratie arbeidsgehandicapten (REA). De REA bevat een keur aan instrumenten die
toegesneden zijn op de problematiek van (gedeeltelijk) arbeidsongeschikten. Uiteraard speelt ook hier een snelle
interventie een rol. Daarom zijn met het UWV ook afspraken gemaakt over de sluitendheid en snelheid waarmee
arbeidsongeschikten worden gereïntegreerd.
Daarnaast treft de regering maatregelen om de werkloosheid bij bijzondere groepen op de arbeidsmarkt, zoals
bijvoorbeeld jongeren (het Plan van aanpak jeugdwerkloosheid is 30 juni naar de Tweede Kamer gestuurd;
Kamerstukken II 2002/03, 23 972, nr. 64) en ouderen (zie paragraaf 3) terug te dringen.
3. De gevolgen voor oudere werknemers
Werknemers die op de eerste dag van werkloosheid 57,5 jaar en ouder zijn hebben recht op
(maximaal) 3,5 jaar vervolguitkering. Deze regeling zorgt ervoor dat deze werknemers vrijwel altijd
tot 65 jaar een WW-uitkering kunnen ontvangen. Op deze wijze wordt voorkomen dat oudere
werknemers, die vrijgesteld zijn van diverse verplichtingen gericht op arbeidsinpassing, zich voor een
2 "Riant aan de kant: Een analyse van de invloed van uitkeringsvoorwaarden op werkloosheidsduur". Rapport
Statistiek en Onderzoek GAK, juli 1991.
relatief korte periode dienen te wenden tot een ander uitvoeringsorgaan en worden geconfronteerd
met de toets op het inkomen van de partner van de IOAW.
Het beleid gericht op bevordering van de arbeidsparticipatie van ouderen brengt met zich mee dat de
positie van oudere werknemers steeds meer genormaliseerd wordt. De verplichtingen gericht op
arbeidsinpassing zijn c.q. worden ook van toepassing op oudere werknemers. Sinds 1 mei 1999
geldt al geen ontheffing meer van de verplichting tot inschrijving bij de Centrale organisatie werk en
inkomen en van de verplichting tot aanvaarding van aangeboden passende arbeid, voor werknemers
die op of na die datum 57,5 jaar werden. De ontheffing van de actieve sollicitatieplicht en van de
plicht mee te werken aan reïntegratietrajecten wordt met ingang van 1 januari 2004 afgeschaft.
Daarnaast heeft de regering een wetsvoorstel ingediend dat een werkgeversbijdrage introduceert in
de werkloosheidslasten van werknemers van 57,5 jaar of ouder. Het wetsvoorstel beoogt met de
financiële prikkel werkgevers te stimuleren, af te zien van ontslag van werknemers van 57,5 jaar of
ouder. De gedachte is dat op deze manier de arbeidsparticipatie van oudere werknemers
gestimuleerd wordt3.
Nu de bijzondere positie van oudere werknemers m.b.t. de verplichtingen gericht op
arbeidsinpassing verdwijnt ligt het, naar de mening van de regering, in de rede ook de bijzondere
positie van oudere werknemers waar het betreft de duur van de vervolguitkering, te beëindigen. Het
afschaffen van de vervolguitkering voor oudere werknemers zal de WW minder aantrekkelijk maken
als afvloeiingsregeling en zal oudere werknemers stimuleren om langer door te werken. Daarnaast
kan het werkloze ouderen stimuleren om weer aan het arbeidsproces deel te gaan nemen. De
regering is zich er daarbij van bewust dat er maatregelen nodig zijn om de kansen van ouderen op de
arbeidsmarkt te vergroten. De regering wil de arbeidsparticipatie van ouderen bevorderen langs
meerdere sporen. Naast de bovengenoemde maatregelen zijn daartoe ook andere maatregelen
genomen. Zo ontvangen werkgevers, die een werknemer van 57 jaar of ouder in dienst hebben, een
korting op de basispremie van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO). Op deze
manier worden loonkosten van oudere werknemers lager. Daarnaast stimuleert de verhoogde
arbeidskorting werknemers vanaf 58 jaar om langer te blijven werken. Dit fiscale voordeel wordt
groter naar mate de leeftijd toeneemt.
Verder is in 2001 de Taskforce Ouderen en Arbeid ingesteld. Deze Taskforce heeft als taak een
gewenste mentaliteitsverandering bij zowel werkgevers als werknemers te bewerkstelligen. De
Taskforce is breed samengesteld en bestaat uit vertegenwoordigers van werkgevers- en
werknemersorganisaties, minderheden, ouderenbonden, wetenschap, politiek en media. De
Taskforce heeft voor 2003 middelen ter beschikking gekregen om zelf initiatieven te nemen dan wel
te ondersteunen. Projecten zijn in gang gezet om `good practices' te stimuleren en te verbreiden. Het
is te verwachten dat de Taskforce oplossingen zal voorstellen voor het wegnemen van mogelijke
belemmeringen. De Taskforce doet eind 2003 aanbevelingen. Op basis hiervan zal een kabinets-
standpunt aan de Tweede Kamer worden aangeboden. Het inzetten van instrumenten als scholing,
scholingsverlof en loopbaanontwikkeling gericht op duurzame inzetbaarheid van werknemers van alle
leeftijden is nadrukkelijk een verantwoordelijkheid van werkgevers en werknemers waarbij de
overheid een ondersteunende rol vervult.
Feitelijk zal het afschaffen van de vervolguitkering vooral gevolgen hebben voor de "jongste" groep
oudere werknemers, de werknemers die tussen de 57,5 en 60 jaar zijn als zij werkloos worden.
Werknemers die 60 jaar zijn op de eerste werkloosheidsdag, zullen - indien zij voldoende feitelijk
3 Kamerstukken II 2002/03, 28862.
arbeidsverleden hebben - recht hebben op 5 jaar loongerelateerde uitkering. Zij blijven tot hun 65ste
jaar recht op WW-uitkering houden. De oudere werknemers die door deze maatregel niet langer tot
65 jaar recht houden op WW-uitkering, kunnen in aanmerking komen voor een IOAW-uitkering.
De IOAW wordt hiertoe gewijzigd.
4. Overgangsrecht
De afschaffing van de vervolguitkering geldt voor werknemers van wie de eerste werkloosheidsdag
op of na 11 augustus 2003 ligt. Deze werknemers zullen na het verstrijken van de duur van de
loongerelateerde WW-uitkering geen vervolguitkering ontvangen. De regering gaat er hierbij van uit
dat het onderhavige voorstel uiterlijk per 1 januari 2004 in werking treedt. Indien de wetswijziging
op 11 februari 2004, of kort daarna, in werking zou treden, dan kan een beperkte groep WW-
gerechtigden nog enige tijd recht op een vervolguitkering krijgen. Het gaat in dat geval om
werknemers met een kort arbeidsverleden tot 5 jaar. De vervolguitkering van de betreffende
werknemers wordt beëindigd bij de inwerkingtreding van het onderhavige voorstel. De afschaffing
van de vervolguitkering heeft in dat geval geen consequenties voor de na 11 februari 2004 ontvangen
uitkeringen.
Werknemers die vóór 11 augustus 2003 werkloos zijn geworden, behouden na afloop van de
loongerelateerde fase nog recht op een volledige vervolguitkering. Aanvankelijk had de regering het
voornemen om voor alle werknemers die bij de inwerkingtreding van de wet een loongerelateerde
WW-uitkering ontvingen, de duur van de vervolguitkering te beperken tot 1 jaar. Een maatregel van
die strekking was opgenomen in het voorstel tot wijziging van de Werkloosheidswet in verband met
de beperking van de duur van de vervolguitkering. In zijn advies van 11 juni 2003 over dit
wetsvoorstel was de Raad van State van oordeel dat ten aanzien van het daarin voorgestelde
overgangsrecht een ruimere toepassing van de eerbiedigende werking was geboden.
Ook het UWV had om uitvoeringstechnische redenen bezwaar tegen de duurbeperking van de
vervolguitkering voor alle WW-gerechtigden met een loongerelateerde uitkering. In het kader van het
Hoofdlijnenakkoord was inmiddels besloten tot volledige afschaffing van de vervolguitkering. Naar
aanleiding van de bezwaren van de Raad van State en het UWV is overwogen om de afschaffing van
de vervolguitkering alleen van toepassing te laten zijn op werknemers die vanaf de inwerkingtreding
van de wet werkloos worden. Omdat het lopende bestand op deze manier volledig recht op de
vervolguitkering behoudt, zou dit echter leiden tot aanzienlijke besparingsverliezen ten opzichte van
de te realiseren besparingen, wanneer ook de duur van de vervolguitkering van het lopende bestand
beperkt zou worden. Het besparingsverlies zou hierbij 86 miljoen euro bedragen tot en met 2007.
Dit besparingsverlies staat overigens los van een eventueel besparingsverlies vanwege
aankondigingseffecten. De regering achtte dit besparingsverlies onverantwoord met het oog op de
budgettaire problematiek die juist noopt tot verdergaande bezuinigingen. Zij heeft daarom besloten
om de afschaffing eveneens te laten gelden voor werknemers die op of na 11 augustus 2003
werkloos zijn worden. De regering acht dit aanvaardbaar omdat het voorstel tot afschaffing van de
vervolguitkering op 8 augustus 2003 door middel van een persbericht kenbaar is geworden.
Bovendien zal het UWV de werknemers die tussen 11 augustus 2003 en de inwerkingtreding van de
wet werkloos worden (naar verwachting ongeveer 120.000 personen), informeren over de
consequenties van het voornemen tot afschaffing van de vervolguitkering en het daarvoor geldende
overgangsrecht.
Verder beperkt het gekozen overgangsrecht de maatregel tot personen met recente werkervaring.
Zij kunnen zich tijdens de duur van hun loongerelateerde uitkering (minimaal 6 maanden en maximaal
5 jaar) instellen op de gewijzigde situatie. De uitvoeringstechnische problemen die het UWV voorzag
bij wijziging van de duur van de vervolguitkering voor het gehele lopende bestand, zullen bij het
onderhavige voorstel navenant minder zijn.
Naast werknemers die vóór 11 augustus 2003 werkloos zijn geworden, behouden ook werknemers
die op of na 11 augustus 2003 werkloos worden na afloop van de loongerelateerde fase nog recht
op een volledige vervolguitkering, indien de aanzeggingsdatum van de opzegging of de
ontbindingsbeschikking van de kantonrechter is gelegen vóór 11 augustus 2003. Met de aanzegging
van de opzegging wordt bedoeld de brief die de werkgever stuurt naar de werknemer en waaruit is
op te maken wanneer het einde van de dienstbetrekking ingaat. Bij de kantonrechtersprocedure is
gekozen voor het moment van de uitspraak van de kantonrechter. In de meeste gevallen bevat deze
uitspraak de datum van het einde van de dienstbetrekking.
Voor deze eerbiedigende werking is gekozen, omdat op het moment dat voor deze categorie
werknemers het ontslag is aangezegd, voor hen nog de verwachting gold dat zij in aanmerking
zouden komen voor een vervolguitkering op de WW-uitkering. Werkgever en werknemer konden
zich voor 11 augustus 2003 geen rekenschap geven van de gewijzigde situatie. De Raad van State
heeft in haar advies om aandacht voor deze categorie werknemers gevraagd.
Het afschaffen van de vervolguitkering zou met name in de eerste jaren na inwerkingtreding kunnen
betekenen dat een werknemer die vóór 11 augustus 2003 recht heeft gekregen op een WW-
uitkering (met daarbij horende vervolguitkering), door een werkhervatting waarna een nieuw recht
op uitkering ontstaat, in uitkeringsduur slechter af is dan een werknemer die voortdurend werkloos is
gebleven. Hiervan zal sprake zijn indien de werknemer in de eerste jaren na de eerste werkloosheid
in een zodanig aantal weken heeft gewerkt dat hij een nieuw recht op WW-uitkering krijgt
toegekend. Om dit mogelijk nadelige effect van werkhervatting te voorkomen wordt een regeling
voorgesteld waarbij na afloop van de nieuw toegekende loongerelateerde uitkering voor deze
werknemers alsnog een vervolguitkering wordt toegekend, die uiterlijk eindigt op het moment
waarop het oorspronkelijke uitkeringsrecht zou zijn geëindigd bij voortdurende werkloosheid.
Bij het overgangsrecht is rekening gehouden met het Toetsingskader overgangsrecht.4 Hoewel het
wetsvoorstel onmiddellijke werking heeft voor werknemers die op of na 11 augustus 2003 werkloos
worden, heeft de afschaffing van de vervolguitkering feitelijk gevolgen vanaf 11 februari 2004 (zes
maanden later). Vanaf dat moment kunnen namelijk de eerste werknemers met een loongerelateerde
uitkering van zes maanden, de maximale uitkeringsduur van hun loongerelateerde uitkering bereiken
en geen aanspraak meer maken op een vervolguitkering WW. Daarnaast is eerbiedigende werking
toegepast voor de categorie werknemers die zich geen rekenschap konden geven van de gewijzigde
situatie.
5. Commentaren naar aanleiding van het wetsvoorstel
Het wetsvoorstel is voor commentaar met betrekking tot de uitvoerbaarheid voorgelegd aan het
UWV en voor de toezichtbaarheid aan de Inspectie werk en inkomen (IWI). Het voorstel behelsde
4 Kamerstukken I 25 900, EK 87, nr. 87b.
destijds het voorstel om de vervolguitkering te beperken tot een jaar voor uitkeringsgerechtigden met
een loongerelateerde uitkering.
Het commentaar van het UWV heeft vrijwel geheel betrekking op het eerdere voornemen om de
duur van de vervolguitkering te beperken voor het gehele lopende bestand. Het UWV wijst erop dat
het volledige bestand WW-gerechtigden met een loongerelateerde uitkering geïnformeerd zal moeten
worden over de wetswijziging en de gevolgen die dit heeft voor de duur van de uitkering. De impact
daarvan op de organisatie van de uitvoering is groot. Het UWV geeft aan dat implementatie van het
wetsvoorstel minder ingrijpend, minder kostbaar en minder tijdrovend zou zijn als de duur van de
vervolguitkering voor het lopende bestand WW-uitkeringen niet wordt gewijzigd. In een aanvullend
commentaar heeft het UWV aangegeven dat met name de te verwachten extra bezwaar- en
beroepszaken tot extra kosten en moeilijk te realiseren personeelsuitbreiding zou leiden. Het UWV
pleit ervoor af te zien van het voornemen de duur van de vervolguitkering te beperken voor het
lopende bestand.
Naar aanleiding van dit commentaar moet allereerst worden opgemerkt dat de bezwaren van het
UWV grotendeels worden ondervangen door de beperking van de onmiddellijke werking. De
afschaffing van de vervolguitkering geldt immers alleen voor werknemers die vanaf 11 augustus 2003
instromen, en niet meer voor het gehele lopende bestand. Beperking van de afschaffing van de
vervolguitkering voor uitsluitend de nieuwe instroom vanaf inwerkingtreding zou voor het UWV
minder werk opleveren dan het onderhavige voorstel. Dit zou echter ook betekenen dat de
besparingen die met deze maatregel beoogd zijn niet worden gehaald en de activeringsprikkel verder
wordt uitgesteld. De regering is van mening dat het belang van dit wetsvoorstel opweegt tegen de
kosten en inspanningen die het UWV zich zal moeten getroosten om de noodzakelijke wijzigingen
door te voeren. Het UWV kan nieuwe werklozen vanaf 11 augustus 2003 al informeren over de
afschaffing van de vervolguitkering.
De IWI acht de doelstellingen van het voorstel helder en meetbaar.
6. Financiële gevolgen
De voorgestelde maatregel om de vervolguitkering af te schaffen leidt tot een besparing in de uitgaven van de
WW en de Toeslagenwet (TW). De maatregel geldt voor personen die vanaf 11 augustus 2003 recht krijgen op
een loongerelateerde uitkering. Voor werknemers die voor deze datum een loongerelateerde- of vervolguitkering
ontvingen, blijft het oude uitkeringsrecht intact. Vanwege de (grotendeels) eerbiedigende werking zal het circa 7
jaar duren alvorens het structurele effect van de maatregel bereikt wordt. In de tussenliggende periode geldt een
ingroeipad.
Op grond van cijfers van het UWV is te concluderen dat er eind 2002 ongeveer 40.000 vervolguitkeringen werden
verstrekt. Rekening houdend, enerzijds met de verwachte oploop in het aantal WW-uitkeringen vanwege de
minder gunstige conjunctuur in de komende jaren, en anderzijds met het genoemde ingroeipad om tot de
structurele besparing te komen, zal het bespaarde bedrag aan uitkeringslasten WW en TW in de loop van de jaren
toenemen. De geraamde besparingen, inclusief uitvoeringskosten, lopen op van 22 miljoen euro in 2004 naar 312
miljoen euro in 2007. Structureel bespaart de afschaffing van de vervolguitkering 502 miljoen euro. Bij de ramingen
is rekening gehouden met het ontzien van hen die de WW ingestroomd zijn op of na 11 augustus 2003, maar voor
wie de ontslagaanzegging vóór deze datum lag. De kosten van dit overgangsrecht zijn separaat weergegeven.
Het voorstel heeft naar verwachting een klein verlagend effect op de uitvoeringskosten van het UWV. Er hoeven
immers op jaarbasis gezien minder WW-uitkeringen te worden verstrekt. Naast deze structurele besparing op de
uitvoeringskosten vanwege een lager uitkeringsvolume, zullen er éénmalige invoeringskosten met deze maatregel
gemoeid zijn.
Tegenover de besparingen die optreden bij de WW en TW staat een weglekeffect van uitkeringslasten naar het
Fonds Werk en Inkomen (FWI). Het gaat hierbij om personen die er na afloop van de loongerelateerde uitkering
(nog) niet in zijn geslaagd om een baan te vinden en die bovendien voldoen aan de partner- en middelentoets van
de Algemene bijstandswet (Abw)5 of aan de partnertoets van de IOAW (voor personen die op de eerste
werkloosheidsdag ouder waren dan 50 jaar). Via de ontwikkeling van het Gemeentefonds (deze is gekoppeld aan
de ontwikkeling van de netto-rijksuitgaven) worden de gemeenten overigens gecompenseerd voor het opwaartse
effect dat de maatregel heeft op de uitvoeringskosten voor het FWI. Naar schatting bedraagt de weglek naar het
FWI 40% van de bespaarde lasten in de WW en TW. De omvang van de weglek is voornamelijk gebaseerd op het
verwachte effect van de partner- en vermogenstoets.
Onderstaande tabel geeft een overzicht van de geraamde besparingen bij de WW en TW en de weglekeffecten
naar het FWI.
Financiële gevolgen van het afschaffen van de vervolguitkering voor nieuwe instroom in de
WW vanaf 11 augustus 2003. Instroom voor deze datum behoudt volledig recht.
2004 2005 2006 2007 Structureel
Bedragen in mln
Besparing op WW/TW -42 -198 -389 -530 -837
Weglek FWI 17 79 156 212 335
Saldo -25 -119 -233 -318 -502
Kosten overgangsrecht 3 9 10 6 0
Netto effect -22 -110 -223 -312 -502
5 Vanaf 1 januari 2004 wordt de Algemene bijstandswet naar de huidige inzichten vervangen door de Wet Werk en
Bijstand (WWB).
Artikelsgewijze toelichting
Artikel I. Wijziging Werkloosheidswet
Onderdelen A, B, C, en F
De verwijzingen naar de vervolguitkering in de in deze onderdelen genoemde opschriften en artikelen dienen met
het vervallen van de vervolguitkering eveneens te komen vervallen.
Onderdeel D
Met het vervallen van Hoofdstuk IIA, Afdeling III, vervalt het recht op vervolguitkering.
Onderdeel E, subonderdeel 1
Indien recht op kortdurende uitkering ontstaat, maar de werknemer tevens nog recht heeft op een oud recht op
loondervingsuitkering, prevaleert de herleving van de loongerelateerde uitkering omdat dit qua hoogte van de
uitkering even gunstig of gunstiger is voor de werknemer en meestal ook qua duur. Het herleefde recht op
loongerelateerde uitkering kan echter een resterende duur hebben die minder bedraagt dan zes maanden. De
werknemer zou daardoor qua duur benadeeld kunnen worden, omdat de duur van een kortdurende uitkering 6
maanden bedraagt. Voor deze situatie bepaalt dit subonderdeel dat toch recht op kortdurende uitkering ontstaat
na de eindiging van het herleefde recht op loongerelateerde uitkering. De duur van dit recht op kortdurende
uitkering wordt echter beperkt tot zes maanden met aftrek van de duur van het herleefde recht op loongerelateerde
uitkering.
Onderdeel G
Dit onderdeel betreft het overgangsrecht. Voorgesteld wordt om bij de afschaffing van de vervolguitkering de
volgende overgangsregels te hanteren:
De afschaffing zal gelden voor alle rechten op WW-uitkering die op of na 11 augustus 2003, de eerste werkdag na
de dag waarop het persbericht dat hieromtrent is uitgegaan, is ontstaan. De huidige duur van de vervolguitkering
wordt geëerbiedigd indien er vóór 11 augustus 2003 al recht op een WW-uitkering bestond (eerste lid, onderdeel
a). De eerbiedigende werking geldt eveneens voor die situaties, waarin het recht op uitkering ontstaat op of na 11
augustus 2003, maar waarin de datum van de aanzegging van de opzegging van de dienstbetrekking dan wel de
datum van de uitspraak waarin de rechter de dienstbetrekking heeft ontbonden, is gelegen vóór 11 augustus 2003
(eerste lid, onderdelen b en c). Met de datum van de aanzegging van de opzegging wordt bedoeld de datum van
de mededeling van de opzegger aan de wederpartij dat de dienstbetrekking tegen een bepaalde datum wordt
opgezegd.
Ook de situatie waarin de werkloosheidsuitkering al was ingegaan vóór 11 augustus 2003 maar op die datum
tijdelijk was beëindigd, bijvoorbeeld in verband met werkhervatting, en nadien weer herleeft, valt onder de
werking van het eerste lid, onderdeel a. Zodra de uitkering herleeft wordt de resterende duur van die uitkering op
basis van de oorspronkelijke duur van de vervolguitkering berekend.
De afschaffing van de vervolguitkering zal, nu daarbij geen sprake is van terugwerkende kracht, slechts gevolgen
hebben vanaf het moment van inwerkingtreding van dit wetsvoorstel. Mocht dit wetsvoorstel, nadat het tot wet is
verheven, in werking treden op een moment waarop de vervolguitkering reeds is ingegaan voor personen die op
of na 11 augustus 2003 werkloos zijn geworden en waarop het eerste lid, onderdeel b of c, niet van toepassing is,
dan komt voor hen de vervolguitkering te vervallen vanaf het moment van inwerkingtreding. Deze personen zullen
derhalve niet geconfronteerd worden met een terugvordering van, tot aan het moment van inwerkingtreding van
dit wetsvoorstel, ontvangen vervolguitkering.
In het tweede lid, onderdeel a, wordt een bijzondere regeling voorgesteld voor uitkeringsgerechtigden die hun
vóór 11 augustus 2003 toegekende recht op uitkering, met de daarbij behorende vervolguitkering, na
inwerkingtreding van deze wet verliezen omdat zij werkzaamheden zijn gaan verrichten op basis waarvan een
nieuw recht op uitkering ontstaat. Onder de regeling vallen ook de personen die op 11 augustus 2003 om die
reden geen uitkering genoten. Indien voor deze categorie, waarbij het vóór 11 augustus 2003 toegekende recht op
uitkering dus niet meer herleeft, geen overgangsregeling wordt getroffen, betekent dit dat deze
uitkeringsgerechtigden op grond van het in het eerste lid getroffen overgangsregime slechts in aanmerking
zouden komen voor een werkloosheidsuitkering zonder vervolguitkering. Het kan dan zijn dat een dergelijk
persoon ten gevolge van zijn werkhervatting slechter af is dan wanneer hij werkloos was gebleven. Ter
verduidelijking volgt hierna een voorbeeld. Een werknemer is op 1 april 2003 werkloos geworden en heeft recht op
drie jaar loongerelateerde- en 2 jaar vervolguitkering. Op 1 september 2003 hervat hij het werk en op 1 september
2004 wordt hij opnieuw werkloos. Op grond van de voorgestelde regeling zou hij dan slechts aanspraak kunnen
maken op een loongerelateerde uitkering met een duur van drie jaar. Zou hij op 1 september 2003 niet in arbeid zijn
hervat dan zou hij op 1 september 2004 nog recht hebben gehad op 1 jaar en zeven maanden loongerelateerde
uitkering en vervolgens op 2 jaar vervolguitkering. In welk geval hij dus in totaal 7 maanden langer uitkering zou
hebben genoten dan nu hij het werk heeft hervat. Teneinde dergelijke nadelige effecten van werkhervatting te
voorkomen wordt voorgesteld om na afloop van de nieuw toegekende loongerelateerde uitkering voor de in het
eerste lid bedoelde categorie alsnog een vervolguitkering toe te kennen, die eindigt op het moment dat het
oorspronkelijke uitkeringsrecht zou zijn afgelopen indien geen werkhervatting had plaatsgevonden.
In onderdeel b wordt een overeenkomstige regeling getroffen voor personen die vallen onder het eerste lid,
onderdeel b of c. Ook deze regeling heeft als doel te voorkomen dat werkhervatting negatieve consequenties kan
hebben voor een nieuw uitkeringsrecht indien later opnieuw werkloosheid intreedt.
Het derde lid heeft tot gevolg dat de teksten van de in dat lid genoemde artikelen, alsmede de op die artikelen
gebaseerde regelgeving, zoals die luidden op de dag voor inwerkingtreding van dit voorstel tot wet, van
toepassing blijven op de in het eerste en tweede lid genoemde overgangssituaties.
In het vierde lid wordt met opzegging als bedoeld in het eerste lid, onderdeel b, gelijkgesteld ontslag als bedoeld
in de artikelen 93 en 94 van het Algemeen Rijksambtenarenreglement (ARAR) of in een overeenkomstige bepaling
van een soortgelijke regeling. Dit betekent dat met de aanzegging van de opzegging vergelijkbare situaties voor
ambtenaren, te weten de aankondiging van het ontslag door het bevoegde gezag en de voordracht voor ontslag
als bedoeld in artikel 93 van het ARAR, en de aanvraag van de ambtenaar om ontslag als bedoeld in artikel 94 van
het ARAR, eveneens onder de werking van het eerste lid, onderdeel b, worden gebracht.
Na een periode van circa 8 jaar zullen de in het overgangsrecht geregelde gevallen zich niet meer kunnen
voordoen. De maximale uitkeringsduur is thans immers 7,5 jaar.
Artikel II. Wijziging van de Tijdelijke wet beperking inkomensgevolgen arbeidsongeschiktheidscriteria
Onderdeel A
Met het vervallen van de vervolguitkering in de Werkloosheidswet dient ook de verwijzing daarnaar in de
Tijdelijke wet beperking inkomensgevolgen arbeidsongeschiktheidscriteria komen te vervallen. In artikel 3, vierde
lid, wordt met een verwijzing naar het recht op uitkering op grond van de verplichte verzekering ingevolge de
Werkloosheidswet eveneens het beoogde effect bereikt.
Onderdelen B en C
Nu hoofdstuk IIa, afdeling III, paragraaf 2, van de Werkloosheidswet komt te vervallen dient ook de verwijzing in
artikel 5, vierde lid, daarnaar te vervallen. Voor het berekenen van de hoogte van de uitkering blijft het bepaalde in
die paragraaf wel van belang. Derhalve wordt voorgesteld om de tekst van de artikelen uit die paragraaf, met
inachtneming van de daarvoor noodzakelijke technische aanpassingen, op te nemen in de artikelen 5a en 5b. In
artikel 5a, vijfde lid, wordt dan tevens het huidige vijfde lid van artikel 5 opgenomen.
Artikel III. Wijziging van de Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze
werknemers
Tengevolge van de afschaffing van de vervolguitkering is de duur van de werkloosheidsuitkering niet langer
zodanig dat iemand die op of na de leeftijd van 57,5 jaar recht op een werkloosheidsuitkering krijgt ook in alle
gevallen tot aan de leeftijd van 65 jaar recht op uitkering heeft. Derhalve wordt voorgesteld in artikel 2, onderdeel
a, ten tweede, van de Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze werknemers
de bovengrens van 57,5 jaar te laten vervallen.
Artikel IV. Inwerkingtreding
In dit wetsvoorstel wordt geregeld dat de afschaffing van de vervolguitkering met name geldt voor personen wier
eerste werkloosheidsdag gelegen is op of na 11 augustus 2003 (zie de toelichting op artikel I, onderdeel G).
Teneinde onzekerheid omtrent de uitkeringsduur voor betrokkenen die na die datum maar voor de dag van
inwerkingtreding van dit wetsvoorstel werkloos zijn geworden zoveel mogelijk te beperken wordt het uiterst
wenselijk geacht het wetsvoorstel, nadat het tot wet is verheven, zo spoedig mogelijk in werking te laten treden.
De afschaffing van de vervolguitkering wordt aldus zo min mogelijk van toepassing op werknemers die reeds
werkloos zijn bij de inwerkingtreding van het wetsvoorstel.
Op grond van artikel 12, eerste lid, van de Tijdelijke referendumwet moeten er ten minste 6 weken gelegen zijn
tussen de mededeling van de bekrachtiging van een referendabele wet in de Staatscourant en het tijdstip van
inwerkingtreding van die wet. Gelet op de tijdspanne gelegen tussen het tijdstip van indiening van dit
wetsvoorstel en het gewenste tijdstip van inwerkingtreding wordt in de inwerkingtredingbepaling de mogelijkheid
opgenomen toepassing te geven aan artikel 16 van de Tijdelijke referendumwet en derhalve een uitzondering te
maken op artikel 12 van die wet.
De Minister van Sociale Zaken
en Werkgelegenheid,
(A.J. de Geus)