Toespraak van minister Van Engelshoven bij ECHO/Students4Students

Toespraak | 13-06-2019

Beste mensen,

Een spannende dag vandaag!

Vorig jaar zomer maakten we een eerste ronde projecten bekend die hun belofte mochten bewijzen.

Nu is het tijd voor lichting twee.

Van de 4 miljoen euro die ik in totaal beschikbaar stel voor Students4Students, is nog 1,3 miljoen te verdelen. Ik kan alvast verklappen dat het om zeven projecten gaat.

Ik vertel jullie over een paar minuten welke projecten dat zijn.

~~
 

Eerst iets anders.

Wie van jullie hier kent het verhaal van Alexandria Ocasio-Cortez?

Als je het nog niet kent heb je geluk. Dan staat je nog iets moois te wachten. 

Op Netflix is een fantastische documentaire te vinden, waarin je ziet hoe haar leven als volksvertegenwoordigster vorm krijgt.

Die zou ik zeker kijken.
Je bent toeschouwer van een gedenkwaardig verhaal.

Alexandria Ocasio-Cortez is geboren in 1989.
Ze is nog geen 30.
En sinds januari is ze het jongste vrouwelijke lid van het Huis van Afgevaardigden ooit.

Maar ze is er niet zo eentje waarvan iedereen het wel zag aankomen.

Integendeel.

Cortez, democraat-socialist noemt ze zich, versloeg in de voorverkiezingen een prominente partijgenoot,
Joe Crowley.

Een vijftiger, man, al vele jaren op zijn positie.
Blank, gearriveerd, en een tikje zelfgenoegzaam, als je de documentaire mag geloven.
Desondanks is hij voor veel van de kiezers in ‘zijn’ district een vanzelfsprekendheid op het pluche.

Toch bleek hij niet onaantastbaar.

Zij won: de 28-jarige vrouw, wier moeder amper Engels sprak toen ze vanuit Puerto Rico naar Amerika kwam.
 

~~
 

Het verhaal van Cortez noem ik hier niet, omdat het nou zo’n treffend voorbeeld is van de American Dream.  

Ja, ze studeerde midden in de crisis af.
Wat haar kansen verkleinde.

Ja, ze kende pijn in haar nog jonge leven.
Wat haar hád kunnen weerhouden van succes.

En ja, ze studeerde en werkte hard om te komen waar ze is.

Hoewel ze langs die lijnen absoluut een self-made woman is, vertel ik Cortez’ verhaal hier vandaag, omdat haar succes niet gaat over haar alleen.

Haar overwinning is geworteld in een groep sterke vrouwen die de status quo beu is – en dat niet zomaar zien veranderen.

Dus gaan ze – tegen wil en dank – zelf de verandering zijn die ze zo graag zien in hun stad, staat en land.

Met elkaar als steun en toeverlaat.

~~
 

Zelf volgde Cortez een ongebruikelijke politieke leerschool. Achter de bar.

Lange dagen, lage lonen.
Ze ontdekte wat het betekent om tot de working-class te horen.

Ze leerde onbeschofte mensen verdragen.
Vriendelijk blijven.
De verstandige zijn.
Hard werken.
En altijd doorgaan.

Maar. Ze liep aan het eind van haar tienertijd óók stage bij Ted Kennedy. De politieke praktijk was haar dus niet helemaal vreemd.

Geen onverstandige zet, als je ziet waar ze nu staat.

Achteraf bekeken legde ze een opmerkelijke – maar niet onmogelijke – route af, naar haar eigen sprong in het politieke diepe.

Je weet dus nooit waar succes begint.
Onthoud dat!

Want Cortez won niet alleen de voorverkiezingen van haar partijgenoot, maar versloeg vervolgens ook haar Republikeinse rivaal.

~~

Het is fantastisch dat een jonge politica met een immigratie-achtergrond doorbreekt.

Maar wat er voor mij uitspringt in het verhaal van Cortez, is de solidariteit in de groep waaghalzen die dezelfde droomt heeft.

‘Al haalt één van ons het maar…’,  is de gedachte die ze energie geeft.

Het spoort ze aan om campagne te voeren tot de laatste dollar. Want ze zien in elkaar de rolmodellen die zo hard nodig zijn voor verandering.

~~

Daar zie ik een hele treffende overeenkomst met het werk van ECHO.

Jullie weten precies hoe een rolmodel het verschil kan maken.

Jullie onderschrijven de kracht van de peer-group als geen ander.

En jullie begrijpen als de beste hoe belangrijk een gevoel van verbondenheid is. Zodat je door kunt gaan als het tegenzit.

Dat heeft grote betekenis.

Juist in tijden waarin… op z’n zachtst gezegd…
helaas niet iedereen herkent dat verschillen ons verrijken.

Juist dan is het zaak dat we laten zien dat we geloven in een inclusieve samenleving, waarin werkelijk iedereen het beste uit zichzelf kan halen.

2019 is daarbij voor ECHO een feestjaar.
Het 25-jarig jubileum is gehaald. Gefeliciteerd!

Aan iedereen die zich de afgelopen 25 jaar heeft ingezet voor de doelen van ECHO, zeg ik dan ook: dankjewel.

Dankjewel dat jij er voor hebt willen zorgen dat anderen erbij kunnen horen.

Dankjewel dat je de studenten om je heen hebt willen vragen: ‘wat heb jíj nodig om te slagen?’

En dankjewel dat je er voor gezorgd hebt dat er nieuwe generaties in jullie voetsporen kunnen treden.

~~

Daarmee kom ik bij de projecten.
Ik zei het al: er zijn zeven winnaars vandaag.

Ik houd jullie niet langer in spanning.
Hier komen ze.

Komend jaar investeren we in:

• ‘Van Internationaal naar Divers’, van Universiteit Leiden.
• ‘Jong-leren met verschil’, van Hogeschool Utrecht.
• ‘Welcome, a place of diversity’, van Stenden Hogeschool.
• ‘VU-Pride’, van – het laat zich raden – de VU.
• Twee titelloze projecten, van… Inholland en… Tilburg University.
• En tot slot: het FNWI Center for Student Engagement, van de UvA.

Van harte gefeliciteerd, allemaal.
Ik wens jullie veel succes.

Kies je weg. En laat je niet stoppen.

Dank jullie wel.