Brandweermonumentherdenking

Henry, ik ben weg!

Als de pieper gaat...
Dat gebeurt altijd onverwachts.
Je bent er nooit op berekend, zeg maar.
Midden in de nacht, onder je werk, als je boodschappen aan het doen bent.
Dan is het gelijk: adrenaline tot daar.
Je laat eigenlijk alles vallen.
En er is maar één gedachte: "we gaan naar de kazerne."
En we springen met z'n allen die auto in en we gaan naar het incident.

Prio 1 buitenbrand, hè?

Het bijzondere aan de vrijwillige brandweer is dat je het naast je werk doet.
Wij zijn hetzelfde als de beroepsbrandweer.
Wij doen hetzelfde.
Alleen hebben wij ons normale werk ernaast.
De één heeft een timmerbedrijf.
De ander heeft een garagebedrijf.
De ander werkt vanuit huis.
Maar zodra de pieper gaat, dan staan wij net zo paraat als de beroepsbrandweer.

Het gaat om een buitenbrand.

Wat heel mooi is aan de brandweer, is dat je het als team doet.
En dat is ook heel belangrijk.
Je staat er niet alleen, je doet het met elkaar.
Je versterkt elkaar.
En juist met elkaar maak je het tot een goed einde.
En daardoor is de band ook heel hecht door alles wat je meemaakt.
En ja, dat maakt het bijzonder en mooi.

We zijn hier in Schaarsbergen op de herdenkingsplaats voor omgekomen brandweermensen.
Dat wordt elk jaar gedaan.
Heel veel mensen beseffen niet hoeveel gevaar het oplevert voor de hulpverleners.
Ze gaan thuis weg uit de veilige omgeving en ze worden geroepen naar een onveilige omgeving om de ander te gaan helpen.
Maar dat is niet zonder gevaar.
En dat is goed dat dat herdacht wordt.