Geachte redactie,
naar aanleiding van onderstaand artikel in FEM De Week van 6 oktober 2001, geef ik u hierbij de reactie van mevrouw Brink:
1. Nina Brink noch Renessence Ventures aast op Ivo Niehe Producties;
2. Ton van den Brandt heeft dit gecheckt bij Eric Tolsma van Ladot (een van de deelnemingen van Renessence Ventures) en de heer Tolsma heeft bovenstaand punt met kracht ontkend;
3. Ton van den Brandt heeft echter niet met Nina Brink zelf gesproken; misschien heeft hij wel pogingen gedaan, maar niet via het enige juiste kanaal (nota bene het bureau dat hij in dit artikel aanhaalt) namelijk communicatie-adviesbureau Paul Kok Consultants (in casu ondergetekende en collega Ingrid Wallisch);
4. Nina Brink heeft geen behoefte aan revanche of een come back op de manier die is geschetst in het artikel - dus zeker ook geen behoefte aan spotlights, integendeel;
5. Nina Brink is pas bij de beursgang van Newtron in dit bedrijf gestapt en niet daarvoor zoals wordt gesuggereerd;
6. Er zijn geen karrenvrachten civiele claims; er loopt er eentje van advocaat Van der Goen;
7. Nina Brink vindt niet dat ze verguisd is - mede vanwege het feit dat ze door het OM niet langer strafrechtelijk wordt vervolgd;
Met vriendelijke groeten,
Lucas Stassen
senior consultant
PK(-: Paul Kok Consultants
Koningin Wilhelminaweg 469
3737 BE Groenekan, Netherlands
P.O. Box 9533
3506 GM Utrecht, Netherlands
Tel. +31 346 217 117
Fax +31 346 217 118
E-mail: lucasstassen@pkc.nl
GSM: +31 6 53 414 711
www.pkc.nl
Terug in de spotlights
Nina Brink wil revanche na de ondergang van haar World Online. De
verguisde zakenvrouw aast op Ivo Niehe Producties, de derde tv-producent
van Nederland. Met zo'n aankoop is ze in één klap 'back in business'. En
terug in de spotlights.
Als Nina Brink ergens niet tegen kan, is het om in een kwaad daglicht te
worden gesteld. In haar tijd als bestuursvoorzitter van
internetaanbieder World Online (WOL) barstte de zakenvrouw regelmatig in
tranen uit. Het verhaal gaat dat ze een keer huilend de vergadering
verliet, toen een kritische toezichthouder tekst en uitleg verlangde
over de cijfers die Brink niet wilde of kon verschaffen. 'Jullie
waarderen mij niet', riep zij, vlak voordat ze de deuren achter zich
dichtsloeg. Mensen die Brink persoonlijk kennen, vertellen over haar
grote zucht naar erkenning. 'Ze voelt zich voortdurend
ondergewaardeerd.'
Hoewel Brink al op haar 34ste miljonair was, bleef de echte erkenning
tot nu toe altijd uit. De bedrijfjes die Brink startte maakten haar
rijk, maar ook omstreden. Als gesjeesde psychologiestudente richtte zij
op haar 23ste met haar toenmalige echtgenoot Ben Aka het
computeronderdelenbedrijf Akam op. Bij de echtscheiding, elf jaar later,
werd Nina, meisjesnaam Vleeschdraager, uitgekocht voor acht miljoen
gulden. Dat geld investeerde ze in A-line, een distributeur van
automatiseringsproducten, dat zij met haar tweede echtgenoot Ab Brink
opzette. Al na twee jaar werd het bedrijfje ondergebracht bij Newtron,
het nieuwe computerbedrijf van Willem Smit. Maar de beoogde synergie,
groei en internationalisering bleven uit. Door interne conflicten tussen
Brink en Smit en een gebrekkige organisatie ging Newtron kort na de
beursgang failliet. Het conglomeraat bleek er veel slechter voor te
staan dan in de markt werd gedacht.
Eind 1995 is het tijd voor Brinks derde project: World Online. Het moet
haar finest hour worden. Met de beursgang van WOL kan Brink de wereld
eindelijk laten zien dat ze succesvol is. En even lijkt dat te lukken:
in oktober 1999 wordt ze door de internationale communicatie-industrie
gekozen tot Zakenvrouw van het Jaar. Iedereen loopt met haar weg en de
inschrijving op aandelen WOL overtreft alle verwachtingen.
Maar de beursgang op 17 maart 2000 loopt uit op een drama. De koers van
het aandeel WOL keldert in een paar uur van 43 naar 14 euro. Beleggers,
onder wie veel vrienden en familie van Brink, voelen zich bedrogen. Er
gaan verhalen over voorkennis en Brink zou een pakket aandelen vlak voor
de beursgang hebben verkocht. Het Openbaar Ministerie besluit, na
aangiftes van gedupeerde beleggers, een strafrechtelijk onderzoek te
starten naar de handel en wandel van Brink. Ze is het symbool van de
ontplofte internetzeepbel.
Een kleine rehabilitatie volgt, wanneer eind juli van dit jaar blijkt
dat het OM Brink niet langer als verdachte beschouwt. Nina Brink is
dolgelukkig. Ze zoekt na een jaar van stilzwijgen via communicatiebureau
Paul Kok consultants direct de publiciteit op. Brink breekt haar
vakantie in Zuid-Frankrijk af en belegt in allerijl een persconferentie.
'Van elke blaam gezuiverd', staat er in juichende letters boven het
persbericht.
De triomfantelijkheid waarmee Brink haar eigen onschuld verklaart,
verraadt veel opgekropte frustraties. Het aanwezige journaille krijgt
een flinke veeg uit de pan van de meest besproken bestuurder van het
jaar 2000. "Ik ben erg geschrokken van het gemak waarmee men mij sinds
de beursgang van World Online heeft veroordeeld. Toch heb ik er
herhaaldelijk op gewezen dat deze aantijgingen niet op feiten waren
gebaseerd." Dat Brink maanden voor de beursgang stukken heeft verkocht
voor een fractie van de uiteindelijke beurskoers is wat onhandig, erkent
zij. Die transactie had duidelijker in het prospectus kunnen worden
gezet. Maar van misleiding, voorkennis of valsheid in geschrifte is geen
sprake. De karrenvracht civiele claims die op haar staat te wachten,
deert Brink niet. In de VS worden volgens haar bestuurders immers
vrijwel dagelijks aansprakelijk gesteld. In de weken daarna verschijnt
de zakenvrouw ineens weer in bladen en kranten. Haar boodschap: ik heb
fouten gemaakt, maar ik ben onterecht beschuldigd.
Nooit meer gaat ze een bedrijf leiden, zegt Brink eind december tegen De
Telegraaf. 'Ik een comeback? Waarin? In deze shit? Niks is zo erg
geweest als dit jaar. Ik ga me nooit meer profileren. Hooguit wat
investeringen met hier en daar een deelneminkje.' Dat laatste doet ze
direct na haar vertrek bij WOL. Brink, die naar schatting goed is voor
zo'n zevenhonderd miljoen gulden, zet medio 2000 met haar
WOL-directeuren Eric Tolsma en Rob van der Linden een
investeringsbedrijf op. Het bedrijf, Renessence Ventures, is naar eigen
zeggen goed voor
ongeveer honderd miljoen euro investeringskapitaal en richt zich vooral
op de internetbranche. Het eerste wapenfeit van het investeringsvehikel
is een deelname in een Amerikaanse amusementssite, het beursgenoteerde
Paradise Music, voor naar verluidt 3,5 miljoen gulden.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Alleen financieel
deelnemen is niet genoeg. Eind vorig jaar richten Brink en consorten
LaDot op: een bedrijfje dat in Nederland en Europa internetdiensten gaat
verkopen aan bedrijven. Vooral het midden- en kleinbedrijf moet voorzien
worden van sites en toepassingen op het gebied van e-commerce. De nieuwe
onderneming krijgt het toepasselijke motto back to business. Een deel
van de aandelen in LaDot wordt verkocht aan de Amerikaanse
investeringsmaatschappij FGII Ventures. Om de Europese ambities kracht
bij te zetten neemt LaDot op 2 februari van dit jaar het bijna failliete
Freehosting over. Dit bedrijf is inmiddels marktleider op het gebied van
domeinregistratie en websitebeheer. Volgens LaDot heeft Freehosting
75.000 klanten en de infrastructuur om een Europees platform voor
internetdiensten te beginnen.
Dat is nog lang niet genoeg. Nina Brinks zucht naar revanche is veel
groter. Ze aast nu op Ivo Niehe Producties, de op twee na grootste
tv-producent van Nederland na Endemol en ID&Dtv. De verwachte omzet ligt
rond de vijftig miljoen gulden en er werken ongeveer 140 mensen. Volgens
een goed ingelichte bron zijn de onderhandelingen al in een vergevorderd
stadium en wordt het contract op woensdag 17 oktober getekend.
Zodra de betrokkenen wordt gevraagd naar de overname, gaan de luiken
uiteraard ratelend naar beneden. Dat is ook logisch: in twee weken tijd
kan een overname nog gemakkelijk afketsen. Iedere verkeerd begrepen
uitspraak kan de deal onderuit halen. Nina Brink zelf weigert ieder
commentaar. Bij tv-producent Endemol, dat bijna veertig procent van de
aandelen van Ivo Niehe Producties in handen heeft, is iets raars aan de
hand. Een woordvoerder van het mediabedrijf ontkent in eerste instantie
dat het aandelenpakket wordt verkocht. Daarna krabbelt zij terug. Ze
beweert dat het te veel uitleg vraagt om die ontkenning staande te
houden. "Mijn officiële reactie is dus dat ik het bericht niet kan
bevestigen."
Directeur Marc Dullaert van Ivo Niehe Producties, die ongeveer tien
procent van de aandelen bezit, is stelliger. Hij ontkent dat er sprake
is van een overname. "We zijn niet in gesprek over een verkoop. Niet op
de korte, noch op de middellange termijn." Daarmee staat hij lijnrecht
tegenover Ivo Niehe zelf. De meerderheidsaandeelhouder van het
productiebedrijf laat er geen twijfel over bestaan dat hij op zoek is
naar een geschikte koper. "Ja, sinds vorig jaar zijn we serieus en
langdurig in gesprek geweest met vier partijen. We kunnen heel goed een
financiële partij gebruiken die ons verder helpt om de Europese markt op
te gaan. Voor zover ik weet, hebben we tot op heden nog geen goede
partner gevonden. Schrijft u nou niet op dat we niemand zoeken, want dan
verliezen potentiële partijen misschien hun interesse. Ze mogen bellen,
hoor. Je weet nooit wie er langskomt. We hebben advocatenkantoor De
Brauw Blackstone Westbroek het mandaat gegeven om een geschikte
kandidaat te vinden en de verkoop af te handelen. Of Nina Brink daarbij
zit? Ik weet het niet, maar het zou heel goed kunnen. Het zou mij niets
verbazen."
De logica van zo'n investering is duidelijk. Brink heeft een sterke
voorliefde voor mediabedrijven. Volgens waarnemers vond ze bij World
Online de telecomkant altijd het minst interessant. Brink wilde van WOL
veel liever een mediabedrijf maken. De grote klap moest komen met de
overname van tv-producent Endemol, nadat analisten er nadrukkelijk op
wezen dat WOL nog content ontbeerde. Eind 1999 benaderde Nina Brink de
Endemol-eigenaren Joop van den Ende en John de Mol. Maar de overname
mislukte: het Endemol-bestuur was niet onder de indruk van Brinks
bedrijf. Vooral bestuurslid Ruud Hendriks vreesde dat WOL een blok aan
het been zou worden van de tv-producent. Medio 2000 ging het Spaanse
telecombedrijf Telefónica er met Endemol vandoor.
Nina Brink kent Ivo Niehe al langer dan vandaag. Volgens de Volkskrant
staat de televisiepresentator ten tijde van de WOL-periode in de
persoonlijke agenda van Brink.
Via omroepvereniging de Tros zijn de twee in ieder geval stevig met
elkaar verbonden. Voormalig WOL-bestuurder, Ruud Huisman, was voor zijn
aantreden bij het internetbedrijf financieel directeur bij de Tros. De
publieke omroeporganisatie werd mede door zijn invloed aandeelhouder van
het eerste uur bij het WOL-avontuur. De innige relatie van de Tros met
Ivo Niehe gaat nog veel langer terug. Voor 1983, toen Niehe zijn eigen
productiehuis opzette, was hij jarenlang hoofd Amusement bij de Tros.
Tot op de dag van vandaag neemt de Tros een groot deel af van de
programma's van Ivo Niehe Producties.
De aankoop van de tv-producent zou uitstekend passen in de portefeuille
van Brinks investeringsmaatschappij Renessence, die al belangen heeft in
de amusementswereld. Ivo Niehe Producties heeft Europese ambities en
produceert content voor internet. Vorig jaar lijfde Ivo Niehe nog het
internetbedrijfje 2MB in, dat multimediale programmaconcepten
ontwikkelt.
Nina Brink is altijd blijven geloven in een digitale toekomst. De komst
van breedband voor het grote publiek, waarop beelden en geluid
kwalitatief hoogwaardig worden doorgegeven, laat waarschijnlijk nog wel
een tijdje op zich wachten. Maar Brink heeft de tijd en het geld. Voor
Ivo Niehe Producties is ze volgens een betrokkene bereid heel veel geld
neer te leggen. Bij een verwachte omzet van vijftig miljoen gulden en
een branchegemiddeld rendement van twaalf procent komt dat
waarschijnlijk neer op zo'n 120 miljoen gulden. Daarna heeft Brink nog
genoeg geld over om de zaak lange tijd draaiende te houden.
Ton van den Brandt