Nederlandse Brandwonden Stichting
Samenvatting Persconferentie 6-10-2003
Frank van de Peppel
Slachtoffer verbranding in huiselijke kring
Onderwerp: Persoonlijk verhaal over belang van nazorg
Mijn naam is Frank van de Peppel. Ik ben nu 33 jaar en werk als
projectmanager bij een logistiek bedrijf. Ik woon samen met mijn vriendin
in Amsterdam. Als kind heb ik brandwonden opgelopen. Ik was 2 toen iemand
in de tuin een barbecue aanstak met spiritus. Hoewel ik zeker twee meter
van de barbecue zat, kwam ik toch in een steekvlam terecht. Ik had 30%
brandwonden. Ik heb na mijn ongeluk drie maanden in het ziekenhuis gelegen.
Tot mijn 14e heb ik meer dan 10 operaties gehad. Ik heb nu littekens op
mijn arm, zij, hals en gezicht.
Als kind heb ik leren omgaan met mijn littekens. Ik was een 'survivor', een
overlever. Ik had het geluk dat mijn moeder lerares was. Door haar ervaring
kon ze mij leren hoe ik met bepaalde situaties, zoals starende kinderen, om
moest gaan. Ook leraren op school hebben een rol gespeeld. Zo heb ik
bijvoorbeeld op een nieuwe school een spreekbeurt over brandwonden
gehouden, waardoor alle kinderen gelijk wisten wat er met mij aan de hand
was. Daarna ging iedereen over tot de orde van de dag. De ziekenhuisopnames
probeerden we zoveel mogelijk in de kindervakanties te plannen, zodat ik
geen lessen hoefde te missen. Als puber maakte ik me meer druk om mijn
jeugdpuistjes dan om mijn littekens. Die zaten er immers toch al. Ik
groeide op met mijn littekens, was eraan gewend en had het verder prima
naar mijn zin.
De emotionele verwerking van mijn ongeluk begon pas toen ik afgestudeerd
was. Ik heb een aantal cursussen 'persoonlijke ontwikkeling' gedaan. Hier
heb ik geleerd hoe gebeurtenissen uit het verleden invloed hebben op hoe
wij het heden beleven. In mijn leven bleek mijn ongeluk een belangrijke rol
te spelen. Een hoop emoties had ik nog niet verwerkt, terwijl ik dacht dat
ik geen problemen meer had met het ongeluk. Ik had er mee om leren gaan,
maar ik had het nog niet verwerkt. Na de cursussen heb ik de stap gemaakt
van overleven naar leven. Daar ben ik mee doorgegaan m.b.v. een
psychotherapeut. Ik heb een half jaar om de week een psychotherapeut
bezocht, die mij heeft geholpen om weer een aantal stukjes van de puzzel op
hun plaats te leggen.
Op dit moment zit ik lekker in mijn vel, zowel van binnen als van buiten.
Ik denk dat mijn ongeluk altijd een rol zal blijven spelen in mijn leven.
Nog steeds leer ik nieuwe dingen die er mee te maken hebben. Die ervaringen
geven een verrijking en een verdieping van mijn leven.
Om mijn ervaringen te delen ben ik lid geworden van de Vereniging van
Mensen met Brandwonden. Lotgenotencontact vind ik een belangrijke manier
van ondersteuning. De Vereniging heeft een aantal contactpersonen waar
leden mee kunnen praten zonder dat ze uit hoeven te leggen 'hoe het voelt'.
Samen met professionele psychosociale nazorg kan lotgenotencontact ervoor
zorgen dat mensen met brandwonden leren om de emotionele gevolgen van hun
ongeluk te verwerken.