Groen!
Radicaal
door Eva Brems (federaal parlementslid) op 15 februari 2011 in "Democratie en
overheid"
Twee dagen op een buitenlands congres, en zelfs daar achtervolgde mij
de Belgische politiek. Ze zijn bezorgd, de collegaâs
mensenrechtenprofessoren. âJullie zijn toch in de greep van
separatisten, hè?â, âLukt het wat om op te boksen tegen die radicalen?â
De blik van een buitenstaander opent de ogen.
Is het separatisme waarmee we geconfronteerd worden? Hebben we te maken
met radicalen? Ja natuurlijk, als je er even bij stilstaat. N-VA
voorzitter Bart De Wever heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij
streeft naar Vlaamse onafhankelijkheid. Dat is behoorlijk radicaal. Zo
radicaal zelfs dat het enkele jaren geleden als totaal onhaalbaar werd
weggelachen. Toch voelt het zo niet aan als je er middenin zit.
Integendeel.
Voor een groot deel van de publieke opinie ben je intussen een slechte
Vlaming als je de NV-A niet achterna loopt. Hoe is deze copernicaanse
omwenteling tot stand kunnen komen? Gewenning is een verklaring. Wat je
al lang weet of wat je vaak hoort, beschouw je niet meer als radicaal.
Mankracht is er ook een. Het discours van een partij met bijna 32
procent van de kiezers (N-VA in 2010) noem je minder makkelijk radicaal
dan een partijtje dat net geen 5 procent waard is (N-VA in 2003). En
dan is er nog de camouflage natuurlijk: Bart De Wever als Universele
Vlaming: goed in het vlees, geestig en tegen alles wat niet marcheert:
Dat kan toch geen radicaal zijn? Vlamingen zijn niet radicaal. Nooit de
kop boven het maaiveld.
Tja, sinds 13 juni is ons land in handen van de N-VA, daar kan je niet
onderuit. En die weten heel goed waar ze met ons land naartoe willen Ze
maken soms vreemde bokkensprongen (zoals toen ze eerst de
financieringswet helemaal niet en daarna absoluut wel wilden
bespreken), maar fundamenteel staan de neuzen daar allemaal in dezelfde
richting. Hun strategie is gebaseerd op de overtuiging dat dit een
uniek momentum is. Misschien komt er nooit nog zo'n kans voor hen,
misschien zijn zij nooit meer zo sterk en de andere Vlaamse partijen zo
zwak.
Het einddoel van de N-VA is een onafhankelijk Vlaanderen. Maar omdat ze
ook wel weten dat de meeste Vlamingen dit eigenlijk niet willen,
perfectioneren ze zich in de kunst om het voor te stellen alsof ze het
land enkel willen hervormen. In de feiten gaan ze voor de afbraak. Met
een mooi eufemisme wordt dit omschreven als een keuze voor de evolutie
in plaats van de revolutie. Als ze al ooit bereid zullen zijn om een
compromis te steunen, dan zal het enkel zijn als dat compromis de
federale staat verder uitholt. Vervolgens kunnen ze dan makkelijker
aantonen dat die federale staat toch eigenlijk maar weinig meer om het
lijf heeft. Om het duidelijker te stellen: de N-VA wil geen
oplossingen. Wat ze wel willen is het virus in het systeem brengen, de
houtworm in de balk. En daarom juist zijn het radicalen: Radicalisme is
de bereidheid om de uiterste consequentie uit een denkwijze te
aanvaarden en in daden om te zetten.
Zo wil de N-VA homogene bevoegdheidspakketten, maar stelt tegelijk voor
om stukken van de sociale zekerheid op te splitsen. Ze willen de
solidariteit tussen personen gewoonweg niet behouden, dat hebben we de
voorbije maanden genoeg gezien. Ze stelden voor om de
werkloosheidsuitkeringen te defederaliseren, een van de voornaamste
sokkels van de interpersoonlijke solidariteit in ons land. Een werkende
Vlaming betaalt mee voor een werkloze Waal, een werkende Waal betaalt
mee voor een werkloze Vlaming. Ze wilden ook de kinderbijslag splitsen.
In beide dossiers aanvaarden ze voorlopig dat de financiering federaal
blijf. Maar de zaak nu splitsen, bereidt de vraag voor om de volgende
staatshervorming ook die financiering te defederaliseren.
De focus van de N-VA ligt op zoveel mogelijk naar Vlaanderen
overhevelen, niet op efficiëntie. Het luik rond justitie was daarvan
een sprekend voorbeeld. De gerechtelijke organisatie splitsen zal
leiden tot een ongelooflijke complexiteit, tot een kluwen in Brussel,
tot slechtere rechtsbedeling. Ook dit is een virus in het systeem, want
al snel zou de roep weerklinken om ook de gerechtelijke wetboeken te
gaan splitsen omdat die niet langer aangepast zijn aan de verschillende
organisatie en structuren.
Met de staatshervorming die de N-VA zo graag wil tekenen, krijgen we
meteen de garantie erbij dat het binnen 5 of 10 jaar weer van dattum
is. Bart De Wever wil helemaal geen communautaire pacificatie. Hij
werkt aan het einde van België zonder dat de bevolking dit wil en tegen
het algemeen belang van Vlaanderen, omdat de ultieme consequentie is
dat we met Brussel ons venster op de wereld opgeven . En wie dat nog
durft aanklagen, is op den duur bijna zelf een radicaal.
Contact: Eva Brems -