Artsen zonder Grenzen
Interview Elizabeth, geportretteerd in fotoboek Posithiv+
Je kunt iets doen tegen HIV/aids!
Als mensen in Nchelenge horen dat ze seropositief zijn, denken ze
meteen dat dat het einde is, ze denken dat ze ieder moment dood kunnen
gaan. Dan zeg ik: aids is ook maar een ziekte, geef de hoop niet op,
je kunt er iets tegen doen!
Elisabeth Mwenya Senkwe is één van de geportretteerden in het fotoboek
Posithiv+ uit het noorden van Zambia. Ze is seropositief, maar niet
ziek. Vol gedrevenheid licht ze de bevolking in haar regio voor over
HIV/aids, en zet ze zich vrijwillig in om het lot van seropositieven
daar te verbeteren.
Vooroordelen
"De vooroordelen in Zambia tegen mensen die HIV/aids hebben zijn
groot. De ziekte is taboe, als je seropositief brengt, doe je je
familie schande aan." Elisabeth zelf liet zich testen nadat ze in 1995
en 1998 haar twee kinderen had verloren. Ze was stomverbaasd dat ze
positief bleek te zijn.
Mijn weerstand moet op peil blijven
"Ik was geschokt. In Afrika kennen we aids alleen maar van de plaatjes
van doodzieke mensen, maar ik voelde me prima. Mijn man wilde er niet
over praten. In 2002 liet ik me opnieuw testen bij Artsen zonder
Grenzen, en weer was de uitslag positief. Eindelijk kon ik mijn man
zover krijgen dat hij ook ging, en hij bleek niet besmet te zijn. Na
tien jaar huwelijk! Ik ben nog altijd niet ziek, maar ik let wel goed
op mn gezondheid. Als ik bijvoorbeeld verkouden word, ga ik direct
naar de dokter voor medicijnen om te zorgen dat mn weerstand op peil
blijft." foto: Pep Bonet
Snel testen is belangrijk
"Door mijn eigen ervaring besefte ik hoe belangrijk het is om je snel
te laten testen. Om niet te wachten totdat je ziek wordt. Daarom
besloot ik me uit te spreken en te vertellen dat ik het virus heb. Ik
wilde laten zijn dat er goed mee te leven valt. Het was een schok voor
mn omgeving dat ik zo open wilde zijn over mn ziekte: Wat doe je
jezelf aan, je bent toch niet ziek?
Hiv/Aids is niet het einde
"Via Artsen zonder Grenzen kwam ik in contact met een netwerk van
mensen met HIV/aids. Ik zei tegen hen: we moeten leren voor onszelf op
te komen. Artsen zonder Grenzen blijft niet eeuwig in Nchelenge om
voor ons te zorgen. Dat is sinds die tijd mijn boodschap: HIV/aids is
niet het einde, met aidsremmende medicijnen kun je gewoon blijven
werken en voor je gezin blijven zorgen.Op die manier doen we ook iets
aan de vooroordelen, want onze eigen opstelling bepaalt hoe we worden
gezien. Als we bijdragen aan de samenleving, zullen we ook veel minder
worden gediscrimineerd."
Mijn droom
"Mijn grote droom is dat de mensen in mijn regio uiteindelijk voor
zichzelf kunnen zorgen, en niet alleen de mensen die het virus hebben.
Er is scholing nodig. Iedereen moet een vak kunnen leren om echt aan
hun toekomst te kunnen werken."