Vredessite 'de nieuwe oorlog'
Na overlijden Arafat zal Israël wel moeten onderhandelen
Persbericht Stichting SIVMO
Amsterdam, 11 november 2004 - Eindelijk is het overlijden van
Yasser Arafat dan officieel bevestigd. Een man die altijd
omstreden is geweest en waarschijnlijk ook wel altijd zal blijven.
De omschrijvingen die van hem worden gegeven zijn even divers als
tegenstrijdig: onbetrouwbaar, leugenaar en terrorist, maar ook
vader van de Palestijnse natie, de historische leider die zijn
volk vanuit het niets op de agenda van het Midden-Oosten zette, de
man die de onderhandelingspartner van de Israelis werd. Iedereen
zag in Arafat datgene wat hij of zij wilde zien en dat aansloot
bij zijn of haar visie op de problematiek in het Midden-Oosten.
Maar of je nou voor- of tegenstander was van Arafats politiek en
of we het nou leuk vinden of niet, één ding staat onomstotelijk
vast: Arafat was decennialang het gezicht en de bindende factor
van het Palestijnse volk. Zowel in periodes van voor- als
tegenspoed bleef hij voor zijn volk het symbool van de strijd en
het verlangen naar een eigen onafhankelijke Palestijnse staat. Dit
is een historisch recht waar wij niet aan mogen tornen. De manier
waarop Arafat naar dit recht streefde verdiende niet altijd de
schoonheidsprijs om het maar zacht uit te drukken. Als politicus
en strateeg heeft hij zich vaak in allerlei bochten moeten wringen
en was hij bijvoorbeeld niet altijd even expliciet in het
veroordelen van terroristisch geweld. Je zag hem als het ware
continu laveren tussen verschillende belangen. Hij had aan de ene
kant rekening te houden met de wereldopinie en de Israelische
politiek. Aan de andere kant had hij zijn eigen Palestijnse
achterban, die op zich ook weer zeer divers is. Als een schaker op
het schaakbord bewoog Arafat zich voort. Daar was hij misschien
wel heer en meester in. Maar uiteindelijk is de kat met de negen
levens niet meer.
Voor velen zal het overheersende beeld van Arafat zijn dat hij een
extremist was die niet bereid was vrede te sluiten met Israel. Er
is geen partner voor vrede is niet voor niets de mantra van de
Israelische politiek geworden. Dat is onterecht. Arafat heeft wel
degelijk vele concessies gedaan aan zijn Israelische
onderhandelingspartners en heeft een groot deel van zijn achterban
weten te overtuigen van de noodzaak van een compromis met Israel.
De bewering dat er geen partner voor vrede zou zijn lijkt eerder
te zijn ingegeven door onwillige Israelische premiers. Sharon was
zeker niet de enige die weigerde de basale en noodzakelijke
voorwaarden te creëren die noodzakelijk zijn voor de
totstandkoming van een werkelijke en rechtvaardige vrede. Voor zon
vrede zal Israel een prijs moeten betalen. Uri Avnery, voorman van
de Israelische vredesgroep Gush Shalom bracht dit dilemma ooit
mooi onder woorden: We willen allemaal wel in een Rolls Royce
rijden. De vraag is echter zijn wij ook bereid de prijs daarvoor
te betalen? Met andere woorden: Natuurlijk willen de Israelis
vrede, maar zijn ze ook bereid daar een reële prijs voor te
betalen? Dat betekent een aantal pijnlijke concessies doen, zoals
het opgeven van de bezetting. Israel vindt de prijs voor een
daadwerkelijke vrede blijkbaar nog altijd te hoog.
Tot slot. Wie Arafat ook geweest moge zijn en wie zijn opvolger
ook moge worden, Israel zal zich niet langer kunnen verbergen
achter het argument dat er geen partner voor vrede zou zijn.
Israel zal op de eerste plaats de voorwaarden moeten scheppen van
waaruit er vrije en eerlijke verkiezingen gehouden kunnen worden
die de Palestijnen in de gelegenheid stelt een nieuwe leider te
kiezen. Vervolgens zal Israel z.s.m. met die nieuwe leiding plaats
moeten nemen aan de onderhandelingstafel en laten zien welke prijs
zij bereid is te betalen voor een rechtvaardige vrede.
Stichting SIVMO (Steuncomité Israelische Vredesgroepen en
Mensenrechtenorganisaties)
Tel: 020 - 67 58 925, E-mail: sivmo@xs4all.nl,
www.xs4all.nl\~sivmo
_____