Amsterdam, 7 november 2001
No. 2001/034/JS
Gestandaardiseerde hart-longmachine procedure nog onvoldoende
Het optimaliseren van de hart-longmachine procedure is van groter
belang, dan het huidige streven om de ontstekingsreactie verder te
onderdrukken. Uit onderzoek blijkt dat de huidige gestandaardiseerde
hart-longmachine procedure nog onvoldoende is. Dit concludeert Roel de
Vroege in zijn promotieonderzoek dat hij op 7 november 2001 aan de
Vrije Universiteit verdedigt. Roel de Vroege is de eerste perfusionist
die in zijn vakgebied promoveert.
De hart-longmachine heeft het mogelijk gemaakt om, tijdens een
openhartoperatie, in en op een niet kloppend hart correcties uit te
voeren. De met de hand bediende hart-longmachine kan echter niet zon
verfijnde balans van de lichaamsdoorstroming garanderen als het
biologisch reguleringsmechanisme. Bovendien activeert het
lichaamsvreemde materiaal van de hart-longmachine het bloed tot een
algehele afweerreactie, die zich als een algemene ontstekingsreactie
manifesteert en de weefseldoorstroming kan aantasten. Een intensieve
behandeling na hartoperaties is daarom regel om deze onbalans, die
leidt tot verminderde weefseldoorstroming teniet te doen. Dit
onderzoek had tot doel de (oorzaken van) bloedactivatie door de
hart-longmachine te verminderen en zo een betere weefseldoorstroming
te verkrijgen. De Vroege concludeert dat een kleiner membraanoppervlak
en een verbetering van de bloedstroom door de kunstlong een
vermindering in bloedactivatie geeft. Door bovendien het
lichaamsvreemde materiaal te "coaten", werd een duidelijk verminderde
bloedactivatie verkregen en werd een positieve invloed op de
lichaamsdoorstroming waargenomen. Ondanks deze verbeteringen bleek
echter uit afbraakproducten van het weefsel dat geen normale
weefseldoorstroming werd bereikt. Dit duidt erop dat mogelijk de
huidige gestandaardiseerde hart-longmachine procedure onvoldoende is.
Het verder optimaliseren van de hart-longmachine procedure is
blijkbaar dus van groter belang, dan het huidige streven om de
ontstekingsreactie verder te onderdrukken. Het onderzoek besluit met
een nieuwe benadering door met behulp van verder verfijnde markers van
afbraakproducten van de diverse weefsels, systematisch het effect na
te gaan van de verschillende elementen van de procedure op
weefseldoorstroming en door te trachten deze te verbeteren. Hiermee
kan een kwaliteitscontrole van iedere procedure verkregen worden, die
tot een belangrijk verbetering van de patiëntenzorg kan leiden.