Ministerie van Financiën

http://www.minfin.nl

MINFIN: Antwoorden over de 40 dagen-regeling

PERSBERICHTNR. 01/153 Den Haag 29 mei 2001

ANTWOORDEN VAN DE STAATSSECRETARIS VAN FINANCIEN OP VRAGEN VAN DE

LEDEN DE VRIES EN TERPSTRA VAN DE TWEEDE KAMER DER STATEN GENERAAL

OVER DE 40-DAGEN-REGELING

VRAGEN


1.
Is het u bekend dat veel bedrijven en organisaties met ambulante werknemers niet op de hoogte zijn van het feit dat het bepaalde in art. 16, lid 2, Wet op de Loonbelasting 1964, de zogenoemde 40-dagenregeling, niet alleen van toepassing is op reizen naar de locatie waar het bedrijf of de organisatie is gevestigd, maar ook naar een externe plek waar het werk wordt verricht, zoals o.a. bij de thuiszorg?


2.
Onderkent u dat dientengevolge een forse fiscale claim kan groeien in de vorm van een onverwachte en hoge naheffingsaanslag loonbelasting als bij een controle na enkele jaren de 40-dagenregeling door de Belastingdienst met terugwerkende kracht wordt toegepast op de verstrekte reiskostenvergoedingen?


3.
Bent u op de hoogte van het feit dat een correcte toepassing van de bedoelde 40-dagenregeling voor het reizen naar ambulante werkplekken, met name als dat veel verschillende werkplekken zijn, in veel bedrijven en organisaties tot een zware administratieve belasting leidt in het geval zij deze fiscale problematiek wel mochten doorgronden?


4.
Heeft u kennisgenomen van signalen uit met name de thuiszorgsector, dat de in vraag 1, 2 en 3 bedoelde problematiek in die sector niet alleen tot onwerkbare situaties leidt maar ook tot een achteruitgang in netto-inkomen in verband met de vele vaste adressen die de thuiszorgmedewerkers moeten bezoeken (soms 8 tot 10 per dag) doordat dergelijke zorg feitelijk alleen door een thuiszorgmedewerker met een eigen auto kan worden verleend?


5.
Deelt u de mening dat het zogenoemde reiskostenforfait eigenlijk slechts geschikt is om het woon-werkverkeer fiscaal te reguleren van werknemers die op één vaste locatie werken, zoals kantoorpersoneel?

6.
Bent u bereid onderzoek te doen naar praktische oplossingen met zo mogelijk terugwerkende kracht voor de problematiek zoals beschreven in de vragen 1, 2, 3 en 4?

ANTWOORDEN


1, 2 en 5.
Het reiskostenforfait is van toepassing indien een werknemer regelmatig heen en weer reist tussen de woning en de plaats(en) waar arbeid wordt verricht. Tot en met 1996 was het reiskostenforfait van toepassing als was voldaan aan het zogenoemde 20-dagencriterium. Het 20-dagencriterium leidde in de praktijk met grote regelmaat tot de vraag of men al dan niet onder het reiskostenforfait viel. Met ingang van 1 januari 1997 is daarom een vereenvoudigde regeling in de Wet op de loonbelasting 1964 opgenomen . Deze regeling houdt in dat in ieder geval sprake is van regelmatig heen en weer reizen als de werknemer in het kalenderjaar op 40 of meer dagen naar de plaats(en) van arbeid heeft gereisd of vermoedelijk zal reizen.

Voor de toepassing van het reiskostenforfait maakt het geen verschil of de werknemer naar één of naar meerdere arbeidsplaasten reist. In de Handleiding loonbelasting, premie volksverzekeringen en premies werknemersverzekeringen, die jaarlijks aan de inhoudingsplichtigen wordt toegezonden, wordt dan ook opgemerkt dat bij wisselende arbeidsplaatsen per arbeidsplaats moet worden beoordeeld of het 40-dagencriterium van toepassing is. Daaraan is toegevoegd dat de reiskostenregeling afzonderlijk moet worden toegepast op het reizen naar elke arbeidsplaats waarheen de werknemer ten minste 40 maal per jaar reist. Ik ga er daarom vanuit dat de werking van het reiskostenforfait in de praktijk in voldoende mate bekend is. Het ligt dan ook voor de hand dat in beginsel een naheffingsaanslag wordt opgelegd indien ten onrechte geen loonbelasting is ingehouden over te hoge reiskostenvergoedingen.

In het verleden is meerdere keren aandacht gevraagd voor het reiskostenforfait en de positie van ambulante werknemers. Naar aanleiding van kamervragen over bedrijfsverzorgende diensten en gezinshulp heeft mijn ambtsvoorganger over het per 1 januari 1997 ingegane regime opgemerkt dat met de 40-dagenregeling op praktische wijze is tegemoetgekomen aan eerdere praktijkproblemen over de toepassing van het reiskostenforfait . Zoals ook in die beantwoording is gezegd, zou een bijzondere regeling voor bepaalde groepen in strijd komen met het streven zoveel mogelijk gevallen onder de werking van het reiskostenforfait te laten vallen. Daarbij dient te worden bedacht dat een bijzondere regeling niet alleen voor bedrijfsverzorgende diensten en gezinshulpen zou moeten worden getroffen, maar voor alle ambulante werknemers.

3 en 4.
Over de reiskosten voor medewerkers in de thuiszorg zijn recent vragen gesteld door het lid van de Tweede Kamer Dankers. In het mede namens mij gegeven antwoord van de staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport is over de te verrichten administratieve handelingen opgemerkt dat deze afhangen van de reiskostenvergoedingsregeling van de instelling . Daaraan is toegevoegd dat dit niet alleen geldt voor medewerkers in de thuiszorg, maar voor iedereen in Nederland.

6.
In het antwoord op de vragen van het kamerlid Dankers is opgemerkt dat een vertegenwoordiging van de Belastingdienst overleg voert met de Landelijke Vereniging voor Thuiszorg en dat uw Kamer zou worden geïnfomeerd over het resultaat van dat overleg. Thans kan ik uw Kamer meedelen dat ik de mogelijk-heden onderzoek van een regeling, waarbij de ingevolge het reiskostenforfait te belasten deel van de vergoeding in de eindheffing kan worden betrokken. Het op deze wijze te belasten bedrag zou ten hoogste het verschil kunnen zijn tussen de voor regelmatig woon-werkverkeer (per auto) gegeven vergoeding van 0,60/km en het bedrag dat op grond van het reiskostenforfait onbelast kan worden vergoed. De onder het reiskostenforfait vallende vergoeding zou bij de inhoudingsplichtige kunnen worden bepaald aan de hand van een represen-tatieve steekproef die voor een aantal jaren maatgevend zou kunnen zijn.

Ik merk hierbij op dat in de huidige Wet op de loonbelasting 1964 al is voorzien in een eindheffingsmogelijkheid voorzover achteraf blijkt dat een werknemer in een kalenderjaar 40 keer of meer heeft gereisd tussen zijn woning en zijn arbeids-plaats en de werkgever niet het reiskostenforfait heeft toegepast. In dit geval is het reiskostenforfait met terugwerkende kracht van toepassing tot de eerste reisdag in het kalenderjaar. De loonbelasting/premie volksverzekeringen over het achteraf bezien te hoge deel van de reiskostenvergoedingen moet de werkgever als eindheffing afdragen. Deze bestaande eindheffing geldt uitsluitend voor de eerste 40 reisdagen . De hiervoor genoemde eindheffingsmogelijkheid die momenteel wordt onderzocht, zou betekenen dat over een (aanzienlijk) hoger bedrag eindheffing kan worden toegepast. Ik zal uw Kamer informeren zodra dit onderzoek is afgerond.

Woordvoerder: drs. P.A.W. Lamers
telnr. 070- 342 8403

29 mei 01 17:00

dinsdag 29 mei 2001