POLITIEKE GEVANGENEN IN TURKIJE IN HONGERSTAKING

10 juni 2001, Info nr. 9

Ugur Türkmen is onsterfelijk!

Op 27 mei j.l. is Ugur Türkmen overleden na een hongerstaking van 204 dagen. Ugur overleed in zijn eigen huis in Mersin. Hij was op 5 januari j.l. vrijgelaten uit de Sincan F-type-gevangenis, maar zette zijn hongerstaking voort (TAYAD, verklaring 237).
Ugur Türkmen werd geboren op 23 april 1972 in Yenice, Tarsus-Mersin. Hij was de vierde van zes broertjes en zusjes. Hij was Turks en Aleviet. Hij werd politiek actief in 1993 toen hij het voortgezette onderwijs volgde. Hij nam deel aan de strijd en de organisatie van de revolutionaire jeugd toen hij civiele techniek studeerde aan de Hoge School van Burdur. In de ogen van Ugur moest het systeem worden veranderd en hij vond dat hij meer moest doen voor deze zaak. Eind 1996 ging hij van school en begon hij te werken op het kantoor van de krant Kurtulus (bevrijding) in Mersin. Zijn revolutionaire bewustzijn nam met de dag toe en hij veranderde zichzelf en zijn levensstijl. Voor hem was de Cephe (DHKC - Revolutionair Volksbevrijdingsfront) "de familie in ontwikkeling, die iedereen die staat voor menselijkheid in de revolutionaire strijd onderdak biedt en die een nieuwe cultuur creëert".
Tijdens deze periode werd Ugur regelmatig geconfronteerd met dreigementen en druk door de politie. Hij werd meerdere malen gefolterd. Tijdens de herdenking van Ali Tarik Kocoglu in juli 1996 en op een vergadering van de KESK (ambtenaren-vakbond) in Ankara op 14 december 1996 werd hij opgepakt. Hij werd veroordeeld tot drie jaar en negen maanden op 28 april 1998. Hij zat vast in de gevangenis van Mersin, Kurkculer (Adana) en Gaziantep. De laatste tijd verbleef hij in de gevangenis van Ceyhan. Toen het verzet tegen de F-type-gevangenissen en de hongerstaking ter sprake kwamen, aarzelde Uger geen moment. In de Ceyhan-gevangenis nam hij deel aan het tweede team hongerstakers. In dezelfde gevangenis verzette hij zich samen met zijn kameraden tegen de beestachtige aanval in de ochtend van 19 december. Ugur werd overgeplaatst naar de F-type gevangenis te Sincan. Daar zette hij zijn actie voort ondanks folter en isolatie. Op 5 januari 2001 werd hij vrijgelaten. Na zijn vrijlating gin hij door met de hongerstaking. Hij verenigde de gevangenissen met de buitenwereld.
Ugur had alles duidelijk voor ogen. In een van zijn laatste brieven zei hij: "Ik aarzel niet als het gaat over martelaarschap of de hongerstaking tot de dood. Met onze martelaars zal de overwinning komen. Ik ga ook door op deze weg. Ik verwelkom het martelaarschap met trots en eer. Zoals hongerstaker en martelaar Halil Onder zei - laat mijn leven opgeofferd worden voor het volk en ons land." (verklaring DHKC)

Oplossing van het conflict is niet in zicht. Turkse politici beschuldigen "terroristen" in Europa

Het Anti-Folter-Comité van de Raad van Europa heeft haar bezorgdheid uitgesproken over de aanhoudenden hongerstaking in de Turkse gevangenissen. De voorzitster van het comité, Silvia Casale, zei "niet optimistisch" te zijn over een mogelijk snelle beëindiging van het conflict. Volgens haar verliepen gesprekken met vertegenwoordigers van het Turkse regime over de situatie in de gevangenissen in een gespannen sfeer. Tegen de pers zei ze dat van groot belang was dat een grote meerderheid van de gevangenen de mogelijkheid krijgt om een wezenlijk deel van de dag aan gemeenschappelijke sociale activiteiten deel te nemen en dat gegarandeerd wordt dat gevangenen, ongeacht hun politieke overtuiging, hun hechtenis onder menswaardige omstandigheden kunnen ondergaan. Volgens Casale kon de nieuwste wetswijziging in potentie leiden tot de beëindiging van het systeem van isolatie in de F-type-gevangenissen. Deze wetswijziging moet echter nog ten uitvoer worden gebracht.
Het gaat hier om de wijziging van artikel 16 waartoe begin mei door het parlement werd besloten. Het houdt in dat een gevangene een aanvraag kan indienen om met andere medegevangenen aan gemeenschappelijke activiteiten deel te nemen. Toestemming hiervoor hangt af van de goede wil van de huidige gevangenisdirectie. Er zijn geen criteria vastgesteld volgens welke de vrije toegang tot gemeenschappelijke ruimtes of activiteiten wordt gegarandeerd.
Volgens de Turkse minister van justitie Hikmet Sami Türk gaan achter de hongerstaking "terroristische organisaties" schuil die in meerdere Europese landen de hand boven het hoofd worden gehouden. Deze organisaties zouden hongerstakers die willen stoppen inclusief hun artsen met de dood bedreigen. De "terroristen" zetelen in enkele Europese landen, waaronder Nederland en Frankrijk, in zgn. informatiebureaus, van waaruit ze tot in de gevangenissen ageren.
Türk sprak ten overstaan van leden van de Raad van Europa die in Istanbul vergaderden. De Nederlander Erik Jürgens bestempelde de beschuldigingen als "idioot". Volgens hem hanteerde Turkije een zeer ver opgerekt begrip van "terrorisme" (Netzeitung, 23.05.01 en Neue Zürcher Zeitung, 28.05.01).
Op 8 juni hebben leden van het Duitse en Europese parlement de Turkse regering en het parlement opgeroepen om zich in te zetten voor de beëindiging van de hongerstaking. 70 Duitse parlementsleden zeiden in een brief zich ernstig zorgen te maken over de escalatie van de hongerstaking, met steeds meer doden en het uitzicht op een massaal overlijden van gevangenen. Een delegatie van het Europese Parlement riep de Turkse regering op om onderhandelingen met de gevangenen te beginnen. Het Franse EU-parlementslid Cohn-Bendit pleitte voor de samenvoeging van de gevangenen in groepen van 15 tot 20 personen. Hij voegde er aan toe: "Laat ze toch over de revolutie discussiëren of over films" ..... (Reuters, 09.06.01). Alsof dat de kern is van een bloedige strijd waarin al meer dan 50 martelaars zijn gevallen!!!

Artsen aangeklaagd

Een Turkse rechtbank heeft een proces aangespannen tegen vier artsen. De reden: ze hebben hongerstakende gevangenen niet kunnen overreden de actie te beëindigen. Volgens het Turkse tijdschrift Radikal staan hierop straffen die kunnen oplopen tot zes maanden cel (AFP/DPA, 23.05.01)

Twee nieuwe teams sluiten zich bij de hongerstaking aan:
Verklaring van de revolutionaire gevangenen

AAN ONS VOLK

Op 20 oktober 2000 zijn we ons hongerstakings-verzet begonnen met als eis: de sluiting van de F-type-gevangenissen. Daarna, op 9 december, voegde een tweede team zich bij de eerste in de hongerstaking. Het verzet gaat door met de deelname van onze nieuwe hongerstakings-teams die begonnen zijn op 11 en 20 mei j.l..

Sinds het begin van ons verzet hebben we tientallen vrienden en vriendinnen verloren, tientallen anderen zijn veranderd in levende doden als gevolg van dwangvoeding en omdat opzettelijk verkeerde medische behandelingen zijn toegepast.

Totdat op onze eisen positief zal worden gereageerd, zal ons verzet doorgaan met de deelname van nieuwe vrijwilligers aan de hongerstaking. Of onze dode lichamen zullen de cellen van de F-type-gevangenissen verlaten, of we zullen ze levend verlaten!

Het ministerie van justitie is vanwege onze hongerstaking in de problemen gekomen. Ze gokken er op dat ons verzet spontaan zal eindigen. Dit is een hopeloos vooruitzicht. Ons antwoord hierop waren de strijders die zich op 11 en 20 mei bij het verzet aansloten. De wijziging van artikel 16 van de anti-terreur-wet heeft slechts ten doel het volk te misleiden, niet de isolatie te beëindigen. In tegendeel, het legaliseert de hechtenis en de schending van onze rechten. De Vonnissende Rechters en de Raad van Gevangenis-Inspecteurs zijn geen instanties in ons voordeel, maar zijn in het leven geroepen om de schending van onze rechten te legitimeren en hebben daarnaast tot doel om ons van onze ideeën af te laten zien. Net als alle politieke gevangenen van al de verschillende processen, verklaren we dat we ons hongerstakings-verzet tot de dood er op volgt voortzetten totdat er positief op onze eisen wordt gereageerd.

Onze eisen:

1. De isolatie kan niet als beëindigd worden beschouwd zonder bouwkundige veranderingen, zonder de sluiting van de 1 tot 3-persoons-cellen en zonder de mogelijkheid om onvoorwaardelijk samen te leven.
2. Alle beperkingen en maatregelen met als doel om onze ideeën kapot te maken, moeten afgeschaft worden.
3. Onze eisen zijn menselijk, rechtvaardig en democratisch.
4. Dwangvoeding is een vorm van marteling. Ons lichamelijk en verstandelijk gehandicapt laten worden is een misdaad. Tientallen vrienden en vriendinnen zijn gehandicapt geraakt als gevolg van folter. Ze kunnen zich hun verleden niet meer herinneren en hebben hun verstandelijke vermogens verloren. De marteling d.m.v. dwangvoeding moet beëindigd worden.

Namens de organisaties DHKP-C, TKP(ML), TKIP, TKP/ML, TKIB, Direnis Hareketi, TDP, MLKP, DY, MLSPB

Ercan Kartal, Cemal Çakmak, Muharrem Kursun, Haci Demirkaya, Can Ali Türkmen, Ramazan Sadikoglu, Adnan Halis, Fikret Lüle, Nizamettin Dogan
(Ozgurluk 04.06.01)

Geen vitamine-B1 meer

Met de twee nieuwe hongerstakings-teams hebben zich weer tientallen politieke gevangenen, behorende tot verschillende politieke organisaties, aangesloten bij het verzet. Volgens de Turkse krant Radikal

Levende doden

Op grote schaal wordt er dwangvoeding toegepast op de politieke gevangenen. Zodra gevangenen het bewustzijn verliezen wordt er bij hen een infuus ingebracht met glucose en dextrose. Het gevolg hiervan is dat de organen overbelast raken en dat heeft bij meerdere gevangenen geleid tot de dood of geheugenverlies. 37 Gevangenen kunnen zich niets meer herinneren. Ze weten niet eens meer waarom ze in de gevangenis zitten en herkennen hun eigen ouders niet meer (IKM 17.05.01).
De advocaat Hüsniye Karakus, die van tientallen hongerstakers de belangen behartigt, verteld in Trouw (07.06.01): "Veel hongerstakers krijgen Korsakov-verschijnselen. Wanneer ze niet meer beseffen wat er gebeurt, worden ze naar een ziekenhuis gebracht. Daar krijgen ze te eten. Ze sterven daardoor niet, maar voor de rest van hun leven zijn het geestelijke en lichamelijke wrakken. Het heeft voor de autoriteiten twee voordelen: het dodental stijgt niet en de demente wrakken zijn voor anderen afschrikwekkende voorbeelden."
Er spelen zich verschrikkelijke taferelen af in de gevangenissen. Zo kon de gevangene Eyüp Demir slechts met behulp van vrienden de bezoekcabine bereiken. Hij kon zich niets meer herinneren en herkende slechts met grote moeite zijn vader. Gevangene Erdal Gökoglu werd in de armen van cipiers naar de bezoekcabine gebracht. Zijn voeten waren gezwollen en hij was niet meer in staat om zelfstandig te lopen. Hij wist niet dat hij aan een hongerstaking deelnam en herinnerde zich niets van de gebeurtenissen na het bloedbad in de Ulucanlar-gevangenis in 1999. Dagelijkse gebeurtenissen noteerde hij in een kladblok uit vrees ze anders te vergeten (Tayad-verklaring 233, 24.05.01).
Een gevangene die in 1996 aan de hongerstaking had meegedaan, inmiddels was vrijgelaten maar als gevolg van de hongerstaking was teruggevallen tot het geestelijke niveau van een drie-jarige, werd op 19 december opnieuw gevangenen genomen. Hij zit momenteel in de gevangenis in Edirne, maar begrijpt helemaal niet wat er met hem aan de hand is (Trouw 07.06.01).
Een ander hartverscheurend verhaal is dat van de familie Gezer. Wekelijks bezoeken ze hun zoon Celal in de F-type-gevangenis Kandiri. Eind mei vernamen ze toen ze bij de gevangenis aankwamen dat hun zoon naar een ziekenhuis was overgebracht. De ouders maakten zich ernstig zorgen want Celal was al 150 dagen in hongerstaking. Uiteindelijk troffen ze hun zoon aan, totaal uitgeput maar wel in leven, in de kelder van het ziekenhuis. Hij was met handen en voeten aan het bed geketend. Het was de laatste keer dat de ouders van Celal hun 22-jarige zoon bij zijn volle verstand zouden zien. Enkele dagen na het bezoek werd Celal weer naar de gevangenis teruggebracht. Sindsdien lijdt hij aan geheugenverlies en is hij teruggevallen naar het geestelijke niveau van een 6-jarig jongetje, aldus zijn vader. Hij zit in een cel met twee andere gevangenen die aan dezelfde verschijnselen lijden. Aanvragen voor dringende medische hulp zijn door meerdere instanties afgewezen (Neue Zürcher Zeitung, 28.05.01).
Het IKM (Strijdcomitee tegen Isolatiefolter) meldt over de situatie van enkele gevangen het volgende:
Ayhan Koc... bevindt zich in het staatsziekenhuis van Edirne. Op hem werd dwangvoeding toegepast. Kan niet meer op zijn benen staan. Denkt dat hij 15 jaar oud is en nog naar school gaat.
Esma Aslanbogan... Kort voordat op haar dwangvoeding werd toegepast gilde ze in de gangen van het ziekenhuis dat ze dat niet wilde. Nu kan ze zich niets meer herinneren.
Ilhan Demirel... ook een "levende dode”.
Mehmet Zincir... hoewel zijn familie niet in Istanbul woont, vraagt hij aan zijn vader of hij nog in hetzelfde huis in Istanbul woont.
Yeliz Türkmen... slaat met haar hoofd tegen de muren en wil niet erkennen dat ze zich niets meer kan herinneren. Hoewel haar meerdere malen werd verteld dat haar broer als martelaar is gevallen in de hongerstaking, vergeet ze het de volgende dag weer.
Ufuk Yeniocak... ook geheugenverlies. Kan niet meer praten.
Serkan Aydogan... zegt tegen zijn vader "moeder"en tegen zijn moeder "vader". Hij draagt al meerdere weken dezelfde kleding.
Yalcin Özbek... is de 45e levende dode.
Özkan Güzel... herkent niemand. Staart minutenlang in het niets, staat op en verlaat de bezoekcabine zonder iets te zeggen.
Erkan Erdem... gedraagt zich als een 5-jarig kind. Nadat hij zich heeft gewassen loopt hij naakt rond in zijn cel.
Atilla Selcuk... geheugenverlies. Sporen van folter op zijn rug. De soldaten doen alsof ze zijn vrienden zijn en dwingen hem ertoe met de hand het teken van de fascistische MHP (Grijze Wolven) te maken.
Murat Acar... kan zich de dag te voren niet herinneren.
Erdal Arikan... geheugenverlies. Zijn vrienden in de cel proberen hem aan zijn verleden te herinneren.
(IKM 10.06.01)

Ernstig zieke en gehandicapte gevangenen vrijgelaten

Eylem Yesilbas, die aan permanent geheugenverlies lijdt als gevolg van de hongerstaking, is vrijgelaten. Haar straf is opgeschort. Yesilbas werd in 1996 opgepakt op verdenking van lidmaatschap van de DHKP-C en werd veroordeeld tot 12,5 jaar gevangenisstraf. In de gevangenis van Malatya begon ze met de hongerstaking. Na "Operatie Terug naar het Leven" op 19 december vorig jaar, zette ze haar hongerstaking voort in het Numune-ziekenhuis te Ankara. Eylem lijdt aan permanent geheugenverlies (Wernicke-Korsakov-syndroom). Nadat een arts, verbonden aan de rechtbank, bepaalde dat Eylem niet in staat was om de hechtenis te ondergaan, werd ze uit het ziekenhuis ontslagen. Eylem Yesilbas gedraagt zich als een kind, weet niets meer van haar verleden, herkent haar familie niet en kan nieuwe informatie niet meer onthouden. Om dezelfde redenen en in dezelfde toestand werd eerder al Hatice Yazgan vrijgelaten (Radikal, 27.05.01).
Op 31 mei werden 12 gevangenen die zich in een ziekenhuis in Izmir bevonden op grond van hun slechte gezondheidstoestand vrijgelaten. Familie en advocaten werden pas op het laatste moment ingelicht. Een deel van de vrijgelaten gevangenen gaat door met de hongerstaking. Volgens de gevangenen is de vrijlating niets anders dan een poging om tweespalt onder de hongerstakende gevangenen te zaaien. De gevangenen die al meer dan 200 dagen in hongerstaking zijn, werden zonder dat hun familie en advocaten waren ingelicht voor de deur van het ziekenhuis op straat gezet. Velen van hen konden niet meer lopen. De gevangenen werd medegedeeld dat ze na zes maanden de rest van hun straf moesten uitzitten.
De volgende gevangenen zijn vrijgelaten: Serhat Karadumanli, Taner Cadirci, Gökhan Özocak, Baris Yildirim, Kenan Korkankorkmaz, Özgür Kilic, Mesut Avci, Kemal Denli, Yilmaz Babatümgöz, Ulas Göktas, Ümit Kanli en Sevgi Erdogan.
Enkele van hen lijden aan geheugenverlies, anderen zijn maar half bij bewustzijn en sommigen kunnen nauwelijks nog staan.
Gökhan Özocak, die de hongerstaking na zijn vrijlating voortzet, samen met Sevgi Erdogan, zei dat de vrijlating een poging is om verdeeldheid te zaaien en de hongerstaking te breken. Volgens hem wil men op deze wijze de gevangenen met hun familie confronteren en tot een keuze tussen leven of dood dwingen. Hij vertelde dat hij in het ziekenhuis, terwijl hij aan het bed vastgeketend was, gedwongen werd gevoed. "Ik werd aan het bed geketend. Ik bevond me op de zaal waar Abdullah en Celal in de strijd zijn gevallen. We werden meteen door soldaten en artsen op brancards naar boven gebracht. Mijn rechterbeen werd aan het bed geketend en mijn handen werden geboeid. Ik werd gedwongen gevoed. Als gevolg daarvan ontstond er bloedoedeem over mijn gehele lichaam. Ik heb het infuus weggerukt en bij de eerste de beste gelegenheid ben ik doorgegaan met de hongerstaking." Bij Sevgi Erdogan is dit meerdere keren gebeurd. Desondanks zetten beide hun actie voort. Gökhan bevindt zich op de 169e dag van de hongerstaking, Sevgi op de 219e (Özgür Politika, 02.06.01).

Verzet tegen isolatie is een strijd voor de menselijke waardigheid en tegen folter!
Geen Stammheim aan de Bosporus!
Vrijheid voor alle politieke gevangenen!
De revolutionaire martelaars zijn onsterfelijk!
Voor een praktische solidariteit met het verzet in Turkije en Koerdistan en de Turkse en Koerdische migranten en vluchtelingen hier!

Wij herhalen het nogmaals en roepen alle progressieve, democratische, linkse initiatieven en mensen op om met hun ideeën en de hun ter beschikking staande mogelijkheden voor de bescherming van de gevangenen en tegen de isolatiegevangenissen op te komen: met het sturen van faxen t/m protestacties, met eigen oproepen voor samenwerkingsverbanden en initiatieven t/m het deelnemen aan solidariteitsdelegaties...

Protestfaxen naar:
Minister van justitie Hikmet Türk: 0090 - 312 - 417 39 54, E-Mail: sturk@adalet.gov.tr
Minister van binnenlandse zaken Sadettin Tantan: 0090 - 312 - 417 23 90
President Ahmet Sezer: 0090 - 312 - 427 13 30
Minister-president Bülent Ecevit: 0090 - 312 - 417 04 76
Directeur-generaal van het gevangeniswezen Ali Suat Ertosun: 0090 - 414 63 01, E-Mail: ertosun@adalet.gov.tr

Nederlandse Ambassade Ankara: 0090 - 312 446 33 58, E-Mail: nlgovank@domi.net.tr
Consulaat Iskenderoen: 0090 - 326 61 21 623 / 61 40 206, E-Mail: lamisk@turk.net
Consulaat-Generaal Istanbul: 0090 - 212 29 25 031, E-Mail: nlgovist@domi.net.tr
Consulaat Izmir: 0090 - 232 46 36 458 / 48 36 415

Turkse Ambassade Den Haag: 070 - 361 79 69

Ministerie van Buitenlandse Zaken: 070 - 348 48 48, E-Mail: minbuza@minbuza.nl

Amnesty International: amnesty@amnesty.nl

10 juni 2001

Internationalistisch Comitee
inter.com@trouwweb.nl