Gemeente Leiden
Artikel Stadskrant
Vastberaden voorwaarts
Special Olympics schaatsevenement
Publicatiedatum: 21 maart 2003
Ingespannen gezichten, het geluid van ijzers op het ijs, het flakkeren
van het olympische vuur en vooral: gejuich. Dit zijn de
hoofdingrediënten van het eerste Special Olympics schaatsevenement in
Nederland, dat op 15 maart in de IJshal in Leiden gehouden werd.
Het jaar 2003 is het Europees Jaar van mensen met een handicap. In dit
jaar worden verschillende activiteiten georganiseerd, om zichtbaar te
maken dat mensen met een handicap en chronisch zieken volwaardig in de
samenleving kunnen functioneren, en om gehandicapten en
niet-gehandicapten dichter bij elkaar te brengen. Een mooie manier om
dit te doen is via sport, zoals het Special Olympics schaatsevenement
bewijst.
Kushanden
De sfeer is goed in de ijshal, waar mensen met een verstandelijke
beperking wedstrijden tussen de vijftig en de achthonderd meter
rijden. Er zijn tachtig deelnemers, en meer dan vijftig begeleiders op
de baan om het evenement mogelijk te maken. De middag begint met het
aansteken van het olympisch vuur door meervoudig olympisch kampioene
Yvonne van Gennip. Alle deelnemers spreken vervolgens een plechtige
eed uit: ik hoop dat ik win, maar als ik niet win dan heb ik in ieder
geval mijn best gedaan. Het geeft goed weer waar het om draait
vandaag: de deelnemers genieten van het sporten en geven zich
helemaal, maar net zo hard staan ze elkaar toe te juichen. Het gaat
niet om concurrentie, maar om het beste uit jezelf halen.
De wedstrijden zijn ingedeeld op het niveau van de schaatsers. Geopend
wordt met de vijftig meter. Een groot deel van de deelnemers hieraan
rijdt met een hulprekje ter ondersteuning. Ook rijdt er vaak een coach
mee. De meeste rijders concentreren zich op hun race en gaan
vastberaden voorwaarts. Eén meisje raakt afgeleid door het publiek aan
de kant en staat bijna stil om peinzend naar opzij te kijken. Kom op,
je kan het! roept haar begeleider haar toe, waarna ze enigszins
aarzelend haar weg naar de finish vervolgt. Een jongen reageert heel
anders op het publiek: na zijn race strooit hij uitbundige kushanden
naar de omstanders. Dat hij later vierde blijkt in zijn categorie,
doet niets af aan de euforie.
De deelnemers voor de volle ronden zijn fanatieker, veel van hen
dragen strakke schaatspakken en gaan pootje over door de bocht. Wie
valt, krabbelt op en gaat door. Een echte sportersmentaliteit.
Sommigen vergeten in hun enthousiasme dat ze al klaar zijn met hun
ronden en willen nog verder. Gelukkig staat er iemand bij de finish om
hen te begeleiden.
Schaatsland
Het evenement is groots opgezet, uit acht gemeenten zijn deelnemers
gekomen. Leiden als thuisbasis levert een groot aantal sporters:
dertien volwassenen en acht kinderen. De initiator van het festijn is
ook een Leidse: Mariët Spierings. Twee jaar geleden bezocht zij de
Special Olympics World Winter Games in Alaska, als hoofdcoach van een
achttal schaatsers met een verstandelijke beperking. Vol enthousiasme
kwam ze terug. Ik dacht, Nederland is een echt schaatsland, hier moet
zoiets ook mogelijk zijn. Ik ben toen begonnen met onderzoeken waar
deze schaatsers te vinden zijn, dat was nog best lastig. Er gebeurt
best veel op dit gebied, maar we wisten het allemaal niet van elkaar.
Van de KNSB (Koninklijke Nederlandsche Schaats Bond) kreeg ik hulp.
Zij hielpen me aan verenigingen die ik kon benaderen. En de KNSB was
zo enthousiast over het initiatief dat ze onze hoofdsponsor zijn
geworden!
Hoewel het plan in Alaska is ontstaan, zijn er op de Nederlandse
Special Olympics toch iets andere regels van toepassing.
Leiden heeft geen reguliere vierhonderdmeterbaan, maar een baan van
tweehonderd meter. Daar zijn de afstanden op aangepast. Bovendien
wilden wij dat alle niveaus een kans kregen. Dus ook schaatsers die
een rekje nodig hebben. Dat heb ik in Alaska niet gezien, dus ik denk
dat het uniek is! De regels zijn ook aangepast in vergelijking met
andere schaatswedstrijden. Coaches mogen met een sporter meerijden als
het nodig is, en bij de finish worden de schaatsers opgevangen. Maar
het blijft een echte wedstijd: de deelnemers rijden op tijd. En twee
keer een valse start betekent ook hier diskwalificatie. Gelukkig komt
het vandaag niet zover.
Mariët Spierings heeft zelf de Leidse kinderen getraind, als trainster
van de IJVL, in samenwerking met begeleiders van vrijetijdsvereniging
voor verstandelijk gehandicapten Club 58. Ze blinkt dan ook van trots
als één van haar pupillen over zijn wedstrijd komt vertellen. Heb je
het gezien? vraagt hij. Het ging goed hoor!
Dit zijn de trouwste leden van de ijsclub zegt Mariët.
Haar woorden verdrinken bijna in de muziek die aangeheven wordt door
boerenblaaskapel de Vrolijke Noot, die een dweilpauze opluisteren. De
dag is een groot succes. Komt er wellicht nog een vervolg? De reacties
zijn heel goed vandaag vertelt Mariët. We hopen dat we er daardoor een
jaarlijks terugkerend evenement van kunnen maken. Ons doel is
gehandicapten en niet-gehandicapten dichter bij elkaar te brengen. En
als er een vervolg komt, hebben deze sporters iets om in het volgende
seizoen naar toe te werken!
Aanmoedigingen door coach en publiek Foto: Renate Louw
Aanmoedigingen door coach en publiek Foto: Renate Louw
Deze pagina is gewijzigd op 21 maart 2003