Partij van de Arbeid

Den Haag, 22 mei 2003

Inbreng PVDA bij debat over IJsselmeerziekenhuizen

Woordvoerder Khadija Arib

We spreken vandaag niet over bereikbare zorg, niet over het algemene beleid inzake kleine ziekenhuizen. We zoeken vandaag een oplossing voor een akuut probleem. Het is volgens mij op dit moment niet zo interessant hoe dat probleem is ontstaan. Het moet opgelost worden. Al twaalf jaar broeit het tussen de ziekenhuizen van Lelystad en Emmeloord. De fusie heeft in de praktijk tot veel onrust geleid; de onderlinge verhoudingen tussen Lelystad en Emmeloord zijn behoorlijk verziekt.

Gezien de hoog opgelopen emoties bij de mensen in de Noordoostpolder en de ernst van het conflict (de veiligheid en kwaliteit van de zorg kwamen in gevaar) heeft de Kamer zich met dit conflict intensief bemoeid en zijn verschillende gesprekken en bezoeken gebracht aan de regio. De Kamer zit op één lijn: namelijk dat er gewerkt moet worden aan een constructieve oplossing waarbij intensief samengewerkt wordt tussen Lelystad en Emmeloord en waar gewerkt wordt aan een plan waarbij Emmeloord een volwaardig ziekenhuis terugkrijgt.

Intussen ligt er een stappenplan.. Dit stappenplan heeft opnieuw tot veel onrust geleid omdat eerder geformuleerde uitgangspunten niet in dit plan terugkomen. Sterker nog, er wordt voorbij gegaan aan de wensen en afspraken die eerder zowel in de Kamer als daarbuiten zijn gemaakt. De eerder geschetste lijn, namelijk werken aan het opbouwen van minimaal 4 basisfuncties in Emmeloord om de zorg in de regio bereikbaar te houden, wordt totaal genegeerd. In het voorliggende plan worden de volgende voorstellen gedaan:
* de kinderafdeling moet verdwijnen in Emmeloord;
* de gynaecologie blijft geconcentreerd in Lelystad;
* de spoedeisende hulp zal aanwezig zijn maar dan alleen tijdens kantooruren tot 17.00;
* geen diagnostische faciliteiten in Emmeloord buiten kantooruren. Hierdoor verliest het ziekenhuis haar klinische functie en zo wordt het ziekenhuis in Emmeloord tot een dagverpleging omgevormd (APK-keuring).
De PvdA vindt deze gang van zaken onacceptabel en is van mening dat met het huidige stappenplan de uitspraak van de patiënten, de minister en de Kamer met voeten wordt getreden. De huidige minister kijkt toe en doet niets!.

Met deze "laissez-faire"houding gaat niet alleen Emmeloord naar de knoppen, maar ook het Zuiderzeeziekenhuis in Lelystad!. Als de minister niet ingrijpt en duidelijk actie onderneemt wordt de crisis in de IJsselmeerziekenhuizen een voorbeeld voor Baarn, voor Veghel, Zeeland, Slotervaart en alle brandhaarden waar de Kamer elke keer op terugkomt.

Er is genoeg gepraat over de IJsselmeerziekenhuizen. Mensen in Emmeloord zijn bang hun ziekenhuis kwijt te raken; mensen in Lelystad zijn bang dat door al het gedonder met Emmeloord, de kwaliteit in hún ziekenhuis verdwijnt. Er moet wat gebeuren. Nu.

Het heeft geen zin in dit debat te spreken over wie hier aan schuldig is.

De minister van VWS is verantwoordelijk voor de toegankelijkheid en kwaliteit van de zorg. Ik vraag dus de minister om niet langer achteroverleunend deze soap te aanschouwen, maar de regie stevig ter hand te nemen. Hij is verantwoordelijk, dus verwacht ik dat hij aangeeft wat er concreet moet gebeuren om uit deze impasse te komen. Laten we dit debat tot cliff-hanger maken en in de volgende aflevering laten zien dat mensen in Flevoland kunnen rekenen op goede, toegankelijke en bereikbare zorg. In Lelystad én in Emmeloord.

Ik verwacht van deze minister dat hij de kamer uiterlijk 15 juni laat weten wat er concreet nodig is om de vier basisfuncties in Emmeloord tot stand te brengen en 24 uurs acute zorg te kunnen garanderen. Betekent dat een extra investering? Hoeveel? Wie gaat dat betalen? Betekent dat dat specialisten intensiever moeten samenwerken? Betekent dat extra inspanningen van het management? Betekent dat extra overleg met provincie, gemeenten? Betekent dat extra inzet van personeel? Betekent dat een extra inspanning om kwaliteit te kunnen waarborgen? Om protocollen op te stellen? Om diensten te verdelen? Om inkomsten te verdelen?

Ik neem geen genoegen meer met onderzoeken en uitstel; dit heeft lang genoeg geduurd en de minister komt nu met een oplossing. Een oplossing die vertrouwen biedt omdat deze vergezeld gaat van een stappenplan met tijdspad. En omdat voor iedereen duidelijk wordt wie waarvoor verantwoordelijk is.